Λίγες μέρες πριν κλείσει τα 59 του χρόνια, έχασε τη μάχη για τη ζωή.
Στη σελίδα του Σταύρου Ζιώγα στο Facebook αναφέρεται: «Παλαιός τρόφιμος των ωδείων, το μόνο όμως που κατάφερε, ένα πτυχίο τραγουδιού από το Ελληνικό Ωδείο, φύσει και θέσει αυτοδίδακτος, λέει πως είναι μαθητής του Νίκου Παπάζογλου, τις νύχτες δεν κοιμάται, ευτύχησε να γνωρίσει κάποτε τον Μάνο Χατζιδάκι συμμετέχοντας στο «Στο Σείριο υπάρχουν παιδιά». Γράφει ποιήματα κι ελπίζει να γυρίζει στον μάταιο τούτο κόσμο ξανά σαν βατραχάκι, να περιμένει τραγουδώντας εκείνο το φιλί, όπως και στα παλιά παραμύθια συνέβη… Τα τελευταία χρόνια ξαναγύρισε και ζεί παραδίδοντας μαθήματα Μουσικής, στα Εξάρχεια της νιότης του, κατι μουρμουρίζει για την εποχή της αθωότητας – ποιός να ξερει… (Μπάκμαν – ο άνθρωπος που έρχεται απ΄τα παλιά…)».
Έχουν ακούσει για σένα
Τα βουνά κι οι φίλοι
Που ζουν σε περάσματα
Ξέρουν για σένα
Για την μικρή σου αναπνοή
Όταν κοιμάσαι στ’ άστρα
Σχεδόν άπονη
Όπως ο χρόνος των καραβιών
καταμεσής…
Έχουν ακούσει για σένα
Τα ποτάμια κι οι γέφυρες
Οι δρόμοι της επαρχίας
Ξέρουν για σένα
Για το χώμα που άφησες
Τα σπίτια ερειπωμένα
Σχεδόν άπονη
Όπως ο γκρεμός στα σκέλια σου
Καταμεσής…
Ο Σταύρος Ζιώγας το τελευταίο διάστημα αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Τελικά υπέκυψε το βράδυ της Τρίτης 20 Σεπτεμβρίου 2016. Με το χιούμορ και την οξύνοια που τον διακατείχε, είχε γράψει νωρίτερα στον προσωπικό του λογαριασμό:
TRIPLEX και μίπεξ!
Για το καλοκαίρι αυτό είχα κανονίσει εντελώς άλλα πράγματα από τα όσα τελικά έγιναν μα πάνω απ’ όλα ήθελα να το ζήσω ήρεμα και σε μέρη που να μ’ έχουν καλέσει καλοί φίλοι και πάντα παίζοντας στα δειλινά το μπουζουκάκι μου – για τον άρτον μεν τον επιούσιον αλλά και για κείνη την τόσο γλυκειά αίσθηση που έχω παίζοντας στους δρόμους…
Τώρα καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία για να βγει ο Αύγουστος, μπορώ να σας εκμυστηρευθώ πως μια περιπέτεια με την υγεία μου με καθήλωσε δυο μήνες με πόνους στην καυτή Αθήνα, ιδρωμένο κάτω από έναν αποικιακό ανεμιστήρα οροφής, να πολεμάω με γιατρούς, υπερήχους, εξετάσεις και ξαπλωμένος με τα πόδια ψηλά ως μέρος της θεραπείας, να περιμένω και να ελπίζω πως κάτι απ’ τα σχέδια που είχα ίσως και να το προκάνω…
Όποιοι με βοήθησαν σ’ αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που φαίνεται πως είναι πιά σε καλό δρόμο, δεν θα ήθελαν με τίποτε να δουν γραμμένο τ’ όνομά τους εδώ κι έτσι χωρίς να «προσπερνάω», μεταφέρομαι να χαιρετίσω τους φίλους που πολύ ευγενικά με είχαν προσκαλέσει ενώ υπόσχομαι πως το μέλλον θα μας φέρει κοντά εφ’ όσον διαρκεί η πρότασή τους…
Ψηλά τα κεφάλια λοιπόν κι ας γελούν οι θεοί – λέω να ξανακάνω σχέδια…
Καλό του ταξίδι!
Φωτογραφίες: Σπύρος Τρουπάκης
VIDEO
