«Τρία Χρώματα: Μπλε» του Κριστόφ Κισλόφσκι
Μπλε –Ελευθερία- η ελευθερία του να μην έχεις τίποτα, η ελευθερία του να χάνεις τα πάντα .
Αυτό ακριβώς βιώνει η Julie (J.Binoche), η οποία μετά τον τραγικό θάνατο του μουσικοσυνθέτη συζύγου της και της μικρής τους κόρης σε ένα τροχαίο δυστύχημα επιχειρεί να βυθιστεί στην πλήρη λήθη απαρνούμενη όλη την προηγούμενη ζωή της.
Η πλοκή της ταινίας ακολουθεί τη γνωστή πορεία της τραγωδίας μέσω του πόνου, της επούλωσης των εσωτερικών τραυμάτων, της προσωπικής κάθαρσης. Ωστόσο, στα χέρια του Kieslowski ένα αναγνωρίσιμο δραματουργικό μοτίβο μεταμορφώνεται. Αυτό ενδεχομένως να οφείλεται στο ότι ο δημιουργός δεν αντιμετωπίζει τη ζωή των ηρώων του ως μια μεταφορά ενός προβλέψιμου γραφήματος, αλλά ως ένα ατέρμονο ταξίδι ανατροπών να συναισθηματικών μεταπτώσεων.
Η εικόνα, το φως, οι ήχοι και η μουσική λειτουργούν τόσο συμπληρωματικά μεταξύ τους, όσο και το καθένα. αυτόνομα. Ο σκηνοθέτης χειρίζεται φως και σκιά με δεξιοτεχνία παραδίδοντας ένα εικαστικά υποβλητικό αποτέλεσμα. Το κυρίαρχο μπλε χρώμα ως επί το πλείστον ταυτίζεται με ένα καταλυτικό αίσθημα διάχυτης θλίψης. Το ίδιο χρώμα κάποτε μεταβάλλεται, άλλοτε προσεγγίζοντας τις ψυχρές γαλάζιες αποχρώσεις του και άλλοτε τις σκούρες μπλε –σχεδόν μαύρες αποχρώσεις, συμβαδίζοντας με τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του κεντρικού προσώπου.
Oh Yeah! : – για την εσωτερική ερμηνεία της Binoche, η οποία αποδίδει τη συναισθηματική παράλυση/παραίτηση της Julie χωρίς υπερβολές και κραυγαλέες αντιδράσεις. Οι ανεπαίσθητες συσπάσεις του προσώπου της, το μελαγχολικό της βλέμμα, η γλώσσα του σώματός της αποκαλύπτουν έναν εσωτερικό και βαθύ πόνο. Η ποιητική μουσική του Zbigniew Preisner είναι μουσική κάθαρσης (τόσο της Julie όσο και του κοινού). Είναι η μουσική της ζωής της Julie, της κάθε Julie, του κάθε ανθρώπου που διεκδικεί και αναζητά την προσωπική και απόλυτη ελευθερία του.
Oh No! : …τίποτα. Εκτός πια αν θα προτιμούσατε μια ταινία (για την ακρίβεια τρεις ταινίες) ως απόρροια κοινωνικοπολιτικής εξέτασης του συνθήματος της γαλλικής επανάστασης (ελευθερία – ισότητα – αδελφότητα) και όχι μιας υπαρξιακής, συναισθηματικής, συμβολικής προσέγγισης αυτού.
H ατάκα: “ I don’t want any belongings, any memories. No friends, no love. Those are all traps.”
Βαθμολογία: 
(9/10)
Ειρήνη Νεδελκοπούλου
‘Song for the Unification of Europe’
The finale of the 1993 french film ‘Bleu’ directed by Krzysztof Kieślowski.
The music is the ‘Song for the Unification of Europe’ from the film’s soundtrack,
composed by Zbigniew Preisner and sung in Greek.
It’s an abridged version of 1 Corinthians:13 (“Hymn to Love”) of the Bible.
Sinfonia Varsovia, conducted by Wojciech Michniewski
Elzbieta Towarnicka, soprano
The Silesia Philharmonic Choir.
Ουδέν ειμί:
Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων
αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα
ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω
ουδέν είμι.
Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται,
η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται.
Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει,
η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει
είτε δε προφητείαι καταργηθήσονται
είτε γλώσσαι παύσονται
είτε γνώσις καταργηθήσεται
Νυνί δε μένει, πίστις, ελπίς, αγάπη,
τα τρία ταύτα,
μείζων δε τούτων η αγάπη.
English translation:
Though I speak with the tongues of angels
if have not love, my worlds would resound with but a tinkling cymbal.
And though I have the gift of prophecy and understand all mysteries
and though I have all faith so that I could remove mountains
if I have not love I am nothing
Love is patient, full of goodness,
love tolerates all things, aspires to all things
Love never dies
while the prophecies shall be done away
tongues shall be silenced
knowledge shall fade
Thus then shall linger only
faith, hope and love
but the greatest of these is love.
