Οι καλοκαιρινές μετακινήσεις σε κάνουν τελικά πιο σοφό, μιας και παρατηρείς διάφορα και διαπιστώνεις περισσότερο.
Η δεύτερη διαπίστωση είναι πως μόλις αρχίσουν οι (συνήθως ανοιχτές στις Εθνικές) στροφές και εσύ επιμένεις στα 120 προβιβάζεσαι αυτόματα στους γρήγορους. Για να μην πούμε στους πολύ γρήγορους. Δεν μπορεί να μην το έχετε παρατηρήσει: Οι πιο πολλοί στην ευθεία τρέχουν -ναι, το φαινόμενο είχε περιοριστεί τα πρώτα χρόνια της κρίσης, όταν όλοι κάναμε οικονομία στο καύσιμο, αλλά τώρα επανήλθε- αλλά στην πρώτη στροφή είναι σαν να παθαίνουν black out και σέρνονται.
Δεν γίνεται πάντως κάτι περίεργο που δικαιολογεί αυτά τα σκαμπανεβάσματα. Όχι κάτι πιο περίεργο από την έλλειψη εμπιστοσύνης -ενδόμυχα στις οδηγικές τους ικανότητες αλλά κυρίως στις δυνατότητες του αυτοκινήτου που μπορεί να έχει και τα πάντα από πλευράς συστημάτων ασφαλείας και υποβοήθησης.
Η τρίτη διαπίστωση είναι πως ο δρόμος, ο οποιοσδήποτε δρόμος, είναι αποκαλυπτικός σαν κρεβάτι ψυχανάλυσης: Δεν μπορεί αυτός που χώνεται και πιέζει για να προσπεράσει πάνω στη στροφή να μην είναι έτσι και σε ότι άλλο καταπιάνεται. Δύσκολα αυτός που οδηγεί και κυρίως αντιδρά πιο αργά από το replay να μεταμορφωθεί σε σπίρτο μόλις καθίσει πίσω από το γραφείο ή τον υπολογιστή του, ενώ είναι μάλλον απίθανο όποιος κορνάρει συνεχώς και δεν κάνει την παραμικρή κίνηση να εξυπηρετήσει στο ελάχιστο κάποιον άλλον να είναι ευγενής στις κοινωνικές του συναναστροφές.
Εκτός και αν πίσω από το τιμόνι μεταμορφώνεται. Προς το χειρότερο… Παίζει και αυτό, αλλά για τι ποσοστό μιλάμε; Πιθανότατα για εξαιρετικά μικρό έως και αμελητέο.
