Στα μέσα της δεκαετίας του ΄90,με αποκλειστική ευθύνη των ισχυρών της Ένωσης και παρά τις ηχηρές διαφωνίες και νουθεσίες πολιτικών δυνάμεων και οργανικών διανοούμενων,χάθηκε η ευκαιρία να προχωρήσει τότε η ΕΕ στην Πολιτική της Ενοποίηση,στην υιοθέτηση ενιαίας Δημοσιονομικής Πολιτικής και Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Άμυνας,αυτό που μονολεκτικά ονομάζουμε Εμβάθυνση.
Αντιθέτως,υιοθετήθηκε η προς ανατολάς Διεύρυνση.
Με συμμαχική παρότρυνση,οι πλεονασματικές Οικονομίες προτίμησαν την κατάκτηση νέων αγορών (διάβαζε ελλειμματικών Οικονομιών),σε βάρος της ενίσχυσης της εσωτερικής πολιτικής και θεσμικής οργάνωσης της ΕΕ σύμφωνης με τις ιδρυτικές αρχές της και με στόχο μιαν αλληλέγγυα προοπτική ανάπτυξης.
Σήμερα πλέον κατέστη πλειοψηφική η άποψη πως η συνέχιση αυτής της μονοκρατορικής πολιτικής και οικονομικής συμπεριφοράς θα μπορούσε να οδηγήσει στην διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο πολυμορφισμός των Ευρωπαϊκών οικονομιών καθιστά την ΕΕ ενδιαφέρον πεδίο δοκιμής σε ό,τι θα ονόμαζε κανείς Ισοσκελισμένη Οικονομική Ένωση,πάντοτε βέβαια στο πλαίσιο της Πολιτικής Ενοποίησης.
Μια διαρκής και αυτοτροφοδοτούμενη ισορροπία μεταξύ των κάθε φορά και προσωρινώς πλεονασματικών και ελλειμματικών οικονομιών.
Κάτι τέτοιο,ασφαλώς,προϋποθέτει ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών και του πνεύματος αλληλέγγυας συνύπαρξης,συναρτάται όμως κυρίως με την ενίσχυση των κοινωνιο-κεντρικών πολιτικών δυνάμεων,δηλαδή της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και με τον βαθμό κοινωνικής διαθεσιμότητας και συνειδησιακής ωριμότητας για ρήξεις με το νεοφιλελεύθερο Κάμελοτ,ρήξεις προς την κατεύθυνση μιας Ευρώπης των Κοινωνιών με πολιτική αυτονομία και κοινωνική συνοχή.
Για τους δημιουργικούς πολίτες των ΗΠΑ και της ΕΕ,των οποίων οι καταθέσεις στην Ομοσπονδιακή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχουν κατά καιρούς διασώσει από την χρεοκοπία τους καταρρέοντες χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς,θεωρείται βιωματικώς δεδομένη η οριστική κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού.
Το γεγονός πιστοποιείται καθημερινά από την αλληλουχία των οικονομικών εξελίξεων,ιδιαίτερα δε μετά το 2008,καθώς και με την αποκάλυψη των τραυμάτων που άφησε στο σώμα της πλανητικής Κοινωνίας η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα :-
μια κοινωνία υπό στενή διαχείριση,διαχείριση που επεκτείνεται και στον χώρο του πολιτισμού με αποτέλεσμα να τον πνίγει και να τον απαξιώνει.
Ο παθητικός καταναλωτής που δανείζεται για να καταναλώσει περισσότερα από όσα χρειάζεται.
Η Ελίτ του ανεξέλεγκτου πλούτου,του αποκλειστικού ελέγχου των Πόρων και της Πληροφόρησης.
Η χυδαιοποίηση κάθε αξιακού κώδικα.Ένα ασυγκράτητο παρακμιακό τσουνάμι.
Κάτι πιο ύπουλο και ολέθριο έχει υποκαταστήσει τον εξωτερικό καταναγκασμό του φασισμού:- η αποκτήνωση,η πλύση εγκεφάλου,η διαφθορά μέσω χρηματισμού και η αποπνικτική επικράτεια των χειραγωγούμενων μέσων ενημέρωσης.
Να γιατί το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και της Κοινωνίας ευρύτερα) είναι πρωτίστως πολιτικο-πολιτισμικό.
Η επιβίωση της ως δια-κοινωνικής ένωσης και η αειφόρος συνδρομή της στην πλανητική οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη και συναδέλφωση εξαρτάται από τους ρυθμούς με τους οποίους οι προτάσεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς θα μεταρσιώνονται σε πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα, εμπεδώνοντας έτσι την δια-κοινωνική συμμαχία της Ευρωπαϊκής περιφέρειας(και όχι μόνο) με στόχο την πολιτική ενοποίηση,άλλως την Εμβάθυνση των Δημοκρατικών Θεσμών,στο πλαίσιο μιας Οικονομίας στην υπηρεσία των Κοινωνιών της ΕΕ.
Εξαρτάται δηλαδή από τους ρυθμούς με τους οποίους θα απομακρύνεται από την νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα και θα εμπνέει στους πολίτες της το αίσθημα της Ενωσιακής ισοπολιτείας.
