Τούτες τις μέρες επιχειρείται να δοθεί απάντηση στο αν έπραξε σωστά ο Ισπανός πρωθυπουργός χρησιμοποιώντας βία . Και βέβαια ως είθισται στην πολιτική και ιδεολογική μας παλαίστρα γρονθοκοπούνται μετά μανίας οι οπαδοί της μιας και της άλλης πλευράς. Το αγωνιώδες , υπαρξιακό και εκκωφαντικό ,για όσους ακούνε βέβαια, ερώτημα είναι άλλο :
Γιατί βρυχάται η επαρχία;
Από τους Καταλανούς μέχρι την εκλογική συμπεριφορά της ανατολικής Γερμανίας, από τους Σκωτσέζους μέχρι το Brexit ως τα Γαλλικά προάστια που βράζουν. Τι συμβαίνει και στη μικρή ή στη μεγάλη κλίμακα εμφανίζονται αποσχιστικές τάσεις με πρόθεση απαλλαγής από τον χαλκά του κέντρου. Γιατί η περιφέρεια μοιάζει να ασφυκτιά;
Δεν είναι φυσικά ζήτημα μερικών αυτονομιστών, ούτε αποτέλεσμα γοητευτικών αναχρονισμών μολονότι και εδώ μέσα συναντά κανείς λάθος κίνητρα. Είναι ξεκάθαρα το καινούριο protest song μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων που αντιδρά στο κυβερνητικό hangover μιας εξουσίας που δε γνωρίζει τα όρια της. Ο συνειρμός “πολίτης – απόφαση – μέλλον “ όχι πια δεν είναι στενός αλλά έχει ισοπεδωθεί από αυτό που χρόνια τώρα εντέχνως καμουφλάρεται για να μη φανεί η καμπούρα του. Το νεκροζώντανο τέρας της λαικής αντιπροσώπευσης . Τα ψυχρά γραφεία των Βρυξελλών, του Βερολίνου, της Αθήνας δε σημαίνουν τίποτα για κανέναν Ευρωπαίο από τη στιγμή που δεν θα εισακουστούν τα αιτήματα του. Τα eurogroup και οι μεγαλόστομες ανακοινώσεις τους δεν εξηγούν τίποτα σε κανέναν. Οι δείκτες ανάπτυξης αφανίζουν λογιστικά την χειροπιαστή οικονομία μιας επαρχιακής πόλης. Στην ελληνική δε περίπτωση είναι τεράστιο πια το χάσμα, μιας και το σύστημα αναμασά πανομοιότυπα πολιτικά υποπροϊόντα και η αποκέντρωση φαντάζει απατηλή σκέψη. Παρόλο που το πολιτειακό μας dna μόνο συγκεντρωτικό δεν είναι.
Για όσους φυσικά πολιτεύονται ή καταθέτουν την άποψη τους στο πλαίσιο ενός ψυχολογικού ιδεολογικού session – και είναι οι περισσότεροι – το ερώτημα παραμένει ακριβώς ίδιο όπως το έθεσε ο Τζορτζ Στάινερ ,μειδιάζων υποπτεύομαι, στο New Yorker λίγο μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου :
“Καλύτερα να έχει κανείς παραισθήσεις δικαιοσύνης ή να τρώει φαστ φουντ;”
Για τη σημερινή Ευρώπη τέτοια διλήμματα δεν πρέπει να υφίστανται. Ούτε τα γρανάζια της να λαδώνονται από τον ιδρώτα του ανελέητου κυνηγιού για κέρδος , ούτε η γοητεία παλιών αγώνων να θολώνει τη σύγχρονη κρίση και να φρενάρει τις αναπτυξιακές προοπτικές. Είναι άμεση η ανάγκη μιας αναθεώρησης του τρόπου λήψης των αποφάσεων. Είναι επιτακτική η ενδυνάμωση του ρόλου της περιφέρειας και η απελευθέρωση των παραγωγικών της δυνάμεων. Επιβάλλεται μια πιο δίκαιη κατανομή των αρμοδιοτήτων και ένα κάθετο πλησίασμα στον ίδιο τον πολίτη.Μια επιτάχυνση στην αποκέντρωση και μια αποφόρτιση της κεντρικής εξουσίας ή ακόμα καλύτερα ένας επαναπροσδιορισμός της σχέσης της με τις σύγχρονες “ ελίτ “. Καθότι ο Ερντογανισμός φαίνεται πως επελαύνει και η βία του κάθε Ραχόι αντικαθιστά την πρόνοια που οφείλει άλλωστε στον εαυτό της κάθε δημοκρατία και πριν επιβεβαιωθεί ο Μπρεχτ στο κάπως άβολο “ ο εθνικοσοσιαλισμός είναι η απόλυτα προβλέψιμη τελική φάση του καπιταλισμού” …περισσότερη δημοκρατία τώρα!
