Με βαθιά την διαρκή αγωνία μου <μην αδικήσω κανέναν> χρόνια τώρα, έχω θάψει πολλές σκέψεις μου. Κατά καιρούς, αναδύονται κάποιες –τολμώντας- και, αναμετράω, τότε, τα γιατί ποτέ μου δεν τις είχα αγγίξει.
Μια τέτοια σκέψη ξετρύπωσε σήμερα, μια πολύ συννεφιασμένη χειμωνιάτικη μέρα, καθώς είχα στο νου μου, αυτή την <γιορταστική>, την <Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες>, που θέσπισαν οι τρανοί της Γης για να <γιορτάζουν> οι τριγύρω και να <δωρίζουν> όσους, μέσα στον <κύκλο>, βρέθηκαν, από τις χίλιες δυο αιτίες κι αφορμές τους.
΄Ενιωσα λοιπόν, την ανάγκη, να συν-ομιλήσω, για έναν ξεχωριστό, για δεκάδες ξεχωριστούς, δικούς μου, γνώριμους απλούς άλλους, Φίλους καλούς άλλους, Πατέρες, ιδιαίτερων , διαφορετικών ( μα τόσο ίδιων με τα δικά μου) Παιδιών. Αντρες που η ζωή τους τα φερε να κρεμάσουν στις πλάτες τους πραγματικά φτερά, για να μπορέσουν να περάσουν απέναντι τα παιδιά τους, που όσο κι αν μεγαλώσουν, θα τους κοιτάζουν πάντα με τα ίδια απορημένα μάτια, που, χωρίς να χρειάζεται να πουν λέξη, θα φλυαρούν διαρκώς, για ίδια και τα ίδια και τα ολόιδια <γιατί> που δεν έχουν απάντηση καμιά. Κι αν με ρωτήσετε γιατί ποτέ μου ως σήμερα δεν τους είχα <αναφέρει> , επειδή, πάντα τους θεωρούσα <δεδομένους>, θα σας απαντήσω –με ενοχή.
Ναι, τούτη την Ημέρα, αυτό έχω ανάγκη να κάνω. Να ευχηθώ …..
Χρόνια Πολλά στον Πατέρα του Αρη, που τον θυμάμαι να είναι πίσω απ’ τη Γυναίκα του, να την κοιτάζει στα μάτια, και χωρίς να μιλά, να της λέει <προχώρα> σε κάθε της προσπάθεια να ξεκινήσει το όραμα για το παιδί τους και για όλα τα παιδιά που ακολουθούν….
Χρόνια πολλά στον Πατέρα του Ερμή, που τον θυμάμαι να είναι δίπλα απ’ την Γυναίκα του, να της κρατά το χέρι και να ανεβαίνουν μαζί στον μεγάλο Γολγοθά που, δεν έχει κορυφή για να φτάσουν…….
Χρόνια πολλά και στον Πατέρα του Ηφαιστου, που τον βλέπω με κουράγιο να συμπληρώνει την απουσία της Γυναίκας του, που είναι αδύναμη και η ίδια…..
Χρόνια πολλά στον Πατέρα της Αφροδίτης, που τον θυμάμαι να μην μπορεί ούτε κι ο ίδιος να σταθεί <όρθιος> αλλά, να είναι εκεί, κοντά στη Γυναίκα του, και να της κρατά την ψυχή, με την αγκαλιά της Ψυχής του……
Και στης Εστίας τον Πατέρα, Χρόνια πολλά, θα ευχηθώ. Και η ζωή λέει, ότι, κάθε μέρα, μέρα τη μέρα, όλο και πιο κοντά της θα βρίσκεται, κι όλο και πιο λίγο θα την <κατηγορεί> που ήλθε <έτσι> στον κόσμο του και τον αναστάτωσε ……..
Χρόνια πολλά στον Πατέρα της Αθηνάς, που ποτέ δεν τον θυμάμαι να είναι <δίπλα> στην Γυναίκα του γιατί, πάντα, έπρεπε, με πόνο διπλό, να ζει σ’ άλλον τόπο για να δουλεύει σκληρά για να εξασφαλίσει τα αναγκαία για το παιδί τους ……
Χρόνια πολλά στον Πατέρα της Αρτεμης, που διαφώνησε πολύ με την Μητέρα της και, οδηγήθηκαν στο διαζύγιο, όμως, έμεινε ο Πατέρας της, ποτέ του δεν την απαρνήθηκε, είναι εκεί και την μεγαλώνουν από κοινού, μοιραζόμενοι τις ευθύνες τους και τις ανάγκες του παιδιού τους, υπερπηδώντας τα εγώ και τα θέλω τους ……
Χρόνια πολλά να χαριστούν και στον Πατέρα του Δία, που έγινε Πατέρας και Μάνα για ένα παιδί που γεννήθηκε από μήτρα αλλά δεν βύζαξε Μάνα……..
Χρόνια πολλά στην Μητέρα του Απόλλωνα, που έμεινε πίσω, χωρίς το δικαίωμα να κλάψει για την αθέλητη Απουσία του Αντρα της, και με την υποχρέωση να αναπληρώνει διά του βίου της τον Πατέρα που Εφυγε…….
Χρόνια πολλά στον Πατέρα του Ποσειδώνα, που, δεν τα κατάφερε να μείνει δίπλα σ’ όσα η ζωή του αναλόγισε. Σάματι, κι εγώ, θα μπορούσα να <μείνω> ;;;;;
Χρόνια πολλά στον Πατέρα της Ήρας, που απ’ τα μισά χρόνια της Ήρας, ακουμπά πάνω της για να ξεπεράσει τ’ αξεπέραστα της υγείας του προβλήματα……
Χρόνια πολλά και για τον Πατέρα της Περσεφόνης που, η ζωή αποφάσισε και του πήρε πίσω την ξενοιασιά, στη στιγμή που το <γερό> και <φυσιολογικό> παιδί του, απλά, σκόνταψε…… Σε μια στιγμή μόνο.
Αγαπημένοι μου Φίλοι, Χρόνια πολλά με υγεία να σας αναλογούν για να κρατάτε στις αγκαλιές σας τα ξεχωριστά πλασματάκια που σας διάλεξαν για Πατέρες. Δεν ξέρω αν ήσασταν πάντα σπουδαίοι ή αν ήλθαν αυτοί οι μικροί Θεοί για να σας αναδείξουν σε Ηρωες. Ακόμη κι έτσι να έχουν τα πράματα, δεν είναι λίγο αυτό, να είστε βέβαιοι.
Βιβή (σκέτο)
ΥΣ 1 , Απόλλωνα, λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί……
ΥΣ 2, Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι εντελώς πραγματική.
Στη φωτο: το μπιμπελό έπεσε μια μέρα καθώς ξεσκόνιζε η γιαγιά Ευδοκία. Απ’ το πέσιμο, έσπασε άσχημα το ποδαράκι του…. Η γιαγιά Ευδοκία δεν το κρύψε στο ντουλάπι ούτε το πέταξε. Τ’ αγαπούσε πολύ και της άρεσε να το χει στο τραπεζάκι του σαλονιού της. <Το λυπόμουν έτσι που το βλεπα χωρίς πόδι> μου είπε.Του πρόσθεσε λοιπόν ένα νέο <μέλος>, και το <στόλισε> στο ράφι της κουζίνας της, για να το χει συντροφιά καθημερινή….
