Υλοποιώντας το τρίτο μνημόνιο…
Δυστυχώς στη χώρα ,αρκετά χρόνια τώρα ,έχει χαθεί η αίσθηση του απροσδόκητα ευχάριστου. Ζούμε το χρονικό προαναγγελθέντων δυσάρεστων συμβάντων τα οποία δρομολογήθηκαν από καιρό.
Είναι αλήθεια οξύμωρο : Στη χώρα του απόλυτου μπάχαλου ο μόνος προγραμματισμός που υπάρχει είναι αυτός που το επιτείνει …
Μέσα σ αυτό το πλαίσιο η πολιτική επικαιρότητα των ημερών ήταν προσανατολισμένη στην συζήτηση για την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και τα νέα μέτρα που όλοι -εκτός από το σύριζα – ομολογούν ότι θα φέρει . Πρόκειται άλλωστε για ένα σαρωτικό νομοσχέδιο που έρχεται να προωθήσει την ολοκληρωτική μνημονιακή λογική επιβάλλοντας μια σειρά από μέτρα που η κυβέρνηση ονομάζει μεταρρυθμίσεις, παρόλο που η κοινωνία τα αντιλαμβάνεται ως επαίσχυντες «κακώσεις» που θα οδηγήσουν ακόμη μεγαλύτερα μέρη της στην εξαθλίωση.
Η εφαρμογή των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών ,η περικοπή ή η μείωση του επιδόματος στις τρίτεκνες και τις πολύτεκνες οικογένειες, η απευθείας μεταβίβαση στο υπέρ-ταμείο δεκατεσσάρων ΔΕΚΟ ,οι αλλαγές στην αδειοδότηση των αρτοποιείων και τη λειτουργία των φαρμακείων ,όπως και οι νέες άδειες για καζίνο και η απαλλαγή των έξι ξένων τεχνοκρατών του ΤΑΙΠΕΔ από ποινικές ή αστικές ευθύνες στην υπόθεση των 28 ακινήτων του Δημοσίου , είναι κάποιες από τις πολύ σοβαρές ρυθμίσεις που προωθεί με «αποφασιστικότητα» η κυβέρνηση πράγμα που μας κάνει να καταλαβαίνουμε πολύ καλύτερα ,πια, την πρόσφατη ρήση του Ντάισελμπλουμ ότι: «Όλα ήταν(είναι) ευκολότερα με Τσίπρα-Τσακαλώτο».
Τούτων δοθέντων ήταν σχεδόν απίθανο να μη τραυματιστεί ακόμη περισσότερο το αριστερό προφίλ της κυβέρνησης έπειτα από την υιοθέτηση των παραπάνω μέτρων που της υπέδειξε η τρόικα .Μάλιστα ,τα πρώτα δείγματα του διαφαινόμενου στραπάτσου άρχισαν να γίνονται αντιληπτά ,όταν τα μέλη του ΠΑΜΕ μπούκαραν στο γραφείο της υπουργού εργασίας αναγκάζοντας την τόσο αυτή ,όσο και την υφυπουργό να δώσουν και μπροστά στις κάμερες δείγματα αφοσίωσης στην επιτροπεία των δανειστών.
Εντολή για λύση του “σκοπιανού”
Για καλή τύχη(τουλάχιστον έτσι φάνηκε αρχικά) της κυβέρνησης ,όμως, τα φώτα της επικαιρότητας εδώ και αρκετές μέρες έχουν στραφεί σ ένα θέμα που έρχεται από παλιά και λόγω της βαρύτητάς του δε μπορεί παρά να έλξει ,σε βαθμό αποκλειστικότητας θα έλεγα, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης . Το φαιδρό της υπόθεσης, βέβαια , είναι πως ξανανοίγει όπως όλοι – πλην σύριζα- αποδέχονται έπειτα από την απαίτηση των ΗΠΑ εν όψει της συνόδου του ΝΑΤΟ τον Ιούνιο του 2018.
Πρόκειται για άλλο ένα παράδειγμα που καταδεικνύει την δυσχερή θέση της κυβέρνησης η οποία εντελώς απαξιωμένη αναγκάζεται να ασκεί σπασμωδική ,πρόχειρη και τελικά επικίνδυνη εξωτερική πολιτική ,όπως φάνηκε και στην περίπτωση της επίσκεψης του Ερντογάν ,αλλά και της εκδίκασης της αίτησης ασύλου των οκτώ Τούρκων αξιωματικών.
Το « Σκοπιανό – Μακεδονικό θέμα» δεν είναι ,βέβαια, υπόθεση της τελευταίας εικοσιπενταετίας , ούτε μπορεί να αντιμετωπιστεί με όρους διπλωματικής αβρότητας από την πλευρά της Ελλάδας καθώς ,τόσο ως προς τη δημιουργία του ,όσο και ως προς την εξέλιξή του έχει επιφορτιστεί μ ένα σορό ιστορικές ανακρίβειες ,έχει χρησιμοποιηθεί για πολιτικούς τυχοδιωκτισμούς και έχει δεχθεί ακραίες εθνικιστικές επιχωματώσεις .
Μια περιοχή που από το 1943 επιχειρείται να αποκτήσει συγκεκριμένα ταυτοτικά χαρακτηριστικά προκειμένου να εξυπηρετήσει αρχικά τις γεωπολιτικές επιδιώξεις της Ρωσίας και έπειτα του Τίτο έχει μετονομαστεί διαδοχικά από Νότια Σερβία σε Βαρντάσκα Μπανόβινα, «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας» και από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και μετά αυτοπροσδιορίζεται πια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» .
Να μη ξεχνάμε βέβαια πως σύμφωνα με απόφαση του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ την οποία αποδέχτηκε και το τότε νεοσύστατο κράτος ως προσωρινό όνομα αναγνωρίζεται το ΠΓΔΜ το οποίο μάλιστα μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης .
Εννοείται πως οποιαδήποτε συζήτηση περί Ελληνικότητας του Μακεδονικού πολισμού είναι τουλάχιστον περιττή καθώς το θέμα αυτό έχει επιλυθεί ιστορικά και ακαδημαϊκά με αποτέλεσμα η προπαγάνδα των γειτόνων- η οποία εκδηλώνεται είτε μέσω της παραποίησης της ιστορίας ,είτε μέσω της μετατροπής των Σκοπίων σε μία αστεία Disneyland – περί απογόνων του Μακεδονικού πολιτισμού να καθίσταται γελοία .
Ως εκ τούτου το θέμα στο οποίο πρέπει να επικεντρώσουμε δεν είναι ,αν η Μακεδονία είναι Ελληνική(πρόκειται για θέση που δεν προάγει την κουβέντα) ,αλλά ,αν έχουμε τη δυνατότητα να διαχειριζόμαστε αποκλειστικά το όνομα ‘Μακεδονία» ,αν μπορούμε να διασφαλίσουμε τις απαραίτητες εγγυήσεις πως η αποδοχή από μέρους μιας σύνθετης ονομασίας ,όπου η λέξη «Μακεδονία» θα χρησιμοποιείται ως γεωγραφικός προσδιορισμός , θα συνοδεύεται από την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και θα τερματίζει την καπηλεία του Μακεδονικού πολιτισμού από τους γείτονες ή αν πρέπει τη δεδομένη στιγμή ,λόγω της απαίτησης των ΗΠΑ, να προχωρήσουμε σε μια οποιαδήποτε λύση.
Διαβάζοντας την πλούσια αρθογραφία των ημερών για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων και προσπερνώντας το μισαλλόδοξο εθνοβλαπτικό και τυφλό ακροδεξιό εθνικισμό που θεωρεί πως οι διενέξεις στη γεωπολιτική σκακιέρα διευθετούνται με το πλεόνασμα τεστοστερόνης θεωρώ πως αξίζει να προσεχθεί η άποψη του «έντιμου συμβιβασμού» η οποία υποστηρίζεται ευθαρσώς από αρκετές προσωπικότητες του πολιτικού και πνευματικού χώρου.
Δυστυχώς ,την ίδια σοβαρότητα δεν νομίζω πως έχει η άποψη περί χρήσης του όρου «Μακεδονία» απλά και μόνο λόγω του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού των λαών η οποία υποθέτει ατεκμηρίωτα πως ο όρος θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο ως γεωγραφικός προσδιορισμός. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τη στάση της διεθνιστικής αριστεράς η οποία εστιάζοντας στο γενικό επιχείρημα περί δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού των λαών αποδέχεται το «Δημοκρατία της Μακεδονίας» με μια ανέμελη ρομαντική διάθεση αρνούμενη να παραδεχτεί πως ,σ αυτή την περίπτωση, όσο αυτή οργανώνει την ταξική αντιεθνικιστική δράση στην Ελλάδα , στα Σκόπια οι εθνικιστικοί κύκλοι που έχουν προσδώσει στον όρο ταυτοτικά και άρα υπαρξιακά χαρακτηριστικά θα αισθάνονται δικαιωμένοι και θα ξεσαλώνουν ανενόχλητοι στην υγεία του κορόιδου .
Αλλά ας επιστρέψω στην άποψη του «έντιμου συμβιβασμού».
Τα βασικά επιχειρήματα της θέσης πως πρέπει να συμβιβαστούμε στο θέμα του ονόματος αποδεχόμενοι μια σύνθετη ονομασία ,αφού πρώτα αρθούν οι αλυτρωτικές επιδιώξεις των Σκοπίων ,είναι αξιοπρόσεκτα .
Τονίζεται πως το γειτονικό κρατίδιο χρησιμοποιεί ήδη από το 1944 ,ως ομόσπονδο κρατίδιο της Γιουγκοσλαβίας, τον όρο Μακεδονία ,πως ως το 2007 έχει αναγνωριστεί από τουλάχιστον 140 κράτη μ αυτό το όνομα ,μεταξύ των οποίων από ΗΠΑ ,Κίνα και Ρωσία ,πως τα περισσότερα κόμματα είχαν αποδεχθεί το όνομα «Μακεδονία» συνοδευόμενο ,όμως , από γεωγραφικό προσδιορισμό, πως δεν είναι καθόλου βέβαιο πως η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούνιο θα μείνει πιστή στη γραμμή της μη ένταξης των Σκοπίων στο σχηματισμό ,αν πρώτα δεν επιλυθεί η διαφωνία με την Ελλάδα, πως οι γοργές αλλαγές στο γεωπολιτικό πλαίσιο των Βαλκανίων υποχρεώνουν την Ελλάδα να δράσει έγκαιρα και πως η οικονομική και πολιτιστική αλληλεπίδραση που συντελείται στο χώρο της Βαλκανικής και λόγω των ενεργειακών και εμπορικών συνθηκών δε μπορεί να ανακόπτεται από διακρατικά προβλήματα όπως αυτό του ονόματος .Τονίζεται ,τέλος, πως η Ελλάδα οφείλει να δράσει σταθεροποιητικά στην περιοχή και να συνδράμει ,ώστε να αποφευχθεί η εκδήλωση αποσχιστικών τάσεων κάτι που θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου στη Βαλκανική.
Ομολογώ πως ,όσον αφορά τα παραπάνω ,δεν είναι τόσο η εγκυρότητά ή η βασιμότητά τους που με προβληματίζει όσο το ότι υπογραμμίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την ανυποληψία της χώρας μας και την αδυναμία της να αναπτύξει, στο παρελθόν αλλά και τώρα, μια στρατηγική που θα τις έδινε το πλεονέκτημα την κατάλληλη στιγμή.
Τα παραπάνω επιχειρήματα υπογραμμίζουν πως η Ελλάδα μ ένα ΑΕΠ που είναι ίσο μ αυτό των χωρών της Βαλκανικής ,με μια ευάριθμη κοινότητα Ελλήνων που ζουν στα Σκόπια ,αλλά δεν αποτελούν για τους γείτονες μειονότητα , και παρόλη την οικονομική της διείσδυση στη γειτονική χώρα ,θα πρέπει τώρα ως αδύναμος εταίρος και κάτω από την πίεση των ευρωατλαντικών σχεδίων να κλείσει άρον – άρον ένα θέμα το οποίο έχει ένα σωρό ευαίσθητες παραμέτρους .
Με τι σθένος αλήθεια θα μπορέσει να εξασφαλίσει όλες τις διασφαλίσεις που απαιτούνται προκειμένου να συναινέσει στη σύνθετη ονομασία;
Πως θα μπορέσει να διασφαλίσει την εκρίζωση των ανιστόρητων θεωριών με τις οποίες έχει εμποτιστεί ο δημόσιος και ο ιδιωτικός βίος των γειτόνων, ώστε να μπει τέλος στον ιστορικό και πολιτικό αλυτρωτισμό ,όπως προτείνουν οι θιασώτες του έντιμου συμβιβασμού ;
Κι ακόμα χειρότερα….Είναι δυνατό να πιστεύεται πως με ονομασία του τύπου «Νέα Μακεδονία» (ελπίζω να είναι ψευδές αυτό το σενάριο)μπορεί να διασφαλιστεί η άρση του αλυτρωτισμού; Σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα συναινούσε στην παραχώρηση ενός ονόματος το οποίο όχι μόνο δεν θα παραπέμπει σε γεωγραφικό προσδιορισμό ,αλλά αντίθετα θα υπογραμμίζει τη άμεση σχέση των κατοίκων της «Νέας Μακεδονίας» με αυτούς της αρχαιότητας .
Τελικά, λόγω του κατεπείγοντος των ευρωατλαντικών σχεδιασμών , της ισχνής διπλωματικής μας ικανότητας και της απώλειας της κυριαρχίας μας καλούμαστε να τοποθετηθούμε στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων έχοντας ουσιαστικά χάσει τη δυνατότητα να «επιβάλουμε» ένα άλλο όνομα ,δυνατότητα που θα υπήρχε ,αν ως χώρα είχαμε αναπτύξει αυτά τα εικοσιπέντε χρόνια εθνική στρατηγική για το θέμα ή να διασφαλίσουμε έστω πως μια σύνθετη ονομασία δε θα δίνει έδαφος στον εξωφρενικό αλυτρωτισμό των Σκοπίων κάτι που προϋποθέτει ριζικές αλλαγές στο σύνταγμα τους ,όπως η τροποποίηση του άρθρου 49.
Και φυσικά η περιορισμένες πιθανότητες να συμβούν τα παραπάνω γίνονται ακόμα λιγότερες ,όταν από τη μία διαρρέουν πως το όνομα που συζητάν είναι το «Νέα Μακεδονία» ,ενώ από την άλλη ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός ,σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ζάεφ του ζήτησε να υποχωρήσει από τη θέση «ότι η χώρα του κατέχει το μονοπώλιο της ιστορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου».
Μάλιστα ! Αν παίζεται έτσι το διπλωματικό παιχνίδι, τότε αισθάνομαι επαρκής ,όπως και κάθε Έλληνας φαντάζομαι ,να αναλάβω οποιοδήποτε ρόλο!
Κάτω απ αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, κινδυνεύουμε να συρθούμε σε μια κακή επιλογή που δε θα λύνει το πρόβλημα του ψευδεπίγραφου Μακεδονισμού ,ούτε θα διασφαλίζει τα εθνικά μας συμφέροντα.
Και να σκεφτεί κανείς πως την ώρα του εγκλωβισμού της Ελλάδας σ αυτή τη διλημματική συνθήκη τα Σκόπια ταλανίζονται από τις πιέσεις των διάφορων εθνοτικών ομάδων .
Μόλις προχθές η έγκριση της Αλβανικής ως δεύτερης επίσης γλώσσας από τη βουλή των Σκοπίων έβαλε φωτιά στα μπατζάκια των εθνικιστών οι οποίοι καταγγέλλουν την επιχειρούμενη ,όπως λένε , μετατροπή του κράτους από πολυεθνικό σε διεθνοτικό κάτι που θα οδηγήσει σε ομοσπονδιοποίηση ,ενώ χιλιάδες Βουλγαρόφωνοι έχουν πάρει ήδη τη Βουλγαρική υπηκοότητα.
Την ίδια στιγμή ο πρωθυπουργός του Κοσσόβου, Ραμούς Χαραντινάι ανεμίζει με περηφάνια το Αλβανικό διαβατήριο ενισχύοντας το διακαή πόθο των γειτόνων για τη δημιουργία της μεγάλης Αλβανίας .
Τι θα μπορούσε επομένως να πει κανείς ,όταν από τη μια δεν έχουμε τη δυνατότητα να αξιώσουμε τη μη Χρήση του όρου «Μακεδονία» από τους γείτονες ,ενώ από την άλλη ,και παρόλη την κρίση που περνάει η γειτονική χώρα, φαίνεται πολύ δύσκολο να καταλήξουμε σε μια σύνθετη ονομασία που δε θα θίγει θεμελιώδη και αυτονόητα δικαιώματα της χώρας μας .
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, θεωρώ πως η άρνηση της κοινής γνώμης (65% αν πιστέψουμε τις σφυγμομετρήσεις)να αποδεχθεί όνομα με τον όρο «Μακεδονία» θα μπορούσε να δώσει ένα ικανό άλλοθι για διακοπή των συζητήσεων ,καθώς η « μη λύση» φαίνεται να είναι προτιμότερη από μια «κακή λύση».
Η πολιτική ελίτ της Ελλάδας ,δυστυχώς, επί εικοσιπέντε και πλέον χρόνια δεν αξιώθηκε να εκπονήσει ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο για τη βελτίωση των όρων επίλυσης του προβλήματος. Λόγω της ανύπαρκτης στρατηγικής της και της απονευρωμένης διπλωματίας που ασκεί ,όχι μόνο δεν κινήθηκε δραστήρια προς την κατεύθυνση της αναθεώρησης της στάσης των μεγάλων κρατών απέναντι στο Σκόπια, (οι ΗΠΑ για παράδειγμα αναγνώρισαν με προεδρικό διάταγμα και όχι με ψηφοφορία στο κογκρέσο τα Σκόπια ως Μακεδονία), αλλά ούτε και προετοίμασε το έδαφος ώστε να βρεθεί σε θέση ισχύος ,έναντι του Προτεκτοράτου των Σκοπίων ,όταν θα επανεκκινούνταν το θέμα.
Όπως ακριβώς η χώρα αφέθηκε απαράσκευη ,έπειτα από την ένταξή της στην ΟΝΕ ,με αποτέλεσμα να λεηλατηθεί τη δύσκολη ώρα ,έτσι και στην περίπτωση των Ελληνοτουρκικών και της ονομασίας των Σκοπίων αυτοσχεδιάζει στο παραπέντε….
Η έλλειψη διορατικότητας ,ο πολιτικός αυτισμός και η αδιαφορία (για να μην υποθέσουμε και τίποτα βαρύτερο …) για μια ακόμη φορά ,ενδεχομένως, αποβούν μοιραία.
Αν είχαν αυτό το πολιτικό έλλειμμα οι προσωπικότητες που καθόρισαν τη μοίρα της Ελλάδας στις αρχές του 20ου αιώνα είναι σίγουρο πως η χώρα δε θάφτανε πάνω απ τη Λάρισα.
Ευτυχώς ,ως προς τους προγόνους ,δεν ατυχήσαμε τόσο.
