Να ,λοιπόν, η πολιτική επωδός ,το κυρίαρχο πολιτικό ρεφρέν της εποχής :
“Είναι παράλογη , βάρβαρη,πραξικοπηματική, αντισυνταγματική και απάνθρωπη η πολιτική που μου επιβάλουν οι δανειστές , αλλά, την νομοθετώ και την εφαρμόζω (από θέση κυβερνητική μάλιστα) , γιατί ,έπειτα από την πολιτική ήττα στη διαπραγμάτευση , δεν έχω άλλες επιλογές “.
Όχι ,δεν πρόκειται ,μόνο, για την αμήχανη απολογία κάποιου ανερμάτιστου πολιτικάντη ,ούτε, μόνο, για κάποια μεμονωμένη πολιτική μπουρδολογία πολιτικού κυνισμού.
Δυστυχώς, πρόκειται για κάτι απείρως σοβαρότερο…
Η παραπάνω θέση αποτελεί το συμπίλημα του κυβερνητικού αφηγήματος ,τόσο για την ποιότητα των μέτρων που τους επιβάλλονται ,όσο και για τη στάση τους απέναντι στο ,κατ΄αυτούς , εξελισσόμενο πραξικόπημα των δανειστών.
Κι ακόμα χειρότερα ……Πρόκειται για μια απόπειρα αμαλγαμάτωσης υποτιθέμενων ηθικοπολιτικών αξιών σε περιβάλλον πολιτικής ήττας.
Εάν το αφήγημα των Συριζα- Ανέλ διαποτίσει ,ως νοοτροπία, τον πολιτικό και κοινωνικό βίο, θα έχουμε υποστεί , στα σίγουρα ,τον πιο σφοδρό ηθικοπολιτιστικό εκφυλισμό της μετανεωτερικότητας .
Δε θα υπάρχει πια τίποτα που θα μπορεί να ειπωθεί και νάναι όντως έτσι . Ένα “ενδεχομένως” θα κρύβεται κάτω από το “σίγουρα” , ένα “αθετώ” κάτω από το “εγγυώμαι” .
Σ΄αυτή τη γλοιώδη , ανιστορική και ολωσδιόλου πρόστυχη αφήγηση ,που καταργεί την αξία της αυτοθυσιαστικής επιμονής , και την ευθύνη της ήττας, ο ηττημένος υπουργεύει και ο χαμένος θρηνεί εξουσιάζοντας και εξουσιάζει θρηνώντας.
Σ΄αυτή την πολιτικά γκροτέσκα αντίληψη που ο νικημένος με αυταπάρνηση μεταβάλλεται σε ενεργούμενο του νικητή, αν και νομοθετεί εχθρικά για την κοινωνία , διατηρεί παράλληλα ,μαζί με τα κυβερνητικά οφίτσια, ακέραια την πολιτική συνέπεια και το ηθικό έρμα λόγω της άρνησης “εσωτερίκευσης ” της πολιτικής συμπεριφοράς.
Αυτή η καινοφανής αντίληψη που αυτοκαθαίρεται στους κοπετούς,αν και καταφεύγει στις νεοφιλελεύθερες πράξεις ,αξιώνει να κρίνεται για τις αριστερές προθέσεις.
Αλίμονο ….
Πότε άλλοτε και που αλλού γίνονταν και γίνονται αυτά ;
Ποια κοινωνία κανάκεψε τέτοιες αυταπάτες και ετερονομίες χωρίς να οδηγηθεί στη σχιζοείδια ;
Αυτή η αντίληψη δεν αντίκειται μόνο στην πολιτική ηθική, , αντίκειται στη λογική και τη ζωή την ίδια .
Ποιος “τραγικός ” δε θα γελούσε παρατηρώντας την αντίφαση;
Ποιος Νίτσε δε θα δυσφορούσε μέχρι εμετού μ αυτή την παράδοξη “επανανοηματοδότηση ” των αξιών και ποιος δάσκαλος της εποχής δε θ΄άφηνε κάτω τα μολύβια μένοντας ενεός κι ακυρωμένος μπρος σ’ αυτόν τον νεότευκτο τύπο του “πολιτικού παλικαρά” της παγκοσμιοποιημένης μετανεωτερικότητας;
Ποια ιστορική μνήμη, τέλος, δε θ’ αγανακτούσε με την επίνοια της
” νέας διαλεκτικής” που κινείται στη λογική ” και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος”, ακυρώνοντας ως γραφικούς και παρωχημένους τους κοινωνικούς αγωνιστές που αυτοθυσιαστικά υπηρέτησαν οράματα και ιδέες;
Ξέρετε……Αυτούς που είχαν κόκκινες γραμμές ,που έλεγαν “οχι” με κίνδυνο ν αφανιστούν ,που καίγονταν αυτοί για ν ανάψει η φλόγα της ελπίδας ,που όταν έχαναν τραβούσαν πίσω και δεν καταδέχονταν να γίνουν έστω κι άθυμοι συνεργάτες του αντίπαλου,που είχαν την αίσθηση του όρου και του ορίου ,που δεν είχαν σκεφτεί τέλος πάντων πως η πολιτική στάση ” θέλει τρόπο κι όχι κόπο”.
Σαν πάω στο χωριό να δω το μακαρίτη τον πατέρα μου, που ,έπειτα από τέσσερα χρόνια στη Γυάρο, δεν ξαναπερπάτησε χωρίς μπαστούνια,θα τον ενημερώσω, τον αφελή, για τα νέα ήθη :
“Δεν ήθελε κόπο θα του πώ ,τρόπο ήθελε πατέρα.”
