Λίγο αλλιώς αυτή τη φορά..χωρίς τοπίο της αγαπημένης μας πόλης, αλλά με μια μικρή παρένθεση να γραφτεί και κάτι άλλο… η δύναμη βλέπετε του προσωπικού ιστολογίου, που καμιά φορά μοιάζει με το μεγάλο και αναπαυτικό κρεβάτι του ψυχολόγου και που αφήνεις τις σκέψεις που έχουν γίνει λέξεις,να ξεσπάσουν στο πληκτρολόγιο..έτσι,χωρίς λόγο.
Το κείμενο στη φωτογραφία;..κάπου το είδα γραμμένο.Ταυτίστηκα.Μεγάλη κουβέντα..ικανή για να γίνει και ΠΡΕΠΕΙ να γίνει,μότο ζωής.
Εκεί που κάθε μέρα που περνάει,νιώθεις σαν να γράφεις σε καινούριο ολόλευκο φύλλο τετραδίου,ενός τετραδίου που θα γεμίσει κάποια στιγμή..όχι όμως από εκείνα τα μπλε 50φυλλα..όχι.Άλλο τετράδιο,σπάνιο,με χρώμα που επιλέγεις εσύ και με αριθμό φύλλων που ΔΕΝ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ εσύ,αλλά κάποιος άλλος.
Σε εκείνο το τετράδιο λοιπόν,φρόντισε όταν τελειώσει,να μην υπάρχει πουθενά το ‘τα παράτησα’..να ζεις τη ζωή σου για το θέλω και όχι για το πρέπει.Ιδανικά,να προσπαθήσεις να τα παντρέψεις.Παντρεύονται,μην νομίζεις..άλλωστε ήμουν της θεωρίας ότι για να το θες πάει να πει ότι τα δικά σου πρέπει σε σχέση με τα θέλω σου,είναι υποδεέστερα. Άρα;1-0.
Το να σκοράρεις στη ζωή είναι η μεγαλύτερη νίκη.Να κοιτάς με υπερηφάνεια τον εαυτό σου μετά από ένα μεγάλο ντέρμπι και να λες: «Δεν άφησα τίποτα στην τύχη,ούτε το έπαιξα στα ζάρια».
Να σε θυμούνται για όλα όσα είπες και άκουσαν.Όχι για όσα υπονόησες και μπορεί να μην τα κατάλαβαν.
Την αγάπη μου…
Επιμέλεια-Κειμένο:Ντίνα Παπαγεωργίου
