Μια από τις επιτυχίες της παντελώς αποτυχημένης προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ για ανατροπή και κοινωνικό μετασχηματισμό είναι και το ότι κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο να νεκραναστήσει το κομμάτι του πολιτικού συστήματος που ο λαός είχε καταδικάσει έντονα στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.
Και δεν είναι μόνο ότι αυτό το πολιτικό προσωπικό ξεμύτισε από τα λαγούμια της αφάνειας ,αλλά ότι διεκδικεί το ρόλο του κήνσορα και του σωτήρα .Μιλάμε για τους ανθρώπους , τους πολιτικούς σχηματισμούς και τους επιγόνους τους που λεηλάτησαν τον δημόσιο πλούτο επί δεκαετίες δημιουργώντας μια παρασιτική οικονομική και πολιτική ελίτ και που στην κρίσιμη ώρα της πτώχευσης υιοθέτησαν τη θεωρία της<< αναγκαίας θυσίας των άλλων>> προτείνοντας ,βέβαια, τη θυσία του ενός τρίτου της κοινωνίας για να σωθεί το υπόλοιπο .
Αυτές τις πολιτικές παρατάξεις, λοιπόν, κατόρθωσε ο σύριζα να αναβαπτίσει με τα ζογκλερικά του σκέρτσα , τους παραλογισμούς και την δειλή κατά βάση πολιτική του .
Γι αυτό και οι διοργανωτές του <<παραιτηθείτε>> δε νιώθουν καθόλου άβολα και ενοχικά όταν δηλώνουν πως η κυβέρνηση δρα ληστρικά , υπερφορολογεί , καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό κ.α. εξωτικά……, τα οποία έπρατταν με παρόμοιο ζήλο, πριν λίγους μήνες, κι οι δικές τους κυβερνήσεις, σε βάρος κυρίως των μεροκαματιάρηδων και των αδυνάτων.
Γι αυτό και είναι διπλά οξύμωρο και τραγικό οι διοργανωτές του <<παραιτηθείτε>> φορώντας την προβιά ή καλύτερα την τήβεννο του εκσυγχρονιστή να διαχειρίζονται τα απόνερα του ναυαγίου του σύριζα εστιάζοντας, λέει, στις μεταρρυθμίσεις τις οποίες (θεός οίδε γιατί )δεν έκαναν τα προηγούμενα έξι μνημονιακά χρόνια .
Είναι διπλά οξύμωρο και προκλητικό ,επίσης, να αυτοπροβάλλονται ως άμεμπτοι και αμόλυντοι υποκρύπτοντας τις αντιφάσεις τόσο ως προς την πολιτική τους ταυτότητα και διαδρομή ,όσο και ως προς τις στοχεύσεις τους.
Έχει αναδειχθεί επαρκώς αυτές τις μέρες το πολιτικό προφίλ των πρωτοστατούντων στην κίνηση αυτή και έχει καταδειχθεί πως οι περισσότεροι δεν είναι απλά ενεργοί πολίτες ,αλλά ,ενταγμένοι ενεργά σε κόμματα και πολιτικούς σχηματισμούς.
Κακό αυτό;
Όχι βέβαια…..
Αρκεί να δηλώνεται ευθέως και ειλικρινά στον κόσμο και να μην γίνεται μια γενική και συσκοτιστική επίκληση στην αυθόρμητη πρωτοβουλία κάποιων ενεργών και ανένταχτων πολιτών που μόνο ανένταχτοι δεν είναι….
Παρόμοιου είδους αντιφάσεις βέβαια υπάρχουν και στα αιτήματα της κίνησης ,καθώς, από τη μια μένουν πιστοί στην εφαρμογή των μνημονίων, κι από την άλλη ζητούν προωθητικές πολιτικές για την οικονομία με μείωση της φορολόγησης , μεταρρυθμίσεις όπως τις αντιλαμβάνεται ο άγριος νεοφιλελευθερισμός κ.α .
Δίνουν την εντύπωση δηλαδή πως το μέλημά τους δεν είναι να αναδομηθεί η κοινωνία με δικαιοσύνη και να προστατευτούν οι ασθενέστεροι ,αλλά, να αποσείσουν το βάρος των πολιτικών του τρίτου μνημονίου από πάνω τους δρομολογώντας μια ανάπτυξη που θα στηρίζεται στις αδικίες προς τους άλλους ,αλλά θα απαλλάσσει τους ίδιους από το νεοφιλελεύθερο παραλογισμό .
Σαν ο κυβερνητικός παραλογισμός να έγινε απειλητικός τώρα που τους άγγιξε….σαν να μην υπήρχε απεραντη αδικία και παράλογο και στην πολιτική των άλλων που ήταν οι δικοί τους .
Παραμένουν πιστοί επίσης στον << Ευρωπαϊκό προσανατολισμό>> τους και δε βρίσκουν ,ούτε μια λέξη να πουν για το πώς αντιλαμβάνονται την εθνική κυριαρχία και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Και τέλος…( o tempora o mores) αναγνωρίζουν τη δύναμη και την ανάγκη της πλατείας. Αυτοί που εισηγούνταν να διαδηλώνουμε στην άκρη του πεζοδρομίου, για να μην ενοχληθεί η αγορά ,ενώ έπρεπε ,ως φιλελεύθεροι ,να κάνουν πράξη την ” εντολή ” του Τ. Λοκ στη “Δεύτερη πραγματεία περί κυβερνήσεως”……
Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για το βίο και την πολιτεία των σοσιαλδημοκρατών και των κεντροδεξιών της χώρας μας και τις ιστορικές τους ευθύνες στη υπόθεση της χρεοκοπίας και της επιχειρούμενης διάσωσης .Το θέμα είναι πως ,έπειτα από την κραυγαλέα αποτυχία των προσήλυτων στο νεοφιλελευθερισμό συριζαίων, αισθάνονται πως μπορούν να πάρουν τη ρεβάνς και να κλείσουν τους λογαριασμούς τους με την ιστορία επανερχόμενοι ως σωτήρες .
Ας είναι ….
Το απόγευμα θα δούμε αν αυτή η κίνηση των επιγόνων του παλαιοκομματικού συμπλέγματος μπορεί να μετεξελιχθεί σε ένα μεταρρυθμιστικό κίνημα αστών (πολύ αμφιβάλω γι αυτό) ή αν αποτελέσει απλά έναν πόλο που θα εγκολπώσει την πίεση από την τρέλα της κυβερνητικής πολιτικής, για να τη διοχετεύσει αργότερα ,όταν επιχειρηθεί η παλινόρθωση του παλαιοκομματισμού.
Δεν ξέρω ,αν ,πράγματι, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Γνωρίζω, όμως , πως στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν σίγουρα αδιέξοδα τέτοιου τύπου.
Προσωπική μου ελπίδα είναι ο λαός να συνεχίσει να αποτιμά αρνητικά, τόσο το ρόλο του παλαιοκομματικού συμπλέγματος ,όσο και των νεοπροσήλυτων στον νεοφιλελευθερισμό, που μας κυβερνούν.
Αυτό είναι μια καλή στάση για την άρση των αδιεξόδων…….
