Κάθομαι στο μπαλκόνι και μόλις μου ήρθε μια γνωστή, αγαπημένη μυρωδιά.
Παγωτό φράουλα!
Σε εκείνο το κυπελλάκι με το δώρο από κάτω.
Δεν είναι όμως μονάχα η φράουλα που με ξεσήκωσε αλλά και μερικές ακόμα γνωστές μυρωδιές καλοκαιριού που αν τις αναμείξω, δημιουργούνται στο μυαλό μου μονομιάς εικόνες από το παρελθόν.
Τέτοια ώρα θυμάμαι παίζαμε κρυφτό. Έπρεπε να σκοτεινιάσει πρώτα.
Η γειτονιά ήταν γεμάτη από παιδικές φωνές…
“Ενενήντα, ενενήντα πέντε, εκατό…φτου και βγαίνω”…
Και ξεκινούσε το παιχνίδι!
Τρέχαμε, φωνάζαμε, πέφταμε, μετά ξανά τρέχαμε…τι ωραία που ήταν!
Μπαίναμε στις ξένες αυλές για να κρυφτούμε και φώναζαν οι γιαγιάδες,
“Φύγετε βρε ζωντόβολα, μου χαλάσατε τις ντοματιές”.
Τις πειράζαμε τότε κι αυτές αλλά κατά βάθος μας αγαπούσαν. Τις θυμίζαμε κατά κάποιο τρόπο και τα δικά τους παιδικά χρόνια. Ακόμα πιο όμορφα εκείνα, ακόμα πιο αθώα.
Οι ώρες περνούσαν…
Δεν μαζευόμασταν σπίτι πριν τις δώδεκα. Και ας φώναζε η μαμά…”Ξένιααα…σπίτι γρήγορα” κι εγώ πάντα απαντούσα, “Σε δέκα λεπτά” … και περνούσαν τα μισάωρα.
Πως θα ήταν δυνατόν εξάλλου να αφήναμε ένα από τα πιο όμορφα και αναζωογονητικά πράγματα στον κόσμο…το παιχνίδι!!!.
Μήλα, κυνηγητό, κούκλες, βόλτες με τα ποδήλατα… αλλά αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι τα διαφόρων ειδών μαγαζάκια που στήναμε στις άκρες των πεζοδρομίων ή στην αλάνα.
Βρίσκαμε ξεχασμένα παιχνίδια που τα είχαμε βαρεθεί πια, τα τοποθετούσαμε πάνω σε ξύλινα καφάσια και τα πουλούσαμε σε τιμή ευκαιρίας. Χαχαχα!!!
Και το ακόμα πιο αστείο είναι ότι δεν τα αγόραζαν ποτέ ξένοι αλλά οι δικοί μας συγγενείς πάλι για να μας κάνουν να χαρούμε. 100 δραχμές έκανε ένα κουκλάκι;;; 200 μας έδιναν…χαρά εμείς!!!
Κάνοντας ταμείο στο τέλος της εβδομάδας πηγαίναμε για πίτσα και κόκα κόλα όλοι μαζί.
Οι μικροί επιχειρηματίες.
Όχι…ήμασταν ζωντανή γειτονιά. Ξεχωρίζαμε.
Το σημαντικότερο παιχνίδι όμως αλλά και το μεγαλύτερο κατόρθωμα μας ήταν τα διόδια που είχαμε κάνει.
Βάλαμε σκοπό να μαζέψουμε χρήματα και να τα δώσουμε σε ένα ίδρυμα τότε της Καστοριάς για παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Γράψαμε λοιπόν σε χαρτόνια τη λέξη “Διόδια” με μεγάλα, κεφαλαία γράμματα, μπαίναμε στη μέση του δρόμου και σταματούσαμε το κάθε αμάξι που περνούσε από τη γειτονιά, ζητώντας στον καθένα να αφήσει ότι είχε ευχαρίστηση. Πολλοί μας επιβράβευαν και άφηναν μέχρι και χίλιες δραχμές _ο απόλυτος ενθουσιασμός_ άλλοι μας προσπερνούσαν λες και ήμασταν αόρατα φαντάσματα.
Δεν μας πτοούσε αυτό…μέρα με τη μέρα το κουτί με τα χρήματα γέμιζε όλο και περισσότερο.
Τα τοπικά κανάλια έμαθαν γι’ αυτή μας την προσπάθεια και θέλησαν να κάνουν ρεπορτάζ. Ήρθαν λοιπόν ένα μεσημέρι και τράβηξαν τα πλάνα που ήθελαν, αφού φυσικά μας πήραν και συνέντευξη.
Η περηφάνια και η χαρά μας ξεχείλιζε!!!
Εξήντα χιλιάδες δραχμές καταφέραμε και μάσαμε μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Από τι;;; από ένα απλό παιχνίδι στη γειτονιά, που κατάφερε όμως να χαρίσει κάπου μερικά γλυκά χαμόγελα.
Κάπως έτσι ήταν οι γειτονιές τότε…
ζεστές… ζωντανές!
Όχι πια…
Τωρα;;; ένα μικρό σκυλάκι βλέπω μόνο να περνάει.
Ευτυχώς απέμειναν κάποιες μυρωδιές ίδιες. Από ένα παγωτό φράουλας ας πούμε…
