Η περίοδος της μεταπολίτευσης ήταν η καλύτερη περίοδος του Ελληνικού κράτους στο επίπεδο: Δημοκρατία, άνοδος βιοτικού επιπέδου, ενσωμάτωση της χώρας στην Ευρωπα’ι’κή οικογένεια, είσοδος στην ζώνη του ευρώ όπως και της Κύπρου.
Παρ’ όλα αυτά έγιναν και τεράστια σφάλματα από το πολιτικό σύστημα. Αυτό αφορά τα κόμματα που είχαν την διακυβέρνηση του τόπου, αλλά και της ελάσσονος αντιπολίτευσης, που ασκούσαν δημαγωγική αντιπολίτευση στην ασφάλεια των μικρών τους ποσοστών τους.
- Η περίοδος της κρίσης ανέδειξε όλες τις στρεβλώσεις της Ελληνικής οικονομίας, της κοινωνίας και του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού.
- Η παλιά αντίθεση δεξιάς αριστεράς δεν είναι επίκαιρη, παρότι δεν σταμάτησαν να υπάρχουν και θα υπάρχουν διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις.
- Η παλιά παρωχημένη μουσειακή πια ρητορική των παλιών αντιθέσεων ακούγεται κακόηχη.
- Η χώρα χρειάζεται επειγόντως νέο πολιτικό σκηνικό και σύγχρονες προσεγγίσεις στην βάση της στρατηγικής εξόδου από την κρίση.
Άλλωστε η νέα αντιπαράθεση θα είναι μεταξύ ορθολογισμού και ανορθολογισμού. Ανοιχτής κοινωνίας ή κλειστής και φοβικής. Αυτό το βλέπουμε τελευταία και στην διεθνή σκηνή, με την αντιπαράθεση δημαγωγών και ορθολογιστών στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.
Η χώρα μας δεν πρέπει να φοβάται τους ανοιχτούς ορίζοντες του μέλλοντος.
Αυτό προυποθέτει νέα αντίληψη και στην Δημοκρατική Παράταξη που πρέπει να μείνει μακρυά από δημαγωγικές θέσεις, να προασπίσει την μόνη Εθνική στρατηγική που τελικά αποδείχθηκε ότι υπάρχει και να συνεγείρει τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.
Άμμεσα λοιπόν χρειάζεται ιδρυτικό συνέδριο παράταξης, με όλα τα χαρκτηριστικά ( σύγχρονο, θεσμικό,ευρωπαικό κόμμα) που ψηφίσαμε στο συνέδριο του Ιουνίου του 2015.
Η καθυστέρηση πλέον θεωρείται τουλάχιστον ανεξήγητη.
