Οι ξεχωριστές μέρες είναι αυτές, οι σπάνιες, που καταφέρνεις να βρεθείς τη σωστή στιγμή στον σωστό τόπο…..Για όσα μας χάρισε η Φύση και σήμερα, εμάς που, από ένστικτο κι όχι τυχαία βρεθήκαμε την συγκεκριμένη ώρα της μεγάλης καταιγίδας στον λατρεμένο Γύρο της λίμνης, αφού, από επιλογή, περιμέναμε να ανταριάσει το άπαν για να βουτήξουμε μέσα του….. Για όσα μας χαρίζει η Φύση σε κάθε της μέρα , με Ήλιους και Χιόνια, με Αστραπές και Χαλάζια…. τότε που τα πουλιά της λίμνης εξαφανίζονται στις κρυφές φωλιές τους και τα πουλιά τ’ ουρανού χαμηλοπετάνε αλαλλαγμένα και ανέραστα και οι μάνες -πουλιά ξελαρυγγίζονται να μαζέψουν τα μικρά τους μέσα στις δενδροφωλιές τους….. τότε που αδειάζει ο δρόμος από πεζούς και αυτοκίνητα και, τα λιγοστά ποδήλατα παίρνουν τις αριστερές στροφές κλειστά από βιασύνη…. όταν οι τελευταίοι <καλησπέρακαισήμερα> ανησυχούν που δεν πήρες ομπρέλα και αύριο θα σε ρωτήσουν <πώς τα κατάφερες> και …. θα χεις να τους λες για το χαλάζι που ‘πεφτε στους καλοκαιριάτικους ώμους σου και σε πονούσε, για τη βροχή που δεν έπεφτε σε σταγόνες στην άκρη στα χείλη σου -φέρνοντας στη ψυχή σου μορφές αγαπημένων- αλλά, χύνονταν ποτάμι στις ξεφτιλισμένες μπούκλες που φτιαξες το πρωί για να τις σεργιανίσεις στο καλοκαιρινό αεράκι της Γκουλουμπίνιτσας…. Θα χεις να τους λες πώς, σα να ξεπλενόσουν απ’ το άλας της θάλασσας, στο παρακεί ντουζ της κοινοτικής παραλίας, με νερό πιο παγωμένο απ’ εκείνο της θάλασσας, να χύνεται απ’ την κορφή του κεφαλιού σου μέχρι στ’ ακροδάχτυλα των παπουτσιών σου -που καμιά -μα καμιά διαφορά απ’ τις σαγιονάρες θαλάσσης δεν είχαν και, σε τίποτα-μα τίποτα παραπάνω απ’ τις σαγιονάρες της θαλάσσης δεν κατάφεραν να σε προστατεύσουν….. Θα χεις να τους λες ότι χρειάστηκε να τρέξεις στα ξέφωτα -σαν εκείνους του -πώς το λένε Πάνο, το άθλημα που πέφτουν στις λιμνούλες οι αθλητές στους Ολυμπιακούς ,,,, δεν θυμάμαι- κι ούτε <πλατς> δεν ακούγονταν ούτε διαφορά καμιά έκανε ….. Θα χεις να τους λες για την τύχη σου να βρίσκεις ήδη πεσμένα κλαδιά, κανένα δεν έκανε το λάθος να πέσει πάνω σου -ίσως φταίει ότι με επιμέλεια σταματούσες και τα μάζευες απ’ το καταμεσίς του δρόμου για να μη πέσει πάνω του κανένας ξεχασμένος ποδηλάτης ή το αμάξι που ρχεται από μπροστά…… Θα χεις να τους λες ότι, μέσα σ’ όλα, εσύ θαύμαζες την αγριάδα του καιρού,και τα κύματα που σκάζαν έξω απ’ τον <φυσικό> τους χώρο γιατί τους τον έχουμε περιορίσει οι άνθρωποι, κάναν το εμπόδιο του ασφαλτοστρωμένου δρόμου να χάνει τη μαγκιά του και -δεν ήξερες- σε ποια σημεία είχε πλημμυρισμένα νερά απ΄την βροχή ή απ’ την λίμνη….. Θα χεις να τους λες ότι, απ’ τα γνωστά αυτοκίνητα που πέρασαν ή από κείνα που, ακρολιμνιά μ’ υπομονή, περίμεναν με τους ψαράδες οδηγούς τους μέσα, να κοπάσει η ανταριασμένη ώρα -και τα καλάμια στημένα να καραδοκούν για τα ψάρια , δεν περίμενες να σε πάρουν μαζί τους ….. Γιατί , όλοι αυτοί, -οι λίγοι κι εκλεκτοί της Φύσης- ήξεραν πώς νιώθεις, ήξεραν γιατί βρίσκεσαι εκεί, ήξεραν για το τραγούδι της Ψυχής σου, για τους Υμνους της Ευγνωμοσύνης που κάθε τέτοια φορά υμνείς αυτό το – δεν ξέρω αν είναι Φύση ή είναι Θεός- που σε κάνει να θέλεις να πεις ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και να Του υποκλιθείς βαθιά. Μέχρι κάτω, στο βάθος του δρόμου, στην τελευταία σταγόνα της Λίμνης….
ΥΓ Θα χεις να τους λες πολλά….. ακόμη και για την τύχη σου να χεις μαζί σου την θήκη ζώνης για να κρύψεις όσο- όπως το κινητούλι σου και για την ατυχία….. να μην μπορέσεις, μέσα σ’ αυτό το ξαφνικό-το σκοτεινό- το άγριο -το γρήγορο- το παθιασμένο, να του χαρίσεις μιας στιγμής αιωνιότητα. Α, και θα χεις να τους λες ότι, τελικά, ομπρέλα δεν σου χρειάστηκε…….
Στις 3 του φετινού Αυγούστου (2015) Μικρή και γλυκιά Angela……………αααααα είπες μυρουδιές……. μούσκεμα ! αυτό ! …… μουσκεμένα χώματα πάνω στην άσφαλτο……. θενκσ γκοτ υπάρχουν οι τρύπες που γεμίζουν απ’ τα χώματα που δεν μπορούν ν’ αντισταθούν στην κατηφόρα του νερού και…… τσουπ! βρίσκουν θρονοτρύπες και φωλιάζουν και θρονιάζονται φαρδιά -πλατιά κι από κεί…. πάρτυ κάνουν …….. μ’ ακριβά αρώματα……
