Ώρα 6 το απόγευμα στη σάλα του ξενοδοχείου DEDIS. Στην οθόνη της τηλεόρασης παρουσιάζεται το δελτίο ειδήσεων με υποτίτλους στη Συριακή γλώσσα .Τρεις άνδρες το παρακολουθούν με ιδιαίτερη προσήλωση και όταν αντιλαμβάνονται την παρουσία μας, μας χαρίζουν το πιο ζεστό χαμόγελό τους και μας συστήνονται.
Όλοι Σύριοι: Ο Άλα ή Νίκος στα Ελληνικά , πτυχιούχος οικονομολόγος , ο οποίος δούλευε ως λογιστής σε ένα εργοστάσιο στη Δαμασκό, πριν προστεθεί κι αυτό στα συντρίμμια του πολέμου στη χώρα του. Η μητέρα του σκοτώθηκε στον πόλεμο, η υπόλοιπη οικογένειά του διασκορπισμένη στις γύρω χώρες, εκτός από τον πατέρα του που αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει τη Δαμασκό. Όνειρο του Άλα είναι να γυρίσει κι αυτός στη Συρία , σε καθεστώς όμως ειρήνης, όπως ζούσε και πριν το ξέσπασμα του πολέμου.
“Ζούσαμε καλά πριν τον πόλεμο” μας εκμυστηρεύεται , “δεν ήμασταν πλούσιοι , ήταν όμως εύκολο να βρεις δουλειά και να ζεις με αξιοπρέπεια” . “Εμείς οι Σύριοι δεν είμαστε οικονομικοί μετανάστες” τονίζει. “Είμαστε πρόσφυγες πολέμου και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Ευρώπη κλείνει τα σύνορά της”!’Όπου και να πάω οι Έλληνες θα είναι μέσα στην καρδιά μου” εξομολογείται και νοσταλγεί τη φίλη του Στέλλα που τον βοήθησε στο Πολύκαστρο.
Δίπλα του ο Σούχα ,ο μάγειρας , μας δείχνει φωτογραφίες από τη διαμονή του στην Ειδομένη και στο Ωραιόκαστρο, με τον ίδιο να μαγειρεύει έξω από τις σκηνές των καταυλισμών και ανακουφισμένος που επιτέλους εδώ στην Καστοριά φιλοξενούνται σε ξενοδοχείο και δε θα χρειαστεί να “κολυμπάει” για να βγει από τη σκηνή μετά από μια νεροποντή.
Ο τρίτος της παρέας ,ο Κατάμπ , πατέρας 3 παιδιών με τη σύζυγό του έγκυο στον 5ο μήνα. Έχει όπως και όλοι οι υπόλοιποι Σύριοι πρόσφυγες, κάρτα ασύλου και όλα τα νόμιμα έγγραφα και περιμένει τη μετεγκατάστασή τους σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, στα πλαίσια προγράμματος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ.
Σε λίγο το σαλόνι γεμίζει με παιδικές φωνές. Ο 9 χρονος Σόπε, ο αρχηγός της παρέας, μας συστήνει την 32χρονη μητέρα του, τον πατέρα του και τα 5 αδέλφια του. Περήφανος για την πανέμορφη 15χρονη αδελφή του, τα 3χρονα δίδυμα και τον δίχρονο αδελφό του.
Τα παιδιά ανοίγουν την αγκαλιά τους χωρίς ίχνος καχυποψίας και φόβου και αρχίζει το αυτοσχέδιο παιχνίδι. Είναι τόσο χαρούμενα που κοιμούνται σε κρεβάτια! “Έλα να σου δείξω το σπίτι μου! Είναι στον 4ο όροφο και είναι πολύ όμορφο!” φωνάζει με ασυγκράτητο ενθουσιασμό ο Σόπε! Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι όλα τους , ακόμη και τα δίχρονα χρησιμοποιούν ελληνικές λέξεις!
Αρχίζει και σουρουπώνει. Η πισίνα του ξενοδοχείου έχει αδειάσει για λόγους ασφαλείας των παιδιών.Οι φίλοι μας κατεβαίνουν στην τραπεζαρία για το βραδινό τους γεύμα. Σιγά σιγά καταφθάνουν και άλλοι πρόσφυγες από διάφορες πόλεις της Ελλάδας ,γύρω στους είκοσι αυτή τη φορά, τα πιο πολλά παιδιά . Μαζί τους και τα μέλη της Ύπατης Αρμοστείας που φροντίζουν για την εγκατάστασή τους.
” Κάθε μορφή εθελοντισμού στη σύντομη διαμονή τους εδώ θα τους πρόσφερε πολλά” , παρατηρεί η Δέσποινα. ‘Θεατρικά δρώμενα για τα παιδιά, μουσικές παραστάσεις και οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει κανείς”.
Τίποτα δε μηνύει στα πρόσωπα των επισκεπτών την κούραση και την ταλαιπωρία που υπέστησαν. Πρόσωπα ευγενικά, με εγκάρδιο χαμόγελο, που αναγκάστηκαν να διακόψουν βίαια την ειρηνική τους ζωή και να στριμώξουν τα όνειρά τους στις πρόχειρες αποσκευές τους, περιφέροντάς τα από τόπο σε τόπο και στεγάζοντάς τα σε προσωρινά καταλύματα, με τη φλόγα της επιθυμίας της επιστροφής να καίει ασίγαστα μέσα τους.
Σταθμός στο δρόμο τους για την Ιθάκη τους είναι και η Καστοριά μας. “Πολύ όμορφη η πόλη σας”παρατηρεί ο Άλα που πρόλαβε να αιχμαλωτίσει κάποιες εικόνες της. Καιρός να τους δείξουμε ότι αυτή η πανέμορφη πόλη κατοικείται από φιλόξενους ανθρώπους και να τους προσφέρουμε μια τεράστια αγκαλιά! Και να είστε σίγουροι ότι θα το εκτιμήσουν αφάνταστα!
