Μεγαλώσαμε μαζί από μικρά. Εκτός του ότι πηγαίναμε στα ίδια σχολεία , σε όλες τις τάξεις , κάναμε και παρέα. Σαν αδέρφια ήμασταν. Βλέπαμε ο ένας τον άλλον να μεγαλώνει , να αλλάζει , μοιραζόμασταν τις αγωνίες μας , τα όνειρά μας , τις πιο μύχιες σκέψεις μας. Έτσι χτίστηκε χρόνο με το χρόνο μια δυνατή φιλία.
Και οι τρεις μας ήμασταν δραστήρια παιδιά με πολλά ενδιαφέροντα.
Ο Μάριος ζωηρός , πνευματώδης με μια πηγαία κλίση προς τη φιλοσοφία και τα πολιτικά.
Ο Κωστής πιο πρακτικό μυαλό και αδιαμφισβήτητο ταλέντο σε αυτό που λέμε marketing.
Έτσι έγινε , πολιτικών επιστημών Πάντειο ο ένας , marketing και οικονομικά Αριστοτέλειο ο άλλος.
Η σχέση μας διόλου δεν επηρεάστηκε από την απόσταση. Επικοινωνούσαμε καθημερινά σχολιάζοντας τις ζωές μας και συχνά ανταλλάσσαμε επισκέψεις τα σαββατοκύριακα περνώντας μαζί τα πρώτα ανέμελα φοιτητικά χρόνια.
Την ανεμελιά βέβαια την διαδέχτηκαν οι εναρκτήριες συνειδησιακές δονήσεις περί θεώρησης του κόσμου και προέκυψε αυθόρμητα μια πρώτη ανάγκη για μια αποκήρυξη της ανέντακτης νεότητας.
Βέβαια εκείνα τα πρώτα χρόνια της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα η πολιτική δεν ήταν στο επίκεντρο των συζητήσεων μιας και η Ελλάδα όπως λέγανε κάλπαζε προς την ανάπτυξη.
Εντάχθηκαν όμως και οι δυο τους σε φοιτητικές παρατάξεις παρόλο που προσπαθούσα να τους μεταπείσω για το αντίθετο. Μάταια . Με περιφρονούσαν.Τα πρώτα φειγβολάν ανέμιζαν στην καρδιά τους…
Από εκείνο το σημείο και έπειτα άρχισε δειλά δειλά να φυτρώνει και μια διαφωνία στις μεταξύ μας συζητήσεις που με τον καιρό ρίζωσε για τα καλά στους νευρώνες μας.
Τα μεταπτυχιακά μας έφεραν στο εξωτερικό. Η επικοινωνία αραίωσε και τα πολλά έξοδα δεν επέτρεπαν τα ταξίδια . Ο Κωστής Αγγλία , εγώ και ο Μάριος Γαλλία , Παρίσι και Λυών αντίστοιχα.
Τα χρόνια πέρασαν και επιστρέψαμε πίσω την περίοδο του μνημονίου σε ένα πραγματικά αβέβαιο περιβάλλον και σε αποθαρρυντικές συνθήκες. Ωστόσο η λαχτάρα για επιστροφή υπήρχε σε όλους ίδια.
Αρχίσαμε να πυκνώνουμε πάλι τις συναντήσεις και είχα μια ιδιαίτερη χαρά που μοιραζόμασταν χρόνο και ιδέες οι τρεις μας ξανά.Οι νευρώνες όμως δεν κάνουν λάθος.
Από ένα σημείο άρχισα να αισθάνομαι στην ατμόσφαιρα μια αντιπαλότητα μεταξύ τους.
Η πολιτική είχε επανέλθει άλλωστε για τα καλά στο προσκήνιο και ήταν σχεδόν το μόνιμο θέμα συζήτησης.
Ο Κωστής υπέρμαχος μιας εντελώς απελευθερωμένης οικονομίας καθώς δεν πίστευε στον κρατισμό τόνιζε ” η ανάπτυξη χρειάζεται άπλετο αέρα , η πολιτική είναι απλά το μέσο και τα κράτη… σαπιομηχανές ” μένοντας πιστός και στα οικογενειακά του ιδεολογικά κειμήλια.
Ο Μάριος από την άλλη πίστευε στην κρατική ιδέα θερμά ” το κράτος ως κυρίαρχος του παιχνιδιού οφείλει να βάζει φρένο στην απληστία του κέρδους και στον αχαλίνωτο καλπασμό των αγορών , χάσαμε τον άνθρωπο ” μηρυκάζοντας πιο πολύ τις κουβέντες του πατέρα του.
Εγώ προσπαθούσα , πάλι μάταια διότι με περιφρονούσαν , να τους πείσω για το επιζήμιο της απόλυτης ταύτισης με την μια ή την άλλη ιδέα. Και όπως είπα πριν το κλίμα ήταν τεταμένο.
Η χώρα έβραζε και η επόμενη πενταετία ήταν πολύ κρίσιμη για όλους μας.
Μια μέρα καθισμένος στο γραφείο μου , σκεφτόμουν πως ο χρόνος σε τούτη εδώ τη χώρα κυλάει πάντα περίεργα. Κάτι σαρκοβόρα dejavu , κάτι ματωμένες μνήμες , η ανάκληση ενός εμφυλιακού φρασεολογίου , η δεξιά , η αριστερά , ένας λιονταρίσιος ρεβανσισμός … όλα αυτά μαζί ανακάτευαν τις δεκαετίες και σίγουρα καθυστερούσαν το αύριο.Ύστερα για κάποιο λόγο μου ήρθαν στο μυαλό τα σχολικά χρόνια , τότε που καβγαδίζαμε ανελέητα για τις οπαδικές μας προτιμήσεις και σηκώναμε εύκολα το μεσαίο δάχτυλο στην απέναντι κερκίδα.Έπειτα σιγοψιθύρισα κάτι στίχους του Αλκαίου.
”Ελλάδα μάγισσα , παρθένα και τροτέζα μου , Ελλάδα τούμπα αλκαζάρ και καλογρέζα μου”.
Ο ρόλος του πυροσβέστη λοιπόν για την αφεντιά μου είχε πλέον καθιερωθεί κάθε φορά που βγαίναμε οι τρεις μας . Η ατμόσφαιρα βρωμούσε αίμα . Παραμόνευε ο ένας τον άλλον λεκτικά , έστηναν ενέδρες για να αλληλοτσακιστούν στην κουβέντα.
Ένα βράδυ ήρθαν να παρακολουθήσουν μια παράστασή μου και αφού τελείωσα μείναμε στο μπαρ να τα πιούμε. Η συζήτηση παρεκτράπηκε με αφορμή το σχόλιο για ένα τραγούδι.
Είδα τότε τον διάολο τον ίδιο στα μάτια τους.Είδα μίσος και κακία για την άλλη άποψη.Κανιβαλισμός.
Για μια στιγμή πήγα τουαλέτα όταν ακούστηκε φασαρία , φωνές και χτυπήματα έξω. Γύρισα και τους είδα να χτυπιούνται χωρίς οίκτο , αιμόφυρτοι στο πάτωμα.
” Θα σε σβήσω παλιοκομμούνι…εσένα και τον νοσταλγοπασόκο πατέρα σου ”.
” Φιλελέ του κερατά , δεξιό αρχίδι , πάρτα να μη στα χρωστάω ”.
Βούτηξα να τους χωρίσω , έφαγα δυο – τρεις , χτύπησα και γω , σπάσαμε το μαγαζί , μπήκαν και άλλοι στον καβγά . Ήρθε αστυνομία , ασθενοφόρο , βρεθήκαμε στα επείγοντα για ράμματα.
Έξι χρόνια μετά ο Κωστής και ο Μάριος δε μιλούν μεταξύ τους πια , παραμένοντας πιστοί στις προσωπικές τους θρησκείες. Εγώ τους βλέπω σπάνια … μια φορά το χρόνο στις γιορτές.
Συχνά κοιτάζω ένα κάδρο πάνω στο γραφείο με τους τρεις μας αγκαλιά στην πενταήμερη και βουρκώνω … που ζούμε εκτός κάδρου.
Ζωγραφιά Βασίλης Γούδας
alexisgoudas.blogspot.gr
