Όπως πριν το Πάσχα έχουμε την μεγάλη εβδομάδα έτσι και τώρα πρέπει κάπως να την ονομάσουμε. Είναι μια ευκαιρία να ξαναβρεθούν οικογένειες φίλοι συγγενείς. Έχουμε χάσει πολλά από την κρίση. Να μην χάσουμε όμως την ψυχή μας. Τις παραδόσεις μας, την ανθρωπιά μας, το κέφι μας. Χθες αναμένοντας την βροχή να σταματήσει γίναμε βοηθοί στις τσιγαρίδες στο Γέρμα.
Οι γυναίκες μόνες τους ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν την γιορτή και οι μοναδικοί άνδρες ήταν οι αναμένοντες ορειβάτες. Τις χάρηκα και τις αφιερώνω αυτήν την ανάρτηση. Ειδικά τον Αλέκο και την Αλίκη τους ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Το μόνο παράπονο ήταν ότι αργούσε ο χορός. Μετά όμως διαπίστωσα ότι αυτό θα γινόταν παραδοσιακά. Τα όργανα γύριζαν από παρέα σε παρέα. Έχει και αυτό την χάρη του. Μοιάζει με τους χορούς που γινόταν παλιά και στο χωριό μου (και όχι μόνο)όπου η κάθε παρέα περιμένει υπομονετικά την σειρά της. Την δε κυρία η οποία με ρώτησε «πως είναι οι τσιγαρίδες»και την απάντησα «νόστιμες» η διόρθωσή της ήταν απίθανη. “Ε ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΟΣΤΙΜΕΣ , ΘΕΪΚΕΣ” μου απάντησε με ένα φοβερό ύφος!
Μπράβο τους και του χρόνου!
Βασίλης Κωνσταντίνου
