«Όποιος διαφωνεί να κατέβει από το τρένο» έλεγε ο Αντρέας Παπανδρέου, όταν εμφανιζόταν κάποιος να διαφωνεί. Άλλες εποχές, άλλα και τα τρένα. Το να πηδήξει κάποιος από την υπερταχεία των ελληνικών εξελίξεων, δεν είναι ό,τι πιο ασφαλές.
Το επέλεξε πάντως η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Βασιλική Κατριβάνου, δημιουργώντας δύο ειδών σχόλια. Τα πρώτα από τους συντρόφους της, πως ήταν έντιμη η απόφαση αποχώρησης. Τα άλλα από όλους αυτούς που βλέπουν (ή μάλλον θέλουν να βλέπουν) στην αποχώρησή της πρόβλημα στην κυβέρνηση και στη σταθερότητά της.
Έχει σημασία ένα σημείο της δήλωσης αποχώρησης της Κατριβάνου. Γράφει συγκεκριμένα «είναι, για μένα, ένα βαθύ πολιτικό και υπαρξιακό αδιέξοδο, για το τι κάνουμε, και δεν θεωρώ ότι κάποιος αυτή τη στιγμή έχει τη λύση».
Πρόκειται για μια ειλικρινή θέση της Κατριβάνου και για έναν ευρύτερο προβληματισμό στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αναιρεί ωστόσο την αντίφαση. Από τη μία υπάρχει ένα πολιτικό και υπαρξιακό αδιέξοδο αλλά από την άλλη δεν υπάρχει και η λύση. Δηλαδή πρόκειται για μια αυτοακύρωση του πολιτικού ρόλου, στο όνομα του οποίου και της ηθικής του, γίνεται η αποχώρηση. Και δεν ξέρω και δεν θέλω και δεν μπορώ, αν και οι επιλογές μου έγιναν γιατί υποστήριζα έναντι των άλλων πως έχω τη λύση.
Δεν πρόκειται για κάποια σύγχυση της Κατριβάνου αλλά για ένα ευρύτερο πρόβλημα της κυβερνώσας Αριστεράς. Είναι διαφορετική η τοποθέτηση του Λαφαζάνη που θεωρεί πως υπάρχει λύση και αποχωρεί, από την αποχώρηση χωρίς λύση. Αν και το πρόβλημα δείχνει πολιτικό είναι κυρίως υπαρξιακό όπως με κάποιο τρόπο ομολογεί και η βουλευτής.
Η Αριστερά, παρά τα ηθικά της πλεονεκτήματα και την πολιτική εντιμότητα, αναγκάστηκε να υπάρχει στην Ελλάδα με τη δράση ενός διπολικού εμπειρισμού. Αφού οι άλλοι είναι κακοί και ανέντιμοι, εμείς που είμαστε έντιμοι, είμαστε οι καλοί φορείς της πολιτικής. Η δράση του δικομματισμού έδειχνε να επιβεβειαώνει αυτό τον διπολισμό. Γινόταν όλο και χειρότερος, κάνοντας να φαίνεται οτιδήποτε άλλο καλύτερο. Η ελληνική κρίση ήταν η διαδικασία που μετέτρεψε την αμφισβήτηση σε κρίσιμη μάζα και έφερε την Αριστερά στην εξουσία για να δείξει αν και πόσο είναι καλή.
Τα εφόδια όμως με τα οποία μπήκε στο Μαξίμου, με εξαίρεση την ηθική και μια ανθρωποκεντρική αντίληψη για την πολιτική, ήταν ελάχιστα. Υπήρχε έλλειψη ανθρώπων με ικανότητες και γνώση της πολιτικής. Γιατί καλή πολιτική δεν είναι η αντιπαράθεση στην επιζήμια πολιτική, αλλά η δημιουργία της ευεργετικής και αναγκαίας πολιτικής. Επίσης οι ικανότητες στο κομματικό τερέν,η αντοχή στις κομματικές συνεδριάσεις, η συμμετοχή στο κίνημα, δεν ήταν ικανότητα διακυβέρνησης αλλά ένας υγιής έστω ετεροπροσδιορισμός.
Όταν η ανάγκη διακυβέρνησης έγινε αισθητή, πολλοί θα προτιμούσαν την ασφάλεια της διπολικής αντιπαράθεσης από την παραγωγή πολιτικής. Ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή οι ανάγκες στην κοινωνία, άρχισαν να πολεμούν τον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή της οριοθετημένες και ασφαλείς αναζητήσεις αντιπολιτευτικού τύπου. Στην αρχή ολόκληρα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση για να καταλήξουν τελικώς να αντιστρατεύονται τον εαυτό τους με το υπαρξιακό δίλλημα που περιγράφει η Κατριβάνου.
Η αναγνώριση στην Κατριβάνου από τους συντρόφους της, της εντιμότητάς της να παραιτηθεί, χωρίς κανένα σχόλιο για τις πολιτικές της θέσεις, είναι ακριβώς η επιμονή της Αριστεράς να αντιλαμβάνεται την πολιτική ως θέμα ηθικής και μόνο, το οποίο όταν ικανοποιείται οδηγεί γραμμικά και με αυτοματισμό στις λύσεις.
Στο εσωτερικό του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει μεγάλο κομμάτι του, που αντιλαμβάνεται με αυτό τον αυτοματισμό την πολιτική. Έτσι η διαλεκτική της Αριστεράς, πως όλα αλλάζουν και μετασχηματίζονται με φορέα την κοινωνία, χάνεται μέσα στο κομματικό,εμμονικό μοτίβο, που επιτρέπει στον «επαναστάτη» να είναι σκληρός, ανυποχώρητος και πάντα ο ίδιος. Είτε διοικεί την κομματική οργάνωση Άνω Ραχούλας, είτε την Ελλάδα.
Το πώς λύνει ο καθένας την πολιτική αντίφαση ή εσωτερική πίεση είναι δικό του θέμα. Μπορεί να κάνει ηρωική έξοδο, έντιμη έξοδο, ή κοσμικό γάμο κάνοντας την παραδοχή πως τον ανάγκασαν να είναι προπαγανδιστής όπως έκανε προ-αποχωρήσας της Κατριβάνου. . Ή μπορεί να θέσει ξεκάθαρα τι θεωρεί σωστή πολιτική και πώς μπορεί να εφαρμοστεί. Εδώ όμως, όχι στον Άρη.
