Πίσω στα 1982, ήμουν 17 ετών τότε, οι ταινίες που προσθέτονταν στις αγαπημένες (όχι μόνο δικές μου) έρχονταν η μια μετά την άλλη. Θυμάμαι πως από εκείνη τη σαιζόν το Μπλεηντ Ραννερ (το είχα δει στο Ρεξ, όπως και την Λάμψη, ένα χρόνο πριν), μαζί με το The thing και την Κατάσταση των πραγμάτων, ήταν οι ταινίες που με είχαν ενθουσιάσει.
Έκτοτε το σύγκρινα με φίλους με την Απόδραση από τη Νέα Υόρκη, και από τις δυο αγαπημένες προτιμούσα την ταινία του Κάρπεντερ, γιατί κάτι στο ύφος μου φαινόταν πιο πρωτότυπο και πιο κοντινό μου, για να μην πω για το καταπληκτικό τέλος( με την καταστροφή της κασέτας) που πάντα με ανατριχιάζει ηδονικά. Στο πέρασμα του χρόνου τέτοια διλήμματα δεν υπάρχουν. Το Blade Runner απέδειξε, μέσα από πολλαπλές θεάσεις, πως ήταν – και είναι- μια ταινία επίσης μοναδική, χάρις στην φοβερή σκηνοθεσία του Σκοτ, που έπλασε πραγματικά έναν άλλο κόσμο με τα ντεκόρ, τα πλάνα, τη νουάρ ατμοσφαίρα στο ουτοπικό μέλλον, έναν κόσμο που πασχίζουν να φτιάξουν με τα σύγχρονα εφέ, αλλά αποτυγχάνουν γιατί βασίζονται σε συνταγές ( και ο Χάρισον Φορντ μπορεί να έχει παίξει σε πολλές αγαπημένες ταινίες: Ιντιάνα Τζόουνς, Πόλεμο των άστρων, Μάρτυρα, Φράντικ, αλλά θα είναι γι αυτήν την ταινία που θα είναι για πάντα στην καρδιά μου).
Φυσικά αρχικα ενθουσιαστηκα με την βασική έκδοση. Η αφήγηση έμοιαζε ταιριαστη- εκ των υστέρων, θα έλεγα, απο τις λιγες φορες που αφήγηση λειτουργούσε τόσο καλά, μαζί με την Κυρια της Σαγκάης- και το τέλος δε φαινόταν σαν τσόντα αλλά σαν ενας ουτοπικος ηδονικος επίλογος που κάθε φορά περίμενα να τον δω για να ακούσω τα λόγια: who does? Κι υστερα ήρθε η εκδοση του σκηνοθέτη, μαζί με την πληροφορία πως αφήγηση και φινάλε του είχαν επιβληθεί. Η σιωπή εντείνει την παγωμαρα και το νεο τέλος, πολύ πιο ελλειπτικό, αφήνει δυνατή εντύπωση, με αλλά συναισθήματα απο οτι το αρχικο, αλλά δεν ξέρω ποια εκδοχή θα διαλεγα απο τις δυο.
35 χρόνια μετά, το νεο Μπλεηντ Ραννερ, έρχεται να μας ξεσηκώσει, απευθυνόμενο στην επιθυμία μας να επιστρέψουμε στην απόλαυση του παρελθόντος.Με σκηνοθέτη που έχει δειξει την ικανοτητα του σε όλα τα κινηματογραφικά ειδη και λάτρη της επιστημονικής φαντασίας, που έχει όμως να τα βάλει με τις ιερές εντυπώσεις της πρώτης ταινίας και με την αναγκη η ταινία να είναι εμπορική ( γι αυτό δεν γίνεται;). Τα τρεηλερ με φοβίζουν ( ειδικα η φατσα του χιπστερ- δημιουργού), ο Γκοσλινγκ φαίνεται καλός, η διαρκεια 2.45 ώρες προκαλει απορία.Ας ελπισουμε να μη θέλουμε να τελειώσουν.
Φυσικά, μέσα σε όλα, ξεχνάω το γιατί, γιατί μου άρεσε η ταινία, και τι θα είχα να πω γι αυτό. Δε βαριέσαι, παραφράζοντας τον Ρουντγκερ Χαουερ: τα ματια μου έχουν δει ταινίες σαν το Μπλεηντ Ραννερ, την Απόδραση από τη Νέα Υορκη, τα Επικίνδυνα χρόνια (που τα θυμήθηκα αυτά;), την Οδύσσεια του διαστήματος…όλες αυτές οι στιγμές θα χαθούν, σαν δάκρυα στη βροχή…
Νίκος Οικονομίδης
