Δεν είναι μόνον πολλοί άνθρωποι που θα χάσουν τη δουλειά τους, δημοσιογράφοι, διοικητικοί, τεχνικοί, δεν είναι μόνον ένας κόσμος γύρω τους που θα βρεθεί σε δύσκολη θέση, ηθοποιοί, παραγωγοί, γκαρσόνια και καφέ, προμηθευτές και πλήθος άλλων, δεν είναι μόνον
που θα χαθούν ασφαλιστικές εισφορές και φόροι, δεν είναι μόνον που η διαπλοκή περενδύεται σε μια νέα κατεύθυνση, μάλιστα με ολοκληρωτικές τάσεις, είναι ότι ο Τσίπρας ποιεί ήθος ειδεχθές και απεχθές ως πρόταγμα για τη χώρα.Είναι
το εύκολο ψέμα, στο οποίον ο πρωθυπουργός καταφεύγει με την ίδια ευκολία που ανασαίνει. Μάλιστα δεν καταφεύγει, αλλά το προτάσσει. Και ως εκ τούτου ποιεί ήθος διακυβέρνησης ολέθριο. Λέει
ο Τσίπρας ότι θα δώσει τα λεφτά που πήρε από τους πλούσιους στους φτωχούς. Ένα απλοϊκό σχήμα, πλην όμως προπαγανδιστικό και πιασάρικο. Ποιά λεφτά; Αυτά που η είσπραξή τους θα ολοκληρωθεί, αν καρπίσουν οι ελληνικές καλένδες; Ποιά λεφτά; αυτά που είναι προδιαγεγραμμένα (και προγραμμένα) να πάνε στους δανειστές;
Δεν τα γνωρίζει αυτά ο Τσίπρας; Τα γνωρίζει! Επιλέγει όμως τον ρόλο ενός Ρομπέν των Δασών της ελεεινής μορφής για να φανεί «στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη». Και κατά τούτο (κι όχι μόνον) ο Τσίπρας υποτιμά τη νοημοσύνητων πολιτών, έχοντας πλέον αρχίσει να περιφρονεί τον λαό.
Εν πρώτοις το σχήμα Ρομπέν των Δασών έχει τόση σχέση με την Αριστερά, όση ο Τσακιντζής και η Ωραία του Πέραν. Αντί η κυβέρνηση Παππά – Τσίπρα να αλλάξει τους θεσμούς κι έτσι να χτυπήσει τη διαπλοκή, μπήκε στο δικό της γήπεδο κι άρχισε να κάνει τον γκρουπιέρη στο καζίνο.
Κατά δεύτερον: ο Ρομπεν των Δασών, αλλά της ελεεινής μορφής, έχει τόση σχέση με την Αριστερή όση τα μωρά παιδιά με τις οχιές. Ποιούς κοροϊδεύει ο Τσίπρας ότι θα τους δώσει κάποια εκατομμύρια; εκείνους απ’ τους οποίους έφαγε – και αυτός- δυσεκατομμύρια; Σε
ποιούς θα «δώσει λεφτά» ο μεγαλόθυμος πατερούλης; σε αυτούς που τους έκοψε το ΕΚΑΣ; σε εκείνους που μόλις προχθές έκοψε τις επικουρικές; Σε αυτούς που δουλεύουν και στις 20 του μηνός έχουν μείνει άφραγκοι;
Ποιούς κοροϊδεύει;
Ποιούς κοροϊδεύει τόσον αδιάντροπα;
Αυτούς που θεωρεί ηλίθιους; αυτούς που περιφρονεί; Θεομπαίχτης πλέον κι εν τέλει θεοστυγής, διότι παίζει με πονεμένους ανθρώπους, ο αγχωμένος κι έντρομος Τσίπρας τραβάει εφτάρια απ’ το μανίκι και νομίζει ότι τραβάει άσσους.
Ο άνθρωπος που ανέστησε την οικονομία το Πάσχα που μας πέρασε, αυτός που διακτίνισε το παράλληλο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης στον Αλδεβαράν, ο άνθρωπος που είπε ψέματα για τους μισθούς και τις συντάξεις, ο «αριστερός» που πουλάει λιμάνια και αεροδρόμια σαν να τα βρήκε απ’ τον πατέρα του, λέει ψέματα με την ίδια ευκολία που ανασαίνει. Ψέματα για το χρέος, ψέματα για τις επανορθώσεις, ψέματα που δεν λέει ούτε κι ο κ. Λεβέντης (που δεν ξέρει τί λέει). Όμως, αυτήν
τη φορά το παράκανε. Χωρίς συναίσθηση χωρίς αιδώ, σαν ντοπαρισμένος με αναλγησία, κοροϊδεύει κι εμπαίζει τους πιο αδύναμους από μας. Μεγάλη αμαρτία! Πού δεν τη θέλει ούτε ο Θεός. Που, πιθανόν, να τη σιχαίνεται και ο Διάβολος. Ένα παιδάριο που παίζει με τον πόνον των κατεστραμμένων αυτής της χωράς, εκείνων που και ο ίδιος συνεχίζει να καταστρέφει.
Για τέτοιους πολιτικούς, αν και τα ίδια πολλοί προγενέστεροί τους έχουν πάθει, δεν τίθεται θέμα ακοής «των επερχομένων», δεν ακούνε κάτι τέτοιοι ούτε τις Ερινύες, ούτε τον πάταγο της ελαύνουσας Νεμέσεως. Μόνον τον ήχο απ’ το σφύριγμα της καρπαζιάς (φερ’ ειπείν από τη φράου Μέρκελ) ακούνε,
αυτόν έχουν συνηθίσει…
