Συντάκτης: Δημήτρης Ψαρράς
Στην αυριανή τελική αναμέτρηση των δύο υποψήφιων προέδρων της Νέας Δημοκρατίας δεσπόζει για ακόμα μία φορά ο εσωτερικός ανταγωνισμός δύο πολιτικών ομάδων του κόμματος που αναφέρονται σε δύο ιστορικούς ηγέτες της μεταπολεμικής Δεξιάς: τον αναμφισβήτητο γενάρχη του κόμματος και τον αναβιωτή του μετά την οκταετία του Ανδρέα Παπανδρέου.
Μπορεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να έχει πεθάνει και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης να έχει αποσυρθεί από την πολιτική δράση, αλλά και οι δυο τους εξακολουθούν να επηρεάζουν τις εξελίξεις στον ευρύτερο χώρο της Κεντροδεξιάς, όχι μόνο μέσω των άμεσων συγγενών τους, οι οποίοι πολιτεύονται, αλλά και μέσω των πολιτικών επιγόνων τους.
Από τη μια μεριά έχουμε την παρουσία ενός Μητσοτάκη στην κούρσα της διαδοχής του κ. Σαμαρά, και από την άλλη την ανοιχτή στήριξη που παρέχει ο Κώστας Καραμανλής στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Αυτή η αντίθεση είναι τόσο αυτονόητη μεταξύ των οπαδών της παράταξης, ώστε ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποχρεώθηκε να δίνει όρκους χειραφέτησης από την πολιτική παράδοση του πατέρα του.
Μάλιστα πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η στήριξη της Ντόρας Μπακογιάννη στον κ. Μεϊμαράκη υπήρξε προϊόν οικογενειακής συνεννόησης, ούτως ώστε να εξασφαλιστεί και η απτή απόδειξη ότι ο Κυριάκος είναι πλέον αυτόνομος από τα δεσμά του «Μητσοτακέικου», κάτι που εξάλλου είχε επιχειρήσει να αποδείξει και όταν διαφοροποιήθηκε από την αδελφή του και δεν την ακολούθησε στη θνησιγενή περιπέτεια του δικού της κόμματος.
Από την άλλη μεριά και ο ίδιος ο κ. Μεϊμαράκης είναι προϊόν του ίδιου πολιτικού κλίματος, εφόσον αναδείχθηκε στην ηγεσία της ΟΝΝΕΔ την πρώτη περίοδο της αρχηγίας Μητσοτάκη, ενώ επί χρόνια τον συνόδευε το προσωνύμιο «Ντοράκι», υποτιμητικό βέβαια και ίσως άδικο, αλλά ενδεικτικό για την τοποθέτησή του στα εσωκομματικά στρατόπεδα.
Αλλά αυτές οι φαινομενικές αντιφάσεις απλώς επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι ο εν λόγω εμφύλιος διχασμός της παράταξης δεν υποκρύπτει αποκλίνοντα πολιτικά διακυβεύματα. Αυτή άλλωστε υπήρξε πάντοτε η ιδιοτυπία των αντιθέσεων μεταξύ «Μητσοτάκηδων» και «Καραμανλήδων». Το πολιτικό περιεχόμενο των διαφορών τους ήταν πάντοτε δευτερεύον και οπωσδήποτε θολό. Μεγαλύτερη σημασία είχε η παράδοση της ιστορικής τους προέλευσης και η αναπαραγωγή των πολιτικών ομάδων που τους ακολουθούσαν σε κάθε ιστορική συγκυρία.
Δεν πρέπει να λησμονηθούν και οι επιχειρηματικές ομάδες που συντάχθηκαν κατά καιρούς με τον έναν ή τον άλλο -και βέβαια τα εκδοτικά συγκροτήματα, τα οποία μετέχουν ενίοτε με πάθος και χωρίς αρχές σ’ αυτήν την αέναη διαπάλη. Πρόσφατο παράδειγμα ο ΔΟΛ, ο οποίος, μετά την αποκατάσταση του Κωνσταντίνου Γκλίξμπουργκ, θέλησε να επηρεάσει τις εσωκομματικές διεργασίες, ρίχνοντας το βάρος του υπέρ του Απ. Τζιτζικώστα στον πρώτο γύρο και υπέρ του Κ. Μητσοτάκη στον δεύτερο.
♦ Ολόκληρο το αφιέρωμα στην «Εφημερίδα των Συντακτών – Σαββατοκύριακο» που κυκλοφορεί σήμερα:
1955: Η μάχη που δεν δόθηκε
1961-1967: Από τον «ανένδοτο» στην… ΕΡΕ
1968-1974: Τυφλό ραντεβού στο Παρίσι
1974: Η πίκρα της μεταπολίτευσης
1978: Κόμμα με ημερομηνία λήξης
1984: Ο Πρόεδρος των… άλλων
1988-1990: Από το «unfair» στην πρωθυπουργία
1998: Η εκδίκηση του ανιψιού
Η αδύνατη χειραφέτηση των επιγόνων
