Γράφει ο Γιώργος ΤούλαςΗ πρώτη φορά που πήγα στη Μόσχα ήταν η μεταβατική εποχή του 1993. Ένοιωθες παντού πως η πόλη, όπως και η χώρα ολόκληρη, έμοιαζε με ζαλισμένο θεριό, που είχε δεχθεί μόλις ένα χτύπημα στο κεφάλι και η ζάλη δεν του επέτρεπε να δει καθαρά το τι ξημέρωνε τριγύρω. Άνθρωποι που ζητιάνευαν στο κέντρο της, απόγνωση, άδεια εμπορικά κέντρα και ερωτηματικά. Το 2004 που ξαναπήγα η κατάσταση έμοιαζε αλλιώτικη πια.
Νέα μαγαζιά ξεπρόβαλλαν στα εμπορικά κέντρα, τα πρώτα ακριβά εστιατόρια, μποτιλιάρισμα παντού και προσμονή που γινόταν για κάποιους βεβαιότητα. Το ξενοδοχείο Ρωσίγια που μείναμε έμοιαζε παρατημένο στο χρόνο, παλαιό κλέος. Η τρίτη ήταν αυτό το φθινόπωρο. Μια άλλη πόλη. Τη θέση του παρακμάζοντος ξενοδοχείου είχε πάρει ήδη το νέο καμάρι της πόλης, ένα πάρκο για τις επόμενες γενιές, τα εμπορικά κέντρα ήταν καλύτερα από του Μιλάνου και του Τόκιο, τα εστιατόρια δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτε από εκείνα της Δύσης, η φτώχια μυστηριωδώς είχε εξαφανιστεί από όλο τον εσωτερικό της δακτύλιο. Μια νέα πόλη είχε γεννηθεί.
Η συνέχεια στο parallaximag.gr
