Στην Ελλάδα αυτήν την στιγμή συνυπάρχουν δύο νοητικά ρεύματα με ανάλογα προσόντα.
Μια κατηγορία επαρκώς μορφωμένων ανθρώπων η οποία είναι εμπροσθοβαρής και αγωνίζεται για της θεσμική εξίσωση της χώρας με τα προηγμένα στάνταρ των δυτικών κοινωνιών και μια κατηγορία αμαθών και ημιμαθών η οποία ζει και λειτουργεί όπως όπως με την λογική του Καραγκιόζη. Να εκμεταλλευτεί, να ξεγελάσει, να βουτήξει ότι μπορεί να σπρώξει την μέρα να περάσει.
Η δεύτερη αυτή κατηγορία είναι εξαιρετικά συντηρητική στην σκέψη της, έως πρωτόγονη και αταβιστική και αδράζεται από τις παραδοσιακές αξίες του παρελθόντος, Πατρίς/θρησκεία/ οικογένεια. Έχει εθιστεί στον κρατισμό και ζει από την με κάθε τρόπο λεηλασία του δημόσιου χρήματος και περιουσίας. Θεωρητικά υποστηρίζει σπουδαία πράγματα και έννοιες αλλά στην ουσία δεν το κάνει παρά υποκριτικά με κυρίασρχο ζητούμενο ένα και μόνον Την εξυπηρέτηση του ατομικού της συμφέροντος. Είναι επιρρεπής σε κάθε είδους συνωμοσίες, ανίκανη τελείως να αναλάβει και να παραδεχθεί τις ευθύνες της για την τρέχουσα κατάσταση. Αναζητά διαρκώς έναν αποδιοπομπαίο τράγο, μεταθέτει όλα τα φταιξίματα και όλες τις κακές προθέσεις σε ξένους συνασπισμένη πίσω από μια ομαδικότητα του ‘εμείς’ η οποία την διασφαλίζει.
Η δεύτερη αυτή κατηγορία Ελλήνων δυστυχώς συνιστά την απόλυτη σε αριθμούς πλειοψηφία του εκλογικού σώματος με αποτέλεσμα να λειτουργεί σαν ανάχωμα και εμπόδιο κάθε εξέλιξης και σαν άγκυρα στην φυγή προς τα εμπρός. Οι πολιτικοί μηχανισμοί και το πολιτικό προσωπικό πέρα από το ότι και αυτοί συνιστούν εν πολλοίς σώμα του σώματος αυτού του κοινού είναι και υποχρεωμένοι με καθαρά πολιτικούς όρους να το λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψη και να υποτάσσονται στις κυρίαρχες αντιλήψεις του προκειμένου να διασφαλίζουν την πολιτική τους επιβίωση.
Ουσιαστικά δηλαδή όλο το σύστημα διατελεί μέρος ενός φαύλου κύκλου όπου το ένα μέρος τροφοδοτεί με ηλιθιότητα το άλλο και καθηλώνονται τα πάντα χωρίς ελπίδα αλλαγής και προόδου.
