Δύο μικρά βατραχάκια παίζανε αμέριμνα στην ακροποταμιά. Και από λάθος σαλτάρισμα βρίσκονται μέσα σε μια καρδάρα με γάλα. Τα βατράχια δεν έχουν μάθει να κολυμπούν στο γάλα γιατί τα ποτάμια, ως γνωστόν, έχουν μόνο νερό (ή τουλάχιστον είχαν).
Πανικοβλήθηκαν και τα δυο τους. Το ένα έμεινε ακίνητο και παρακαλούσε τον Θεό με γοερά κλάματα να το σώσει. Μάταιες οι προσευχές του. Υστερα από λίγο βάρυνε, βρέθηκε στον πάτο της καρδάρας και πνίγηκε. Το άλλο με πόδια και με χέρια χτυπιόταν για να βγει από τον κίνδυνο. Δεν τα κατάφερνε. Αλλά δεν σταμάτησε. Και συνέχισε μέχρι εκεί που κόντευε να βγει η ψυχή του.
Και ως εκ θαύματος, εκεί που νόμιζε πως είχαν τελειώσει όλα, δίνει ένα σάλτο και ξαναβρίσκεται σώο και αβλαβές στα αγαπημένα του λημέρια. Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Χτυπώντας με χέρια και με πόδια το γάλα, το μετέτρεψε σε βούτυρο.
Πάτησε πάνω του και με ένα πήδημα, βρέθηκε έξω από την παγίδα θανάτου. Το πήδημα δεν ήταν δύσκολο. Οι βάτραχοι, όπως όλοι ξέρουμε, περπατούν πηδώντας και το θεωρούν απολύτως φυσιολογικό.
Αυτή είναι μια ιστορία που μου την έλεγε ο παππούς μου. Και φάνηκε πολλαπλά χρήσιμη στη ζωή μου. Και παιδί, σκεφτόμουν πως αν το άλλο βατραχάκι, το πνιγμένο, έκανε το ίδιο, όχι μονάχα θα είχε σωθεί, αλλά θα είχαν βγει στον μισό χρόνο από αυτόν που χρειάστηκε το βατραχάκι που επέζησε.
Και στην εφηβεία μου, όταν άρχισα να ασχολούμαι με τα κοινά, διαπίστωσα από τους συμμαθητές μου πως οι περισσότεροι περίμεναν να βρουν τη σωτηρία τους από κάποια δύναμη, αρχηγική ή μεταφυσική, και αυτοί να απολαμβάνουν την αδράνειά τους. Αργότερα, κατάλαβα πως όλη η κοινωνία ήταν έτσι.
Και μετά έκανα κάποιες σκέψεις που δεν ήταν κολακευτικές για τον ήσυχο και αδρανή άνθρωπο. Διαπίστωσα πως είναι κομπιναδόρος. Αν είναι θρήσκος, ζητάει από τον Θεό να του κάνει ρουσφέτια. Και όταν ψηφίζει κόμματα εξουσίας, που τα αλλάζει σαν τα πουκάμισα, την τσέπη του θέλει να γεμίσει και να διορίσει στο Δημόσιο τα παιδιά του.
Ολη αυτή η ακατάσχετη φλυαρία περί διαπραγματεύσεων με τους εταίρους μας είναι ένα προπέτασμα καπνού που καλύπτει τη δυσοίωνη πραγματικότητα. Οι διαπραγματεύσεις δεν είναι θέμα ικανοτήτων, αλλά συσχετισμού δυνάμεων.
Το θύμα δεν μπορεί να διαπραγματευτεί με τον θύτη. Ούτε ο βασανιζόμενος μπορεί να παζαρέψει τα χτυπήματα της φάλαγγας με τον βασανιστή του. Και φυσικά ούτε ο τοκογλύφος με τον δανειολήπτη του.
Από τον καιρό που ανακαλύφθηκαν το χρήμα και ο δανεισμός, ήταν ένας τρόπος να κάνεις τον άλλο δούλο σου και να του πάρεις την περιουσία του. Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου (μέχρι πότε άραγε;) θα τα υπογράψει όλα και θα υποχωρήσει σε όλα.
Μέχρι τώρα αυτό έκανε. Τι μεσολάβησε για να αλλάξει τακτική; Ας βγει λοιπόν να το πει καθαρά, για να γλιτώσουμε κι εμείς εδώ στην «Εφ.Συν.» κάποιες πολύτιμες σελίδες που ανήκουν στην κοινωνία και μας τις κλέβουν οι ασήμαντοι υπηρέτες του κουαρτέτου.
Αλλά για τους κυβερνώντες φελλούς θα τα πούμε μια άλλη φορά. Τώρα έχουμε να ασχοληθούμε με σοβαρότερα πράγματα: αυτήν τη δυσοίωνη πραγματικότητα που έχει γίνει θηλιά στον λαιμό μας και είναι ο έρπων φασισμός στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών στις ΗΠΑ, Τραμπ, όσο πιο πολύ χρησιμοποιεί μια φασίζουσα γλώσσα τόσο κερδίζει σε δημοτικότητα. Η Ε.Ε. βλέπει τους πρόσφυγες σαν μια νέα επέλαση βαρβαρικών φύλων και κλείνει τα σύνορά της. Τι θα απογίνουν αυτοί οι άνθρωποι είναι αδιάφορο. ‘Η μάλλον ξέρουν. Σας αφήνουμε να ψοφήσετε.
Να εξαφανιστείτε από προσώπου Ευρώπης. Αυτό δεν είναι μια φασιστική αντίληψη; Τηρουμένων των αναλογιών, δεν είναι η ίδια αντίληψη με την άποψη του Χίτλερ περί «της τελικής λύσης του Εβραϊκού Προβλήματος»;
Είναι αλήθεια πως δεν έχουν δημιουργηθεί στην Ευρώπη στρατόπεδα εξόντωσης. Αλλά στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν δημιουργηθεί στην περιφέρεια της Ευρώπης, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. Και η ροή των προσφύγων θα συνεχίζεται. Και σχεδόν είναι αδύνατο να γυρίσουν τουλάχιστον οι Σύροι στην πατρίδα τους, και αν ακόμα γίνει ειρήνη -που δεν είναι το πιο πιθανό- γιατί η πατρίδα τους είναι μια χώρα ερειπίων.
Ο χάρτης της Μέσης Ανατολής έχει ντε φάκτο αλλάξει με τη δημιουργία τριών νέων κρατών. Οι Κούρδοι στη Συρία είναι αυτόνομοι. Το ίδιο και στο Ιράκ. Επιπλέον έχουν την υποστήριξη των ΗΠΑ, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, μια και πολεμούν σθεναρά το «Χαλιφάτο».
Και αυτό έχει τρελάνει τον Ερντογάν. Και η ύπαρξη του «Χαλιφάτου» είναι προς το παρόν εδραιωμένη μέσα στην αστάθειά του. Για να εξαφανιστεί, χρειάζονται χερσαίες δυνάμεις. Ποιος θα τις διαθέσει; Και όλα αυτά για μας προς το παρόν σημαίνουν πρόσφυγες. Ο λαός μας στην πλειονότητά του συμπόνεσε τον κατατρεγμένο και ο πόνος του άλλου έγινε δικός του. Και εδώ είναι η ελπίδα. Ας την προσκυνήσουμε.
