Καθώς πλησιάζουμε στην ημερομηνία που η Ελλάδα πριν από έξι χρόνια προσέφυγε στον μηχανισμό στήριξης -και είναι προφανές πως όλα είναι πολύ χειρότερα σήμερα για τη χώρα-, είναι αναπόφευκτο να σκεφτεί κάποιος τι κάναμε λάθος.
Όλα. Όλα λάθος.
Πραγματικά, θέλει προσπάθεια να τα κάνεις όλα λάθος.
Και να επιμένεις σε αυτό το λάθος. Συνειδητά. Να το επιλέγεις.
Ναι, ξέρουμε τι έκαναν οι Ισλανδοί -όταν βρέθηκαν στην ίδια κατάσταση την ίδια χρονική περίοδο με εμάς- αλλά αυτό δεν μας επηρεάζει καθόλου.
Εμείς είμαστε Έλληνες.
Θα το κάνουμε με τον δικό μας τρόπο. Δηλαδή, αυτό που θέλει η Γερμανία.
Βλέπω τη Βουλή του προτεκτοράτου να απαρτίζεται από κόμματα που υποστηρίζουν ακόμα το λάθος. Αυτά τα κόμματα είναι εκλεγμένα από τους Έλληνες πολίτες. Έξι χρόνια μετά.
Βλέπω την Χρυσή Αυγή να παίζει έξοχα το ρόλο της στη Βουλή, ώστε να κάνει τα υπόλοιπα κόμματα να μοιάζουν δημοκρατικά. Και η Χρυσή Αυγή εκλεγμένη από τους Έλληνες πολίτες.
Αν οι Έλληνες δεν είχαν τόσο μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς τους, τίποτα από αυτά δεν θα μου έκανε εντύπωση.
Αλλά γιατί οι Έλληνες έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους;
Οι αρχαίοι πρόγονοι. Μέχρι εκεί.
Η Ελλάδα δεν έβγαλε Ουμπέρτο Έκο. Δεν μπορεί να βγει Ουμπέρτο Έκο στην Ελλάδα. Όποιος Έλληνας θέλει να γίνει Ουμπέρτο Έκο, καλό θα ήταν να πάει να ζήσει σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Εκεί αναπνέει το πνεύμα και παράγεται αφηρημένη σκέψη. Στο Παρίσι έζησαν και δημιούργησαν ο Καστοριάδης και ο Αξελός. Στην Αθήνα δεν θα είχαν καμία ελπίδα.
Τραγική η φτώχεια της χώρας σε ανθρώπους, αν και κάθε Έλληνας πιστεύει ότι είναι αδικημένη και παρεξηγημένη μεγαλοφυία.
Η αλήθεια είναι πως αυτός που ξεχώρισε αυτά τα έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία ήταν ο σκύλος Λουκάνικος.
Επίσης, η χώρα, μετά την χρεοκοπία, ανέδειξε ως νέο λαϊκό είδωλο τον Παντελή Παντελίδη.
Και οι δυο δεν ζουν πια.
Κάποιον άλλον που να ξεχώρισε δεν μπορώ να σκεφτώ.
Είναι κάπως περίεργο ότι οι νέοι Έλληνες έχουν -όπως σχεδόν όλοι οι νέοι του δυτικού κόσμου- τα πάντα στην διάθεσή τους για να δημιουργήσουν και να λάμψουν αλλά δεν μπορούν. Αναπηρία.
Σκεφτείτε ποιοι είναι σήμερα οι επιφανείς Έλληνες στις τέχνες. Τρομάξατε, ε; Αυτοί είμαστε.
Στα χρεοκοπημένα κανάλια των ολιγαρχών, ο Νίκος Χατζηνικολάου δίνει συνέντευξη στον κουμπάρο του, Πέτρο Κωστόπουλο. Τι καλά, τι φρεσκάδα. Ας έρθει και η Αννούλα να πει ένα τραγούδι, βάλτε κι ένα Chivas, και καλώς ήλθατε στο 1995. Και κάντε εμετό. Αν δεν κάνετε εμετό, έχουμε και Τράγκα.
Κάποιοι πιστεύουν πως υπάρχει μια άλλη Ελλάδα με άλλους Έλληνες που είναι πολύ ταλαντούχοι και δημιουργικοί αλλά δεν φαίνονται.
Πιστεύουν πως υπάρχουν πολύ σημαντικοί Έλληνες που είναι κρυμμένοι.
Όχι, δεν υπάρχουν. Αυτοί είμαστε.
Με το Διαδίκτυο και την διάδοση της πληροφορίας, κανείς δεν μένει κρυμμένος σήμερα. Αν δεν τον πάρουν χαμπάρι οι Έλληνες, θα τον πάρει χαμπάρι η υπόλοιπη ανθρωπότητα. Αλλά θα πρέπει να αξίζει κάτι, για να συμβεί αυτό.
Πριν, που η Ελλάδα δεν ήταν και τόσο «ευρωπαϊκή», είχε και κάποια αξιόλογα πνεύματα, είχε και κάποιους σημαντικούς δημιουργούς.
Αυτό που είναι αστείο με τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» της Ελλάδας είναι πως οι Έλληνες έχουν δώσει και κώλο για να ανήκει η Ελλάδα στην Ευρώπη αλλά ούτε οι πρόσφυγες δεν θεωρούν την Ελλάδα ευρωπαϊκή χώρα.
Βγαίνουν οι πρόσφυγες μισοπνιγμένοι στις παραλίες των ελληνικών νησιών και το πρώτο πράγμα που λένε είναι «εμείς θέλουμε να πάμε στην Ευρώπη».
Ξεροί οι Έλληνες που νομίζουν ότι η χώρα τους είναι το κέντρο του κόσμου και μέχρι χτες ούρλιαζαν «έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τις δουλειές». Ποιες δουλειές, βρε ζώον, με 30% ανεργία και τους Έλληνες να εγκαταλείπουν τη χώρα σαν ποντίκια μετά από πυρκαγιά;
Όχι, μια χαρά το πάμε.
Μην ακούτε κανέναν.
Μας ζηλεύουν όλοι.
Γιατί είμαστε Έλληνες.
Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα.
