Από τις αρχές του καινούριου αιώνα άρχισε η διαδικασία της αξιολόγησης των μουσικών που εμφανίστηκαν στη δεκαετία του ’60, μια και ο χρόνος, αμείλικτος, άρχισε σταδιακά να κλείνει, όπως συνηθίζει εδώ και αρκετούς αιώνες, κάθε πετυχημένη παρένθεση.
Συνέβησαν αρκετές καινοτομίες στα μουσικά πράγματα τη δεκαετία του ’60 και σήμερα αρκετοί καλλιτέχνες έχουν πάρει τη θέση που τους αξίζει στην ιστορία, με μερικούς από αυτούς να παραμένουν ακόμη στην κορυφή της επικαιρότητας, κάτι που μοιραία όμως θα πάψει να υφίσταται στο τέλος της δεκαετίας που διανύουμε. Αλλοι ξεχάστηκαν εντελώς και άλλοι ελπίζουν ότι κάτι ενδεχομένως μπορεί να αλλάξει και να βελτιώσει την εικόνα που έχει ο κόσμος γι’ αυτούς.
Η κίνηση των βρετανικών συγκροτημάτων στη δεκαετία του ’60 ήταν ίσως η σημαντικότερη εκείνης της δεκαετίας, αλλά όπως συμβαίνει συνήθως, άφησε εκκρεμότητες στην επιβράβευση συγκροτημάτων, όπως οι Kinks των αδελφών Ray και Dave Davies, που μπορεί να έγιναν μέλη του Ροκ εντ ρολ χολ οφ φέιμ από τις πρώτες χρονιές που καθιερώθηκε ως θεσμός, αλλά η αποδοχή του κόσμου στην πορεία που διάνυσαν σαν συγκρότημα, από το 1963 που πρωτοεμφανίστηκαν, ήταν δυσανάλογα πετυχημένη σε αντιστοιχία με αυτή συγκροτημάτων όπως οι Beatles, οι Rolling Stones και οι Who. Τα ονόματα και οι δίσκοι τους που κυκλοφορούν κατά καιρούς με νέο, ή παλαιότερο υλικό, γνωρίζουν μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία από το κοινό.
Οι Kinks έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του ροκ στη δεκαετία του ’60 και ο ήχος τους ήταν αυτός που βοήθησε να περάσει το ροκ εντ ρολ στη ροκ περίοδο που ακολούθησε και που άφησε στο περιθώριο τον ήχο ονομάτων όπως ο Jerry Lee Lewis, ενώ ακόμα και ο Elvis, επιστρέφοντας από τη στρατιωτική του θητεία στη Γερμανία, αναγκάστηκε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα κι έριξε περισσότερο βάρος στις μπαλάντες, για να επιζήσει καλλιτεχνικά.
Από τη διασκευή τους στο Louie Louie των Kingsmen μέχρι τα άλμπουμ Celluloid Heroes και The Village Green Preservation Society και τη Lola μεσολάβησε ένα μεγάλο, παράξενο για πολλούς μουσικό ταξίδι.
Η ειρωνεία είναι ότι ένα συγκρότημα με καθαρά βρετανικό ήχο στα τραγούδια του, έτυχε πρώτα θετικής κριτικής αποδοχής από τους αμερικανούς κριτικούς, όπου εμφανίστηκαν σε μία περιοδεία το 1965, αποκλείστηκαν από τις εμφανίσεις εκεί λόγω της συμπεριφοράς των μελών τους στην σκηνή, τα οποία συχνά τσακώνονταν και επέστρεψαν εκεί ξανά μόλις το 1969 και αργότερα στην πατρίδα τους, όπου ο ανταγωνισμός μεταξύ των Beatles και των Rolling Stones τραβούσε μεγάλο μέρος από την προσοχή κοινού και κριτικών.
Δεν είναι τυχαίο το ότι τα περισσότερα από τα άλμπουμ τους κυκλοφορούσαν πρώτα στην Αμερική και στη συνέχεια στην Αγγλία.
Το συγκρότημα αρχικά είχε το όνομα The Ravens και έπαιζαν διασκευές σε γνωστά αμερικανικά ρυθμ εντ μπλουζ και έναν συνδυασμό Chuck Berry και Sonny Terry, που ήταν γνωστός μπλουζίστας.
Το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησαν ήταν η διασκευή τους στο Long Tall Sally του Little Richard, το οποίο ερμήνευσαν με ύφος που θύμιζε τους Beatles της πρώτης περιόδου. Το τρίτο τραγούδι τους, που ήταν το You Really Got Me, εγκαινίασε την αλυσίδα των επιτυχιών που έγραψε για το συγκρότημα ο ηγέτης τους Ray Davies.
Ο Ray και ο αδελφός του Dave γεννήθηκαν στο Λονδίνο και από μικροί ασχολήθηκαν με την κιθάρα.
Στην περίοδο 1964-65 το συγκρότημα κυκλοφόρησε αρκετά πετυχημένα τραγούδια, όπως το See My Friends, που ήταν το πρώτο στο οποίο κάποιο βρετανικό συγκρότημα χρησιμοποιούσε σιτάρ. Παρ’ όλα αυτά, πολλοί αναφέρουν τους Beatles ως το πρώτο συγκρότημα που με τον Harrison να παίζει σιτάρ ηχογράφησε το Norwegian Wood. Ακόμα και οι Stones πιστώθηκαν περισσότερο από τους Kinks τον ήχο μουσικών οργάνων από την Ανατολή.
Το 1967 είχαν ήδη αλλάξει τον ήχο τους και προχωρώντας ακόμα περισσότερο είχαν αναφορές στις αλλαγές της κοινωνικής τάξης στη Βρετανία, αλλά και πάλι συνέχισαν να παίζουν σε μικρά κλαμπ, μπροστά σε μερικές εκατοντάδες φίλους τους, σε αντίθεση με Beatles και Stones, που έπαιζαν σε πολυπληθέστερο ακροατήριο.
Η φαινομενικά πετυχημένη αρχικά αλλαγή οδήγησε στη συνέχεια σε απομάκρυνση του παραδοσιακού τους κοινού, που εκείνη την περίοδο δεν είχε όρεξη να ασχολείται με τραγούδια με ιστορίες για τη βρετανική πολιτική και την πορεία ιστορικών προσώπων, που θέλησαν να παρουσιάσουν μέσα από άλμπουμ τους όπως το Arthur (Or The Decline Of British Empire), που ήταν μία μίνι όπερα και απλώς η καθυστέρηση της κυκλοφορίας της έδωσε τα πρωτεία στο Tommy των Who.
Το 1970 θα ταράξουν για μία ακόμα φορά το κοινό τους με το άλμπουμ Lola Versus The Powermen And The Moneygoround, στο οποίο υπήρχε η Lola, που θα γίνει μεγάλη παγκόσμια επιτυχία.
Ο Ray Davies, όπως οι John Lennon και Pete Townshend, ήθελε το κοινό του να ταυτίζεται με τους ήρωες των τραγουδιών του και να μοιράζεται μαζί του τα συναισθήματα που ένιωθε σε κάθε συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του. Οι περισσότερες από τις ζωντανές εμφανίσεις τους, όπως και τα τραγούδια τους, είχαν έντονο το μελοδραματικό στοιχείο, κάτι που έκανε δύσκολη την ολοκληρωτική αποδοχή τους από το κοινό, το οποίο συνήθως δεν θέλει να προβληματίζεται ιδιαίτερα παρακολουθώντας μια μουσική συναυλία.
Οι Kinks πάντα εξέφραζαν μέσα από τα τραγούδια τους τον κόσμο του Ray Davies, αλλά αυτό είχε ως συνέπεια να υπάρχουν τριβές μεταξύ των μελών τους για την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσουν και οδηγούσαν σε συχνούς καβγάδες τα δύο αδέλφια, γι’ αυτό και προφανώς ο Ray αποχώρησε το 1973, για να επιστρέψει λίγα χρόνια αργότερα.
Ενας σύγχρονος Κάρολος Ντίκενς, ο Davies σατίριζε με τα τραγούδια του τη βρετανική κοινωνία. Στο Dedicated Follower Of Fashion τραγουδούσε για τον ναρκισσισμό της Carnaby Street, στο See My Friends αναφέρεται στη σεξουαλικότητα των ανθρώπων με διαφορετικές προτιμήσεις, στο Sunny Afternoon μιλά για τον καπιταλισμό, στο Dead End Street για τα προβλήματα της εργατικής τάξης, όπως και στο Autumn Almanac, όπου ασχολείται όμως με τα προβλήματα της ίδιας τάξης στη δεκαετία του ’50.
Στο Waterloo Sunset, που είναι ένα τραγούδι σαν κινηματογραφική ταινία, μας περιγράφει σε λίγα λεπτά τη συνάντηση δύο εραστών σε μία από τις γέφυρες του Τάμεση στο Λονδίνο.
Σε ανάλογο ύφος ήταν και τα Α Well Respected Man και Death Of Α Clown, που κυκλοφόρησε σαν τραγούδι του Dave Davies που το είχε γράψει, αλλά στην πραγματικότητα τον συνόδευαν και τα υπόλοιπα μέλη στην ηχογράφηση.
Σημαντική ήταν η επιρροή που άσκησαν οι Kinks στο κίνημα του new wave στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ο Paul Weller με τους Jam όχι μόνον πήραν στοιχεία από αυτούς, όπως άλλωστε είχαν κάνει παλαιότερα και οι Who, αλλά διασκεύασαν και το David Watts. Η Chrissie Hynde με τους Pretenders έκαναν επιτυχία το Stop Your Sobbing και η Chrissie έζησε με τον Ray Davies για κάποια χρόνια και απέκτησαν μαζί ένα παιδί.
Στη δεκαετία του ’80 ο βρετανικός μουσικός Τύπος επηρεασμένος και από την επίδραση που είχαν οι Kinks στο νέο μουσικό κύμα προσπάθησε να επανορθώσει γράφοντας καλά λόγια γι’ αυτούς, βοηθώντας έτσι και στην επιστροφή τους με τραγούδια όπως το Come Dancing.
Η επίδρασή τους θα συνεχίσει να είναι έντονη και σε νεότερα συγκροτήματα, όπως οι Blur και οι Pulp.
