«Το να βλέπω τον εαυτό μου να περνάει όλα αυτά δεν ήταν εύκολο. Έως τη στιγμή που έκοψα το ποτό ό,τι κι αν έλεγα ήταν απολύτως ανοησίες». Αυτά δήλωσε στους δημοσιογράφους ο Έρικ Κλάπτον στην προβολή της ταινίας «Eric Clapton: Life in 12 Bars», στο πλαίσιο της Εβδομάδας Κινηματογράφου του Τορόντο. Και το κοινό γέλασε.
Το ντοκιμαντέρ, το οποίο γύρισε η σκηνοθέτης και φίλη του κιθαρίστα εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα, Λίλι Φίνι Ζάνουκ, παρακολουθεί τη ζωή του 72χρονου Κλάπτον: από παιδάκι έως τη φήμη του σταρ της ηλεκτρικής κιθάρας, διαμέσου του αγώνα που έδωσε για να κόψει τα ναρκωτικά και το αλκοόλ και με σταθμό τον θάνατο του τετράχρονου γιού του, το 1991.
Τα χιτς «Bell Bottom Blues», «Cocaine» και «Layla» είναι συνδεδεμένα με το όνομά του. Το 2015, το περιοδικό «Rolling Stone» τον κατέταξε στη δεύτερη θέση των 100 σπουδαιότερων κιθαριστών όλων των εποχών, πίσω μόνον από τον Τζίμι Χέντριξ. Όμως, τα 17 Grammy που έχει πάρει δεν «σβήνουν» τα 20 χρόνια εξάρτησης από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά – όπως ο ίδιος γράφει στην αυτοβιογραφία του το 2007 –, εξάρτηση που τον έφτασε στο σημείο να πληρώνει, 16.000 λίρες την εβδομάδα, τη δεκαετία του ’70.
Ο Κλάπτον μίλησε για τις επιφυλάξεις του να γίνει ντοκιμαντέρ η ζωή του και να κάνει συνεντεύξεις με τη Ζάνουκ για μια ταινία που δεν διστάζει να «ψαχουλέψει» τα λάθη του. «Δεν μου αρέσει να με φωτογραφίζουν, δεν μου αρέσει να μιλάω σε δημοσιογράφους.
Λατρεύω να παίζω μουσική» δήλωσε. «Για μένα, η ταινία έχει να κάνει με την εξιλέωση, την προσωπική εξιλέωση, όχι απαραίτητα αυτό που σκέφτεται η κοινωνία» είπε στο Reuters η Ζάνουκ, η οποία το 1989 βραβεύθηκε με Όσκαρ για το «Driving Miss Daisy». «Κανείς δεν τον έβγαλε από την απόγνωση, το έκανε μόνος του» πρόσθεσε.
