Τέτοιες μέρες πέρυσι βρέθηκε στο Νταβός, για τις εργασίες του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, ο πρωθυπουργός της χώρας Αλ. Τσίπρας. Στο χλιδάτο κοσμοπολίτικο θέρετρο της Ελβετίας δεν υπάρχει φτώχεια. Δεν μπορούσε τώρα η Ελλάδα να πάει σαν την «Ψωραλέξαινα».
Επρεπε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και έτσι ο πρωθυπουργός μας δήλωσε υπερηφάνως: «Πιστεύω ότι το 2016 θα είναι η χρονιά που η Ελλάδα θα εκπλήξει την οικονομική κοινότητα… Είμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο για την ανάκαμψη».
Και φυσικά όλοι όσοι ζούμε σε αυτή τη χώρα είδαμε τι σημαίνει ανάκαμψη. Μισθοί και συντάξεις να ληστεύονται νόμιμα, η φτώχεια να επελαύνει επιθετική και να διαλύει τον κοινωνικό ιστό της χώρας σκορπώντας απελπισία. Το νέο επιστημονικό δυναμικό της Ελλάδας μεταναστεύει μαζικά. Και αυτό σημαίνει πως εξάγουμε δωρεάν το πιο πολύτιμο κεφάλαιο που έχουμε, θυσιάζοντας το μέλλον μας.
Το 2017, με τα μέτρα που έχουν δρομολογηθεί θα είναι ακόμα χειρότερα. Η παρούσα κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές, δεν μοιάζει με κυβέρνηση μιας κοινωνίας, καλής ή κακής, δεν έχει σημασία, αλλά σαν μια μηχανή (βλέπε κράτος) που παράγει κάθε χρόνο όλο και περισσότερη φτώχεια.
Η ανάκαμψη είναι σαν το καρότο που κρέμεται μπροστά από τη μουσούδα του γαϊδάρου, ο οποίος ποτέ δεν το φτάνει. Και όταν ο γάιδαρος καταλάβει την κοροϊδία και στυλώσει τα πόδια του, τότε υπάρχει και το μαστίγιο (αριστερά χημικά). Τελικά, γιατί όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις διακατέχονται από τέτοιο πάθος για τη φτωχοποίηση αυτού του λαού;
Γιατί παίρνουν ένα τέτοιο ρίσκο που θεωρητικά μπορεί να δημιουργήσει κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις; Η εξουσία, με την πείρα αιώνων που διαθέτει, ξέρει λίγο-πολύ να πατάει στην πραγματικότητα. (Εκτός από τις επαναστάσεις, που μπορεί να γνωρίζουμε σε τι συνθήκες κυοφορούνται, αλλά το ξέσπασμά τους και η έκβασή τους είναι απρόβλεπτα.)
Η φτώχεια μας είναι ευθέως ανάλογη με το αναγεννώμενο τέρας που λέγεται χρέος. Μέχρι αυτό το καλοκαίρι πρέπει να πληρώσουμε 10,5 δισ. ευρώ και αυτά θα βγουν από την τσέπη μας. Ακόμα και οι μεγαλύτερες ληστείες τραπεζών μοιάζουν σαν παιδικό παιχνίδι σε λούνα παρκ, μπροστά στην οργανωμένη ληστεία του κράτους.
Για οποιονδήποτε εχέφρονα πολιτικό θα ήταν μια πράξη απλών μαθηματικών για να καταλάβει πως αυτή η δόση δεν μπορεί να πληρωθεί χωρίς τον οικονομικό σφαγιασμό αυτού του λαού. Γιατί τα χρήματα που δίνονται δεν μειώνουν το χρέος, αλλά το αυξάνουν.
Με άλλα λόγια όσο ξεπληρώνουμε, χρεωνόμαστε ακόμα πιο πολύ. Τα μνημόνια που υπογράφουμε σημαίνουν, μακρόχρονα, γεωμετρική πρόοδο στη φτώχεια μας. Είχε γίνει στην παρούσα κυβέρνηση Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους.
Και είχε βγει και ένα πρώτο πόρισμα. Θάφτηκε αμέσως και δεν πήρε καμιά απολύτως δημοσιότητα. Οπως ενταφιάστηκαν και οι γερμανικές αποζημιώσεις. Παίζουν μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Αλήθεια, γιατί ο κ. Τσακαλώτος, που είναι δεινός επιστολογράφος, δεν στέλνει και μια δεύτερη επιστολή στον εταίρο μας κ. Σόιμπλε για τις αποζημιώσεις και να μπουν και τα δύο θέματα στην ίδια ατζέντα;
Και έτσι έχουμε φτάσει σε έναν πολιτικό τραγέλαφο που δείχνει τη βαθιά σήψη του πολιτικού μας συστήματος που γαλουχεί την άκρα Δεξιά και τον φασισμό. Σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον τελείως ασταθές, που εγκυμονεί πολλούς και απρόβλεπτους κινδύνους, όπως το μέγα πρόβλημα της καταστροφής του περιβάλλοντος όπου κάθε χρόνο η θερμοκρασία ανεβαίνει και πλησιάζει το επικίνδυνο όριο των δύο βαθμών Κελσίου (το όριο που έβαλε η Συμφωνία του Παρισιού).
Οι πυρηνικοί εξοπλισμοί και ανταγωνισμοί αυξάνονται συνεχώς και στις εννιά πυρηνικές χώρες που υπάρχουν, σιγά σιγά θα προστεθούν και άλλες (πιθανότατα Ιράν και Τουρκία). Και εμείς εδώ ασχολούμαστε με τις δηλώσεις των πολιτικών μας και τις ανακοινώσεις των κομμάτων που δεν έχουν κανένα περιεχόμενο.
Η υπάρχουσα πολιτική μοιάζει με γκομενοδουλειά. Και αυτό επιβεβαιώνεται με τη ρητορική κάποιων εκπροσώπων του λαού στο Κοινοβούλιο. Βρισιές και καβγάδες για την ίδια γκόμενα που λέγεται κυρία Εξουσία (ούτε καν για τη Μαρία Πενταγιώτισσα, που εκεί θα άξιζε ο κόπος).
*Παιδικό τραγούδι που το άδουν οι πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ:
Στραβός βελόνα γύρευε ολά ολά / μέσα σε αχυρώνα βατσιτσέλο βατσιτσό / Και ο κουφός τού έλεγε ολά ολά: / «Την άκουσα που εβρόντα» βατσιτσέλο βατσιτσό / Απ’ όλα τα πετούμενα ολά ολά / ο γάιδαρος μ’ αρέσει βατσιτσέλο βατσιτσό / Γιατί έχει αηδονιού φωνή ολά ολά / και δαχτυλίδι μέση βατσιτσέλο βατσιτσό / Πολλά ψέματα είπαμε ολά ολά / ας πούμε και μια αλήθεια βατσιτσέλο βατσιτσό / Ο κόκορας εγέννησε ολά ολά / σαράντα κολοκύθια βατσιτσέλο βατσιτσό / Τα κολοκύθια είχαν νερό ολά ολά / και το νερό βατράχια βατσιτσέλο βατσιτσό.
