Σχετικά με την άποψη κάποιων ότι ο Γιάννης Χαρούλης είναι ένα αντίγραφο του Νίκου Ξυλούρη και δεν αξίζει να απολαμβάνει τόσο μεγάλης αποδοχής, θα πρέπει να επισημάνω ότι αυτή η άποψη είναι εντελώς λανθασμένη.
Από τότε που υπάρχει η μουσική, οι νεότεροι προσπαθούν με κάθε τρόπο ηθελημένα ή μη, να μοιάσουν σ’αυτούς που είχαν επιτυχία.
Ο Frank Sinatra που θεωρείται η μεγαλύτερη φωνή που πέρασε από τον πλανήτη, δεν είναι παρά ένα καλό αντίγραφο του Bing Crosby, o οποίος βέβαια ήταν σαφώς καλύτερος αν λάβουμε υπ’ όψιν και τις συνθήκες που ηχογραφούσε τα τραγούδια του, να μην μιλήσουμε για επιτυχίες όπου ο Crosby είχε αμέτρητες.
Κι αυτός βέβαια με την σειρά του είχε πάρει αρκετά στοιχεία από τον Al Jolson, ενώ ο Elvis Presley, τουλάχιστον στα πρώτα του βήματα, αλλά και αργότερα, στα slow τραγούδια του, θυμίζει αρκετά τον Bing Crosby, τα τραγούδια από το Blue Hawaii είναι ένα καλό παράδειγμα.
Στην εποχή μας την παράδοση αυτών των φωνών συνεχίζει σε κορυφαίο επίπεδο ο MIchael Buble.
Δεν είμαι ειδικός στο Κρητικό τραγούδι, αλλά είμαι σίγουρος ότι πριν από τον Ξυλούρη θα υπήρχαν φωνές τις οποίες θα αντέγραψε με τον τρόπο του ο μεγάλος Κρητικός τραγουδιστής που πλεονεκτεί έναντι του Χαρούλη και στο επίπεδο συνθετών που έγραφαν γι’ αυτόν.
Σκεφτείτε να υπήρχαν σύγχρονοι συνθέτες αντίστοιχοι των Μαρκόπουλου και Ξαρχάκου που να έγραφαν για τον Χαρούλη.
Μερικοί πιστεύουν σε διάφορα επίπεδα, ότι είναι εύκολο να αντιγράψει κάποιος έναν άλλο τραγουδιστή, ή μουσικό, η άποψη μου είναι ότι είναι φοβερά δύσκολο.
Αν γυρίσετε την Κρήτη θα βρείτε άπειρους τραγουδιστές που συνεχίζουν την παράδοση της καταπληκτικής μουσικής που έχει αυτό το νησί, μουσική που ίσως είναι η καλύτερη που υπάρχει στην χώρα και δεν μιλάω μόνο για τα παραδοσιακά, αλλά και για τα σύγχρονα.
Ο Χαρούλης, λοιπόν, όπως λέει και το όνομα έχει το χάρισμα, αλλά σαφώς και την τύχη, να γίνει γνωστός και να αγαπηθεί από όλους όσους αγαπάνε την μουσική.
Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που θα τον προτιμούσαν να τραγουδάει στα Αγγλικά για να είναι στην δήθεν μόδα που έχει εγκλωβίσει, όχι μόνο τα παιδιά που ασχολούνται με την Αγγλόφωνη σκηνή, αλλά όλο το Ελληνικό τραγούδι.
Γιατί αναμφισβήτητα υπάρχουν ταλέντα ανάμεσα τους, η προώθηση τους όμως προϋποθέτει άριστη γνώση και προφορά της Αγγλικής, κάτι που δυστυχώς δεν το έχουμε σαν λαός.
Αυτοί που έχουν σχέση με την Ελλάδα και προέρχονται από Αγγλόφωνες χώρες, δεν είναι βέβαια και οι κορυφαίοι, γιατί αν ήταν θα είχαν γίνει και στην Αμερική, την Αυστραλία ή τον Καναδά, από όπου συνήθως προέρχονται.
Δηλαδή θα μας χάλαγε να είχαμε ένα νέο Μπιθικώτση, Καζαντζίδη, Νταλάρα, Μαρινέλλα, Αλεξίου, Μοσχολιού, Αγγελάκα κλπ.
Ας αφήσουν λοιπόν τις κακίες και ας αγκαλιάσουν όλο το Ελληνικό τραγούδι και όχι μόνο όσους παίζουν στους συναυλιακούς χώρους που υποστηρίζουν.
Αυτή βέβαια είναι η μία κατηγορία, γιατί υπάρχουν και οι άλλοι που μισούν όσους γνωρίζουν επιτυχία και συμπεριφέρονται σαν να είναι ο Jimi Hendrix σε κιθαρίστες που είναι γνωστοί σε ειδικό κοινό, ενώ πάντα γκρινιάζουν με κάθε αφορμή για τους πετυχημένους/
Κώστας Ζουγρής
