Παρατήρηση 1η: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αφέλεια από το να νομίζει κανείς ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ μαλώνουν γύρω από τη ρύθμιση για το ελληνικό χρέος με γνώμονα το ποιος από τους δυο θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του… ελληνικού λαού.
Παρατήρηση 2η: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική απάτη από το να διακινείται στο εσωτερικό της χώρας η προπαγάνδα του «καλού – κακού μπάτσου» με το ΔΝΤ και την ΕΕ σε εναλλασσόμενους κάθε φορά ρόλους, ανάλογα με τις επιδιώξεις του εγχώριου «αριστεροδέξιου» πολιτικού διπολισμού.
Παρατήρηση 3η: Η αντιπαράθεση ΔΝΤ – ΕΕ για το ελληνικό χρέος είναι ενδοιμπεριαλιστικού χαρακτήρα, κανείς τους δεν διαφωνεί ότι αυτό το χρέος «πρέπει» να πληρωθεί από τον ελληνικό λαό, μαλώνουν μόνο για τους τρόπους αποπληρωμής αφού αυτοί σχετίζονται με το ποιος κερδίζει – ποιός χάνει (ΗΠΑ/Γερμανία) από την καπιταλιστική κρίση, γενικώς, και από την εκδήλωσή της στην Ελλάδα, ειδικότερα.
Παρατήρηση 4η: Όποια ρύθμιση του ελληνικού χρέους επιλεγεί, αν και όταν επιλεγεί, δεν θα την συμφωνήσουν με στόχο την αύξηση των μισθών ή των συντάξεων (αυτοί θα μείνουν μνημονιακά ακρωτηριασμένοι), αλλά για την τροφοδότηση του κεφαλαίου με ζεστό χρήμα και για την αναθέρμανση της καπιταλιστικής οικονομίας πάνω στο έδαφος του νεκροταφείου των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Πίσω, λοιπόν από τις θέσεις του ΔΝΤ για επιμήκυνση της αποπληρωμής των ελληνικών ομολόγων έως το 2080 και τη χορήγηση περιόδου «χάριτος» για τις πληρωμές έως το 2040, πίσω από τις θέσεις της Γερμανίας για εφαρμογή του νυν προγράμματος με νέο ενδεχομένως μείγμα αλλά εντός του υφιστάμενου χρονικού πλαισίου, πίσω δηλαδή από τον τσακωμό των «βουβαλιών», θα πρέπει να δούμε την ουσία του πράγματος που αφορά το «βατράχι», αξιολογώντας τα ακόλουθα στοιχεία:
α) Η Ελλάδα– «βατράχι» μπήκε στην γκιλοτίνα των Μνημονίων με τον λαό της να θυσιάζεται. Στόχος των Μνημονίων ήταν να δοθεί χρόνος στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες να ξεφορτωθούν τα ομόλογα επί ενός δημόσιου χρέους που πέρασε σε οργανισμούς και κράτη μέλη της ΕΕ.
Ο λαός εν τω μεταξύ πληρώνει αυτό το χρέος με το αίμα του. Το πληρώνει παρότι το προκάλεσε η ολιγαρχία. Το πληρώνει χωρίς να το οφείλει καθώς μόνο από το 1993 και μετά στους ελληνικούς προϋπολογισμούς έχουν εγγραφεί ποσά πάνω από 1 τρισ. ευρώ (!) σε τόκους και χρεολύσια για την αποπληρωμή του.
β) Η συνέχιση της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, αυτή η περίφημη «βιωσιμότητα του χρέους», σημαίνει ότι η Ελλάδα θα παραμένει «φόρου υποτελής» σε «φίλους» και «εταίρους» δανειστές, αλλά και σε εγχώριους «νταβατζήδες» χωρίς ημερομηνία λήξης. Είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να συμβεί χωρίς η λιτότητα να ακολουθεί κατά πόδας τα λαϊκά στρώματα σε ένα διαρκή βίο – αβίωτο.
Είτε υπό την εκδοχή του ΔΝΤ, είτε υπό την εκδοχή της ΕΕ, σύμφωνα με τονΚανονισμό 472/2013 της ΕΕ, ρητά προβλέπεται πως τα κράτη – μέλη της ΕΕ που έχουν τύχει «χρηματοδοτικής συνδρομής» τίθενται υπό καθεστώς«εποπτείας» και «ενισχυμένης επιτήρησης» έως ότου αποπληρώσουν τουλάχιστον το 75% του χρέους τους.Με τα σημερινά δεδομένα αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα θα τελεί υπό καθεστώς «επιτήρησης» και υπό καθεστώς «κόφτη» για τα επόμενα… 50 – 80 χρόνια!
γ) Σήμερα πάνω από το 70% του συνολικού δημόσιου χρέους της Ελλάδας δεν είναι παρά το χρέος που προκύπτει από τα λεγόμενα «δάνεια» της τρόικας. Και λέμε λεγόμενα «δάνεια» καθώς πάνω από το 95% αυτών των «δανείων» και των περίφημων δόσεων δεν ήρθαν ποτέ στον ελληνικό λαό. Επέστρεψαν ξανά στους δανειστές ή κατέληξαν στα ταμεία των τραπεζιτών, τα βάρη των οποίων πληρώνει ο ελληνικός λαός.
Η ουσίαεπομένως είναι ότι:
- Αυτό το χρέος δεν ήταν ποτέ και δεν είναι του λαού. Αυτό το χρέος είναι δημιούργημα ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατών. Είναι δημιούργημα τωνθαλασσοδανείων τους, των φοροαπαλλαγών τους, των φοροαποφυγώντους, των λεόντειων συμβάσεων με το κράτος μέσω των οποίων άρμεγαν το δημόσιο ταμείο, των εξοπλισμών (και ενίοτε των μιζών) που επιδιδόταν το πολιτικό τους σύστημα, της τραπεζοκρατίας, της Ζημενσοκρατίας, τηςπαραγωγικής αποσάθρωσης ένεκα ΕΕ, της λεηλασίας του κράτους – φέουδο της εκάστοτε κυβερνητικής νομεκλατούρας κοκ.
- Γιανα υπάρξει προοπτική σε αυτό τον τόπο, η Ελλάδα δεν έχει άλλο δρόμο από την άρνηση πληρωμής αυτού του χρέους. Ειδάλλως θα βρίσκεται σε ένα διαρκές καθεστώς κοινωνικής χρεοκοπίας. Για να έχει προοπτική ο λαός μας δεν έχει άλλο δρόμο από το να αποφασίσει να διεκδικήσει και να επιβάλλει την απόφασή του να αρνηθεί να πληρώνει στο διηνεκές ένα χρέος που άλλοι το προκάλεσαν και άλλοι το απομύζησαν. Ειδάλλως θα βρίσκεται διαρκώς υπό την σπάθη της «επιτήρησης», της «εποπτείας» και του… «κόφτη».
Όσον αφορά την διαγραφή αυτού του ληστρικού και παράνομου χρέους:
1) Η απαλλαγή του λαού από το επαχθέςκαι επονείδιστο βάρος του, είναι πολιτικό και όχι νομικό ζήτημα. Τον «δεν χρωστάω τίποτα – δεν πληρώνω τίποτα» προϋποθέτει, προφανώς, την απαλλαγή του λαού από όσους κερδίζουν από το χρέος εντός και εκτός χώρας και από όσους «διαπραγματεύονται» τους όρους σφαγής του λαού για την αποπληρωμή του.
2) Η πλήρης διαγραφή (μονομερώς – πώς αλλιώς;) του χρέους δεν συνιστά από μόνη της ικανή συνθήκη για την ανοικοδόμηση της χώρας και την ανακούφιση του λαού από τα βάσανα. Αποτελεί όμως την αναγκαία προϋπόθεση για την έναρξη αυτής της διαδικασίας.
Συνεπώς, οτιδήποτελιγότερο από αυτό, οτιδήποτε λιγότερο από την πραγματική διαγραφή του παράνομου χρέους, κάθε διαστροφή της έννοιας «διαγραφή του χρέους», όποιες κι αν είναι οι λέξεις που προβάρονται («επιμήκυνση», «αναδιάρθρωση», «κούρεμα» κοκ) για να «χρυσώσουν» τη διατήρηση της Ελλάδας σε σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με τους τοκογλύφους, συνιστά – με «αριστερούς» ευφημισμούς πλέον – τη συνέχιση του ίδιου ΠΑΣΟΚοΝεοδημοκρατικού εγκλήματος.
