Μάλλον κανείς δεν πρόσεξε ότι από την σύναξη των πρώην βουλευτών στο «Κάραβελ» απουσίαζε ο Φιλ. Πετσάλνικος – για τον οποίο ειρήσθω εν παρόδω πληρώνουμε ισοβίως γραφείο, φρουρά και προσωπικό, επειδή υπήρξε πρώην πρόεδρος Βουλής. Και παρολίγον Πρωθυπουργός να μην ξεχνάμε.
Την απουσία του όμως την …πρόσεξε όμως ο ίδιος. Και με μακροσκελές κείμενο του στο Fb εξηγεί ότι δεν μπορούσε να παραστεί μετά την.. ταπεινωτική συμπεριφορές της Φώφης στον Παπανδρέου- ο οποίος, ματαίως, τον παρακάλεσε. Διαφωνεί μαζί του για τη συμπόρευση με αυτούς που τον έριξαν και «τώρα ξαναφιγουράρουν» ωσάν να μην συνέβη τίποτε». Και αναθεματίζει γιατί δεν τον άκουσε και έμεινε εκτός Βουλής.
Φίλιππος Πετσάλνικος: «Εμείς, αυτοί και.. τα δαιμόνια»
(Ένα κείμενο που οφείλω στα μέλη και τους φίλους του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών.)
Μετά τις αιφνίδιες εξελίξεις των τελευταίων ημερών και την απόφαση του Προέδρου του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ να συμμετάσχει και το ΚΙΝΗΜΑ στην Δημοκρατική Συμπαράταξη και επειδή δέχομαι σωρεία (ερωτηματικών) τηλεφωνημάτων, θεωρώ ότι «χρωστάω» ένα κείμενο με τις απόψεις μου σ’ όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, φίλους και μέλη που συστρατευθήκαμε (μετά την απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου) δημιουργώντας το ΚΙΝΗΜΑ τον Γενάρη του 2015 και δώσαμε τον αγώνα για ένα νέο ξεκίνημα.
Για ένα φορέα που θα στηριζόταν μόνο σε αρχές και αξίες, θα ήταν απαλλαγμένος από πρακτικές, νοοτροπίες και βαρίδια του παρελθόντος και θα επεδίωκε να παίξει τον ρόλο του καταλύτη στο πολιτικό σύστημα, στοχεύοντας σε ριζοσπαστικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η κοινωνία και η χώρα μας, που θα διαμόρφωνε τις προτάσεις για να βγει η πατρίδα μας από την δίνη της κρίσης στην οποία βυθίζεται ήδη μια ολόκληρη δεκαετία.
Προσωπικά εκτιμούσα ότι η δημιουργία αυτού του πολιτικού φορέα δεν έπρεπε να γίνει τόσο βιαστικά και απροετοίμαστα (λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές), αλλά αφού η απόφαση είχε ήδη ληφθεί έδωσα με ενθουσιασμό την μάχη μαζί με τους εκατοντάδες υποψηφίους που στελέχωσαν τα ψηφοδέλτια και τους χιλιάδες εθελοντές συναγωνιστές που είδαν στο ξεκίνημα αυτό κάτι εντελώς νέο, φρέσκο και ελπιδοφόρο. Η όλη ατμόσφαιρα θύμιζε το1974.
Πολλοί ήταν αυτοί που το ΚΙΝΗΜΑ το έβλεπαν σαν «το ΠΑΣΟΚ της καρδιάς μας», αφού το κρυμμένο στην «Ελιά» ΠΑΣΟΚ είχε δυστυχώς αποϊδελογικοποπιηθεί, αποπολιτικοποιηθεί, απονευρωθεί και πρωτοφανώς συρρικνωθεί λόγω της συμμετοχή του στην συγκυβέρνηση της Δεξιάς του Α. Σαμαρά, εγκρίνοντας και επικυρώνοντας επί δυόμιση χρόνια (2012-2014) σειρά δεξιών συντηρητικών πολιτικών που όχι μόνο δεν έβγαλαν, αλλά αντίθετα βύθιζαν ακόμη περισσότερο την χώρα στην δίνη της κρίσης. Πολιτικές που σε συνδυασμό με τον άκρατο λαϊκισμό, τα χοντρά ψέματα και την αδίστακτη τακτική του Α. Τσίπρα, έφεραν το 2015 στην διακυβέρνηση την ανεκδιήγητη σημερινή Κυβέρνηση της ετερόκλητης συμμαχίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Το ΚΙΝΗΜΑ ως γνωστόν συγκέντρωσε 155.000 ψήφους τότε και για λίγες χιλιάδες δεν μπήκε στην Βουλή. Κατά την άποψή μου αυτό οφείλεται κυρίως στην έλλειψη στοιχειώδους χρόνου για οργάνωση και επικοινωνία των προτάσεών μας.
Ο αγώνας που δόθηκε από όλους όμως, κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, ήταν γεμάτος ενθουσιασμό και φρεσκάδα. Για τα όνειρα και το ΚΙΝΗΜΑ της καρδιάς μας!!
Μετά από αυτό έπρεπε πιστεύω να δοθεί βάρος στην οργανωτική συγκρότηση, στην επεξεργασία συγκεκριμένων θέσεων, στην διεξαγωγή Συνεδρίου, στην δημιουργία όρων συγκροτημένης πορείας και προβολής των απόψεών μας.
Η πορεία αυτή, την οποία με κουραστική επιμονή πρότεινα σε κάθε σχεδόν συνεδρίαση του (άτυπου) οργάνου, δεν έγινε, με την αιτιολογία ότι πρέπει πρώτα να «έχουμε οργανώσεις παντού» και άλλα παρόμοια. Οργανώσεις έχει βέβαια το ΚΙΝΗΜΑ εδώ και καιρό σε όλους τους Νομούς της χώρας, όπως και χιλιάδες μέλη.
Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δεν πήρε το ΚΙΝΗΜΑ μέρος στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 είναι πιστεύω γνωστές. Όπως και η κατάληξη των συζητήσεων που είχαν γίνει και τότε για εκλογική συνεργασία με την Δημοκρατική Συμπαράταξη.
Διαφωνούσα με τα «προξενιά» γιατί εκτιμούσα ότι η συμπεριφορά στο ΚΙΝΗΜΑ και στον Πρόεδρό του θα ήταν αρνητική και ταπεινωτική. Δυστυχώς επιβεβαιώθηκα όταν ήλθε η απάντηση της ηγεσίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στον Γιώργο Παπανδρέου: «Να διαλύσεις το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, να μην είσαι εσύ στα ψηφοδέλτια της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και να βάλουμε 2-3 άτομα από τους δικούς σου»!!
Ας μην κουράσω όμως με το παρελθόν και ας έλθουμε στο τώρα. Ο Πρόεδρός μας με ενημέρωσε τηλεφωνικά την προηγούμενη της συνάντησης με την επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης ότι θα συζητούσαν για το ενδεχόμενο συνεργασίας του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ με την ΔΗΣΥΜΠ.
Του εξέθεσα την άποψή μου επιγραμματικά, την έστειλα γραπτά και την επανέλαβα πιο αναλυτικά στην συνάντηση (που συγκάλεσε μετά την συμφωνία) με τα μέλη της Επιτροπής Εκλογικού Αγώνα (έτσι λεγόμασταν) και συμμετοχή κάποιων μελών του Συντονιστικού Συμβουλίου.
Η άποψή μου εν ολίγοις περιλαμβάνει τα εξής:
Την εκτίμησή μου ότι οι κινήσεις που αφορούν σχέσεις πολιτικών σχηματισμών δεν είναι στα πρώτα ενδιαφέροντα των πολιτών. Οι πολίτες κινούνται μεταξύ αγωνίας και απόγνωσης λόγω όλων των αρνητικών που βιώνουν καθημερινά.
«Το ζητούμενο», ιδιαίτερα στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα και η κοινωνία, δεν είναι απλά κινήσεις συνεργασιών, που στα μάτια του κόσμου θα δημιουργούν την εντύπωση προσπάθειας αύξησης της εκλογικής δύναμης. Κανείς, εκτός από όσους κινούμαστε στους κομματικούς μικρόκοσμούς μας, δεν νοιάζεται για το εάν πχ το 6% θα γίνει στις εκλογές 8% ή 9%.
Αντίθετα εκείνο που παιδεύει ως βασανιστικό ερώτημα τους δοκιμαζόμενους καθημερινά μη προνομιούχους συμπατριώτες μας είναι το εάν μπορεί να υπάρξει λύση για έξοδο από την κρίση.
α. Άρα η πρώτη προϋπόθεση για οποιαδήποτε κίνηση πρέπει να είναι ένα συγκεκριμένο δεσμευτικό πολιτικό πλαίσιο θέσεων, που δεν θα είναι αόριστο και γενικόλογο, με πολιτικές συγκεκριμένες που δεν θα ταυτίζονται με τις πολιτικές που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή η Νέα Δημοκρατία, οι οποίοι υιοθετούν άκριτα το «πρόγραμμα» των Δανειστών που η ίδια η ζωή αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν θα οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση.
β. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η δέσμευση για συγκεκριμένο Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης της χώρας, Πρόγραμμα συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων ( όχι περικοπών) στη Δημόσια Διοίκηση, στη φορολογική πολιτική, στην ταχύτητα απονομής και ποιότητας της Δικαιοσύνης, στην λειτουργία του πολιτικού συστήματος, στη λειτουργία των ΜΜΕ, στην Παιδεία και στην Υγεία για αναβάθμιση της ποιότητας παρεχόμενων υπηρεσιών.
Το Εθνικό Σχέδιο πρέπει να δίνει ιδιαίτερο βάρος στην Ανάπτυξη, αξιοποιώντας ιδιαίτερα τους τομείς όπου η χώρα έχει ακόμη συγκριτικά πλεονεκτήματα, και πρέπει να εξασφαλίζει όχι μόνο τη συναίνεση αλλά και την ενεργό συμμετοχή και στήριξη των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, των κοινωνικών εταίρων, της διανόησης, των εκπροσώπων των κοινωνικών φορέων, της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
γ. Η τρίτη προϋπόθεση είναι το να υπάρξει από τώρα δέσμευση ότι δεν πρόκειται να επαναληφθεί το φαινόμενο της συγκυβέρνησης ούτε με ΝΔ, (όπως το 2012) ούτε με ΣΥΡΙΖΑ, για να μην ολοκληρωθεί η απαξίωση της προοδευτικής παράταξης.
δ. Η τέταρτη προϋπόθεση είναι να υπάρξει δέσμευση ( και εφαρμογή στην πράξη) υπεράσπισης της διετίας 2010-2011 που μας αφορά όλους, καθώς και αντεπίθεση σ’ όσους προσπαθούν να απαξιώσουν ακόμη και την περίοδο διακυβέρνησης από τον Ανδρέα! Κυρίως η Δεξιά το κάνει συστηματικά για να αποκρύψει τις «εγκληματικές» ευθύνες των κυβερνήσεων Κ. Καραμανλή 2004-2009 που οδήγησαν στην χρεωκοπία.
ε. Τέλος, ( αλλά όχι τελευταίο από άποψη σημασίας) είναι ζήτημα αξιοπιστίας και αξιοπρέπειας το θέμα των πολιτικών προσώπων.
Άποψη μου είναι ότι το ατομικό κάλεσμα που απηύθυνε για το περασμένο Σάββατο η Φώφη Γεννηματά στα «παλαιά» στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν πανστρατιά για νέο ξεκίνημα, αφού ξαναφέρνει στον ίδιο χώρο (και στην επικαιρότητα) όχι μόνο τις πολλές δεκάδες των όντως αγωνιστών Βουλευτών των Κοινοβουλευτικών Ομάδων του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος , αλλά φέρνει και εκείνους που ανέτρεψαν κατ’ ουσίαν το 2011 με τις ανεξαρτητοποιήσεις, τις επιθέσεις, τις δηλώσεις, τον εκλεγμένο με 44% Πρωθυπουργό, εξυπηρετώντας άλλα συμφέροντα.
Με αποτέλεσμα αντί του Γ. Παπανδρέου να έλθει στην εξουσία ο Α. Σαμαράς και μετά ο Α. Τσίπρας, να εφαρμοστούν ακόμα σκληρότερα προγράμματα, να επιδεινωθεί πολύ περισσότερο η κατάσταση στην Ελλάδα και να παραταθούν και μεγαλώσουν οι οδύνες και τα βάσανα του ελληνικού λαού.
Η ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου δεν αφορά μόνο τον ίδιο ή και όσους στηρίζαμε την Κυβέρνηση του, την Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, έχοντας απέναντι μας τις «λυσσαλέες» επιθέσεις όλης της αντιπολίτευσης, τους ολιγάρχες και κάθε λογής συμφέροντα. Όπως έδειξε η ίδια η ζωή, η ανατροπή το Φθινόπωρο του 2011 ευθύνεται για τις συνέπειες που ακολούθησαν, με τον ελληνικό λαό να υποφέρει από νέα σκληρότατα Μνημόνια, περικοπές και «κόφτες», ύφεση και ανεργία.
Και για την ανατροπή εκείνη και ό,τι επακολούθησε έχουν ευθύνη συγκεκριμένα άτομα, που τώρα ξαναφιγουράρουν ωσάν να μην συνέβη τίποτε τότε, το γεμάτο «δαιμόνια» φθινόπωρο του 2011.
Και επειδή είναι κάπως της μόδας τελευταία, δηλώνω κι εγώ ότι δεν έχω προσωπικό πρόβλημα με κανέναν, είτε είναι «παλιός» είτε είναι «νεότερος».
Αλλά σαφώς έχω πολιτικό πρόβλημα , για τους λόγους που προανέφερα.
Γι’ αυτό και δεν πήγα στην συνάντηση στο Κάραβελ (και όχι επειδή απλά η πρόσκληση που βρήκα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του γραφείου μου δεν είχε καν το όνομα του προσκαλούμενου).
Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι οι λόγοι που οδήγησαν πριν δύο χρόνια στην δημιουργία του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ δεν εξέλιπαν.
Και εκτιμώ ότι πρέπει με πολύ γρήγορους ρυθμούς να κάνουμε ό,τι δεν κάναμε αυτά τα δύο χρόνια:
Πρώτον, για να μην χαθεί η ελπίδα σε όλους όσοι μαζί με εμάς πίστεψαν και πιστεύουν στην αναγκαιότητα μιας νέας αρχής, σε ένα νέο ριζοσπαστικό, διαυγές και απαλλαγμένο από βάρη του παρελθόντος ξεκίνημα.
Δεύτερον, γιατί ( αυτό είναι και το πιο σημαντικό) η χώρα χρειάζεται αυτή την «άλλη πρόταση» Εθνικής Ανασυγκρότησης και Αναπτυξιακού Σχεδίου, αφού όπως αποδεικνύεται καθημερινά, τόσο αυτοί που ασκούν την εξουσία, όσο και εκείνοι που την διεκδικούν αφ’ ενός δεν είναι ικανοί να εκπονήσουν, καταθέσουν και αγωνισθούν για την εφαρμογή του ένα Πρόγραμμα που θα έβγαζε τη χώρα βαθμιαία απ΄ την κρίση κι αφ’ ετέρου δεν έχουν την δυναμική που απαιτείται για να πεισθούν οι Δανειστές ότι οι επιλογές τους και οι εμμονές τους είναι αδιέξοδες για την Ελλάδα και κάθε άλλο παρά ενισχυτικές για την Ευρωζώνη.
