Ο καλός συνάδελφος και φίλος Νίκος Κιάος, με άρθρο του στην ανά χείρας εφημερίδα (11.2.16) κάνει μια ενδιαφέρουσα σύγκριση με την ΕΣΣΔ του Λένιν και την Ελλάδα του Τσίπρα, με τίτλο: «Ενας χρόνος και 95 χρόνια πριν». Τα στοιχεία του τα αντλεί από το βιβλίο του Αγγλου ιστορικού Αντριου Ροθστάιν με τίτλο «Ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης», εκδόσεις Historia, Αθήνα 1956.
Το βιβλίο αυτό για την εποχή που βγήκε υπήρξε ένα προσφιλές ανάγνωσμα για τους αριστερούς, που οι αναφορές για την ΕΣΣΔ ήταν σπάνιες, όπως και κάθε άλλο αριστερό βιβλίο ήταν σχεδόν παράνομο (μπορούσες να συλληφθείς αν διάβαζες «Αυγή») και υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι, τρομοκρατία και λογοκρισία.
Σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν ήταν λογικό αυτό το βιβλίο να λάμπει, αν και σήμερα είναι ξεχασμένο, γιατί θεωρείται προπαγανδιστικό και αναξιόπιστο. Η ΕΣΣΔ χρηματοδοτούσε πολλούς συγγραφείς στη Δύση για να γράψουν για τη δόξα και τις επιτεύξεις της Σοβιετικής Ενωσης, εφοδιάζοντάς τους κατά κανόνα με πλαστά στοιχεία.
Οποιαδήποτε κριτική προσέγγιση ήταν εκ προοιμίου αντικομμουνισμός, ακόμα και στην περίπτωση που οι συγγραφείς τους ήταν επαναστάτες και κομμουνιστές. Να μη μιλήσουμε για την περίπτωση του Τρότσκι, που ήταν ισόβαθμος με τον Λένιν και οι φωτογραφίες τους ήταν η μία δίπλα στην άλλη παντού.
Αν υποθέσουμε πως τα πράγματα πήγαιναν καλά στην ΕΣΣΔ και δημιουργούσαν μια νέα θεωρία για την επανάσταση, αυτή θα λεγόταν: Λενινισμός – Τροτσκισμός. Αλλά να μιλήσουμε για τον Βίκτορ Σερζ, έναν μεγάλο συγγραφέα, γνήσιο κληρονόμο της μεγάλης ρωσικής λογοτεχνίας και από τους πρωτεργάτες της Οκτωβριανής Επανάστασης, αν και έμεινε σε δεύτερο πλάνο.
Στα βιβλία του, πολύτιμα σήμερα ιστορικά ντοκουμέντα, έχουμε μια καταγραφή για το πώς μια επανάσταση καταλήγει σε έναν φρικιαστικό ολοκληρωτισμό. Και είναι αλήθεια πως ο Στάλιν έσφαξε περισσότερους κομμουνιστές από ό,τι όλοι οι φασίστες μαζί.
Τα λεγόμενα αριστερά και προοδευτικά βιβλιοπωλεία και εκδόσεις σε όλο τον Δυτικό Κόσμο είχαν μια σχέση με την ΕΣΣΔ, έμμεση ή άμεση, και απέφευγαν να εκδίδουν βιβλία που μπορούσαν να θεωρηθούν αντισοβιετικά και αντικομμουνιστικά. Αυτό ήταν δουλειά των άλλων εκδοτικών οίκων. Ο Βίκτορ Σερζ μέχρι τον θάνατό του παρέμεινε επαναστάτης. Εξ ου και δυσκολευόταν πολύ να βρει εκδότη.
Σε αντίθεση με τον Αρθουρ Κέσλερ που έγινε αντικομμουνιστής και όλες οι πόρτες τού άνοιξαν. Δώσαμε λιγάκι το κλίμα της εποχής και ας ξαναγυρίσουμε στον φίλτατό μας Νίκο Κιάο, που είναι σήμερα ένα ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος (πρόεδρος ΟΑΚΑ) και που υποστηρίζει στο άρθρο του πως οι συμβιβασμοί είναι αναγκαίοι για την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και θυμίζει τον συμβιβασμό του Λένιν με τη Συνθήκη Ειρήνης του Μπρεστ – Λιτόφσκ, στην ουσία πλήρη υποταγή στους Γερμανούς και στη Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΟΠ), και κάνει τις ανάλογες συγκρίσεις για να δικαιολογήσει τους συμβιβασμούς της κυβέρνησής του.
Αυτό που δεν μας λέει ο φίλος μου ο Νίκος είναι τι απέγινε μετά. Και εδώ μπαίνουν μια σειρά ερωτήματα. Πώς έγινε δυνατόν «το πραξικόπημα των μπολσεβίκων» (έτσι λεγόταν τότε επισήμως) να καταλήξει στον Πούτιν; Μήπως η Νέα Οικονομική Πολιτική ήταν η απαρχή του Νέου Καπιταλισμού;
Δηλαδή το κράτος να γίνει ο μοναδικός καπιταλιστής. Και σε αυτήν την περίπτωση εξουσία των Σοβιέτ να γίνει το ολοκληρωτικό κράτος με τα γκουλάγκ, τις δίκες της Μόσχας όπου εκτελέστηκαν όλοι οι σύντροφοι του Λένιν και ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Με μια άλλη ανάγνωση αυτού του άρθρου ο έμπειρος αναγνώστης μπορεί να υποθέσει πως η μόνη πολιτική που απέμεινε στην κυβέρνηση των Τσίπρα-Καμμένου είναι η «Αριστερή Καταστολή».
Ολοι ξέρουμε πως τα προεδρικά διατάγματα είναι μικρά πραξικοπήματα. Και η κυβέρνηση μας χόρτασε από τέτοιες πράξεις αυθαιρεσίας. Και πιθανότατα η ψήφιση του ασφαλιστικού και του φορολογικού να δημιουργήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Τελικά αποδείχτηκε πως η χειρότερη μνημονιακή κυβέρνηση είχε αρχηγό τον Τσίπρα. Και όλα αυτά γιατί; Για τη μανία της εξουσίας. Και είναι τουλάχιστον θλιβερό να βλέπεις έντιμους αγωνιστές της Αριστεράς, που για τον έρωτα της καρέκλας και της εξουσίας τα ξεπούλησαν όλα, να μην μπορούν πια να κυκλοφορήσουν στον δρόμο.
Δεν ξέρω κατά πόσο έχουν συνείδηση αυτοί οι άνθρωποι πως με τη στάση τους καταστρέφουν το έργο της ζωής τους και μαζί με αυτό την Αριστερά ως πολιτικό πρόταγμα και κοινωνική παρουσία, που δύσκολα πια θα μπορέσει να πάρει επάνω της και να συγκροτηθεί ως σοβαρή και στιβαρή πολιτική δύναμη.
Οι εναπομείναντες αριστεροί και αυτοί που θέλουν να συνεχίσουν μόνο κλεφτοπόλεμο μπορούν να κάνουν. Και πολλοί σμπάροι θα πηγαίνουν στον αέρα.
