Roy Buchanan ο καλύτερος άγνωστος κιθαρίστας (βίντεο)

Από τον Γιάννη Πετρίδη

Ίσως δεν έχετε ακούσει ποτέ την κιθάρα του Roy Buchanan που όσο ζούσε φρόντιζε να περνάει τον χρόνο του στο περιθώριο. Ο Αμερικανός κιθαρίστας γεννήθηκε στο Άρκανσω, πάνω στα βουνά Ozark, στις 23 Σεπτεμβρίου, 1939 και επέλεξε να φύγει από αυτόν τον κόσμο στις 14 Αυγούστου του 1988.

Μεγάλωσε στην Καλιφόρνια ακούγοντας τον πατέρα του που ήταν ιερωμένος να λέει συνέχεια ότι η μητέρα του είχε καλύτερη φωνή από την Billie Holiday και τουλάχιστον μια φορά τον μήνα πήγαιναν όλοι μαζί οικογενειακώς σε εκκλησία των μαύρων για να τους ακούσουν να τραγουδούν με τον δικό τους τρόπο και να υμνούν τον Θεό.

Από τους πρωτοπόρους της κιθάρας Telecaster, oRoyήταν ένας ακόμα από τους αμέτρητους αμερικανούς που είχαν εντυπωσιασθεί από τον Elvis Presley και θέλησαν να του μοιάσουν, έλεγε μάλιστα ότι νόμιζα ότι μεγάλωσα στην ίδια εκκλησία με τον Elvis ακούγοντας τις ίδιες μελωδίες με αυτόν.

Σε ηλικία 13 ετών αποκτά την πρώτη του κιθάρα Fender Telecaster και αρχίζει να τραγουδά σπίτι του gospel, blues και τραγούδια της κάντρυ. Με αυτήν την μάρκα κιθάρας θα παίζει μέχρι τον θάνατό του ταυτιζόμενος απόλυτα μαζί της σαν ο καλύτερος αντιπρόσωπος αυτού που ονομάσθηκε ο ήχος της Telecaster.

15 χρόνων το 1954, ο Buchanan παίρνει τα πρώτα του μαθήματα από κιθαρίστες όπως ο Johnny ‘’Guitar’’ Watson και  κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε κάποιο από τα σώου του Johnny Otis και μερικά χρόνια αργότερα, το 1958 παίζει σόλο κιθάρα στοMy Baby του Dale Hawkins στην εποχή που αυτός γνώριζε μεγάλη επιτυχία με τοSuzie Q αντικατέστησε μάλιστα τον περίφημο κιθαρίστα James Burton. Ακολούθησε η συνεργασία με τον ξάδελφο τού Dale Hawkins, Ronnie Hawkins, στον Καναδά παίζοντας δίπλα στον Robbie Robertson που όταν αποχωρήσει ο Buchanan θα πάρει την θέση του και αργότερα θα φτιάξει τους Band. O Robertson που ήταν τότε περιστασιακός κιθαρίστας στην μπάντα του Hawkins θα δηλώσει πολλά χρόνια αργότερα την εκτίμησή του για την αξία του Buchanan και ότι προσπαθούσε τότε να αντιγράψει το παίξιμό του. O Buchanan θα παίξει μπάσο στοWho Do You Love που ήταν από τις πρώτες επιτυχίες του Hawkins.

Ο πρώτος προσωπικός δίσκος για τον μεγάλο κιθαρίστα θα πρέπει να ήταν τοAfterHoursπου ηχογραφήθηκε το 1959 σε μία μικρή δισκογραφική εταιρία την Bomarc.

To 1963 σε συνεργασία με τον ντράμερ Bobby Gregg θα γνωρίσει την πρώτη επιτυχία του με το instrumentalThe Jam Part 1 και αργότερα με τοPotato Peeler στο οποίο ο Buchanan θα παρουσιάσει μία νέα τεχνική στην κιθάρα που θα ονομασθεί Pinch harmonic και θα υιοθετηθεί αργότερα από κιθαρίστες όπως οι Leslie West, Eddie Van Halen, Jimmy Page, Jeff Beck, Steve Vai, Joe Satriani και χιλιάδες άλλους. Αυτός ο ήχος είχε ηχογραφηθεί για πρώτη φορά από τον Roy Buchanan το 1962 και όπως συμβαίνει συνήθως τον είχε ανακαλύψει κατά τύχη όταν από λάθος το χέρι του πείραξε την ένταση χωρίς να το θέλει.

Ο Gregg θα παίξει λίγο αργότερα ντραμς σε τραγούδια του Dylan όπως τοLike A Rolling Stone και τοSounds Of Silence των Simon and Garfunkel.

Στην συνέχεια ο Buchanan θα περάσει αρκετά χρόνια στο Maryland παίζοντας σε διάφορους χώρους με το συγκρότημά του The Snake strechers. Oι ηχογραφήσεις του μαζί τους θα κυκλοφορήσουν πολύ αργότερα.

Στους χώρους που έπαιζαν συχνά είχε επισκέπτες όπως ο Les Paul, ο Εric Clapton, o Jeff Beck και ο Jimi Hendrix που πήγαιναν να θαυμάσουν την τεχνική του, αλλά από πλευράς δισκογραφίας οι μόνες ηχογραφήσεις του ήταν τα τραγούδια που ηχογράφησε το 1969 για το πρώτο του άλμπουμ που είχε τον τίτλοThe Prophet με την συμμετοχή του Charlie Daniels στο The Story Of Isaac του Leonard Cohen, ο Daniels θα γράψει στο άλμπουμ τα τραγούδιαBlack Autumn και Baltimore, που όμως δεν κυκλοφόρησε όσο ζούσε γιατί οι άνθρωποι της δισκογραφικής εταιρίας του τρόμαξαν όταν έμαθαν την γνώμη κάποιων μουσικοκριτικών που είχαν την ευκαιρία να ακούσουν τον δίσκο και τον χαρακτήρισαν ως  σκουπίδια. Το άλμπουμ τελικά κυκλοφόρησε αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη.

Για να συντηρήσει την οικογένειά του ο μεγάλος κιθαρίστας αναγκάσθηκε τότε παράλληλα με την μουσική, να γίνει και κουρέας. Αυτήν την περίοδο θα αγοράσει την κιθάρα που θα τον συντροφεύσει μέχρι τον θάνατό του και θα της δώσει το όνομα Nancy. Tην κιθάρα απέκτησε όταν ενώ κούρευε ένα πελάτη του είδε να περνάει απ’ έξω κάποιος που κράταγε την κιθάρα που θα γίνει η Nancy του αφού αντάλλαξε βγαίνοντας έξω απ’ το κουρείο την δικιά του με αυτήν.

Το 1971 αλλάζει η ζωή του με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ που είχε διάρκεια μιας ώρας και τον ελκυστικό όπως αποδείχθηκε τίτλο “Ο καλύτερος άγνωστος κιθαρίστας στον κόσμο”. Ακολουθεί τo πρώτο του άλμπουμ με τίτλοRoy Buchanan που ηχογραφήθηκε σε πέντε ώρες και κυκλοφόρησε το 1972 με τραγούδια όπως το εντυπωσιακό The Messiah Will Come Again και προκάλεσε το ενδιαφέρον του John Lennon που του πρότειναν να συμμετάσχει σε ηχογραφήσεις της Plastic Ono Band και μία πρόσκληση από τους Rolling Stones να παίξει μαζί τους σαν αντικαταστάτης του Brian Jones, με τον Buchanan να αρνείται. Στο άλμπουμ αυτό υπήρχε η πετυχημένη διασκευή του στο Sweet Dreams του Don Gibson που θα εμφανισθεί και στο Βρετανικό chart με τα πιο πετυχημένα τραγούδια.

Με τοRoy Buchanan ο Roy δεν ήταν ιδιαίτερα ικανοποιημένος γι’ αυτό αμέσως μετά την κυκλοφορία του άρχισε να ηχογραφεί καινούργια τραγούδια που τελικά θα κυκλοφορήσουν τον Φεβρουάριο του 1973 και θα αποτελέσουν το πιο εμπορικό του άλμπουμ ξεπερνώντας τα 500 χιλ. αντίτυπα.

Οι προτροπές των φίλων του ότι οι δίσκοι χωρίς φωνητικά δεν είναι εύκολο να πουλήσουν, τον οδηγούν στο να συνεργασθεί για το τρίτο του άλμπουμ με τον τραγουδιστή Billy Price και παραγωγό τον Jay Reich.

Ένας άλλος παραγωγός, ο Ed Freeman που είχε εργασθεί με τον Gregg Allman στο πρώτο του πετυχημένο προσωπικό άλμπουμ, θα του συστήσει έναν άλλο τραγουδιστή, τον Bill Sheffield που θα είναι και ο τελευταίος του δίσκος για την εταιρία Polydor. Αμέσως μετά θα αρχίσει να ηχογραφεί για την Atlantic με τον Ahmet Ertegun να τον παραδίδει στην παραγωγή του Arif Mardin που ήταν ιδιαίτερα πετυχημένος εκείνη τη  εποχή, αλλά το αποτέλεσμα με το άλμπουμA Street Called Straight δεν ήταν ιδιαίτερα θετικό και ο Ertegun τον στέλνει στην παραγωγή του Stanley Clarke μπασίστα των Return To Forever που όμως δεν είχε ιδέα από μπλουζ και παρά το ότι ο δίσκοςLoading Zone ηχογραφήθηκε στο στούντιο του Steve Cropper  με τον οποίο ηχογράφησαν μαζί μία ερμηνεία τουGreen Onions δεν τα πήγε καλά.

Το 1988 θα γυρίσει ένα βράδυ στο σπίτι μεθυσμένος και η παράξενη συμπεριφορά του θα οδηγήσει την γυναίκα του να καλέσει την αστυνομία η οποία θα τον μεταφέρει στην φυλακή της πόλης όπου ζούσαν στο Faifax στην Βιρτζίνια. Eκεί θα βρεθεί το πρωί νεκρός με την αστυνομία να λέει ότι αυτοκτόνησε και τους δικούς του να ισχυρίζονται ότι ο θάνατός του προήλθε από δυνατό κτύπημα στο κεφάλι.