Ο Γιάννης Μπέζος δείχνει αυστηρός και «δύσκολος» αν δεν τον ξέρεις. Παρόλο που ο κόσμος τον έμαθε κυρίως μέσα από κωμικούς ρόλους στην τηλεόραση, στον δρόμο συναντά έναν άνθρωπο εντελώς διαφορετικό. Έναν σοβαρό, ψηλό, μελαχρινό κύριο ο οποίος μάλλον δεν χαίρεται ιδιαίτερα όταν του μιλούν οι άγνωστοι. Όταν τον γνωρίσεις και καταφέρεις να τον ξεδιπλώσεις θα καταλάβεις πως ο ίδιος κύριος διαθέτει χιούμορ, γίνεται όμως και πολύ αυστηρός και σίγουρα δεν μασάει τα λόγια του. Με αφορμή την παράσταση του «Πλούτου» του Αριστοφάνη στην οποία θα συμπρωταγωνιστήσει το καλοκαίρι με τον Γιώργο Κιμούλη και τον Πέτρο Φιλιππίδη, αλλά και τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και φυσικά δεν τον αφήνουν αδιάφορο.
Πώς είναι να παίζεις στο θέατρο μια τέτοια περίοδο;
«Πιο πολύ με επηρεάζει το κλίμα. Πέρα από το οικονομικό στο οποίο όλοι δοκιμαζόμαστε, ο καθένας σε άλλο βαθμό, αυτό που περισσότερο με ενοχλεί είναι το κλίμα. Το πιο ενοχλητικό και ζοφερό είναι το κλίμα της ήττας που στερεί την ελπίδα στον ορίζοντα. Όλο αυτό είναι αντιδημιουργικό».
Εσύ πώς νιώθεις;
«Εμείς που έχουμε δημόσια εικόνα κι έναν λόγο παραπάνω έχουμε μία ευθύνη να ξεκουράσουμε τον κόσμο, να μην είμαστε στο ίδιο κλίμα. Να μην κλαιγόμαστε σαν τις χήρες».
Ωραία, και τι έχεις λοιπόν να πεις στον κόσμο;
«Θα έλεγα πως πέρα από όλα όσα περνάμε, όσοι έχουμε δουλειά να την κάνουμε ακόμη καλύτερα απ’ ότι την κάναμε πριν και αυτό είναι κάτι που το λέω στον εαυτό μου. Όσοι επίσης κάναμε πιο σπάταλη ζωή να κάνουμε και λίγο την αυτοκριτική μας. Και αυτό επίσης το λέω και για μένα. Ας αναλογιστούμε δηλαδή το μερίδιο ευθύνης που έχουμε, όσοι έχουμε. Θεωρώ ότι έχω ένα μερίδιο ευθύνης. Δεν το προβλέψαμε, κάποια στιγμή μας θόλωσε το τοπίο της ευμάρειας της άνεσης το ότι κινούμαστε άνετα. Μάθαμε να ζούμε με πάρα πολλά. Τώρα βλέπω ότι όντως ήταν πάρα πολλά και ήταν λάθος. Κάνω την αυτοκριτική μου».
Είναι πολιτικό το λάθος;
«Κατά βάση, ναι. Με αυτό που λένε ο κύκλος της μεταπολίτευσης ο οποίος δεν κλείνει ποτέ διαιρέθηκε ο χρόνος, λες και η Ελλάδα ήταν άλλη πριν την δικτατορία και άλλη μετά. Υπήρξε όντως διαφορά μέσα από έναν αέρα δημοκρατίας ο οποίος όμως έπρεπε να έχει και δημοκρατικά στηρίγματα. Οι περισσότεροι την εκμεταλλεύτηκαν την δημοκρατία και λιγότερο την στήριξαν».
Θα ήθελες να επανενεργοποιηθείς πολιτικά;
«Όχι, δεν θα το ήθελα. Συνήθως περιορίζομαι στο να μιλάω όπως μιλάω τώρα ή με την δουλειά μου. Στην κομματική συμμετοχή όπως είναι τώρα μάλλον θα μειοψηφώ όπου και να πάω. Επίσης εγώ πάντα λέω αυτό που πιστεύω και δεν υπηρετώ οποιονδήποτε κομματικό σχηματισμό και αναλαμβάνω και την ευθύνη αυτών που λέω».
Είναι τύχη να είσαι καλλιτέχνης τέτοιες εποχές;
«Ναι, είναι γιατί μπορούμε να ξεφύγουμε και να νιώσουμε λίγο διαφορετικά. Εμάς δεν μας χαρακτηρίζει η επανάληψη και η ρουτίνα που έχουν άλλες δουλειές. Αυτό προϋποθέτει να αγαπάς την δουλειά σου και να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Αλλά ναι, έχουμε ένα προνόμιο».
Το γεγονός ότι συμπράττετε μεγάλοι ηθοποιοί έγινε από ανάγκη ή είναι σημείο των καιρών;
«Νομίζω ότι δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Υπάρχει ένα έργο το οποίο μπορεί να έχει τρεις ανθρώπους με την ιστορία την δική μας, και κάπως έτσι προέκυψε. Δεν έγινε για ταμειακούς λόγους, αν και συνήθως αυτές οι ενώσεις γίνονται για ταμειακούς λόγους και κατά κανόνα όταν γίνονται γι αυτό αποτυγχάνουν. Εμείς το αποφασίσαμε και πιστεύω ότι θα είναι αποκαλυπτική η συνεργασία μας»
Τον «πειράξατε» τον «Πλούτο»;
Έχει κάνει διασκευή ο Γιώργος Κιμούλης. Θα είναι αστείο αλλά ταυτόχρονα και με πολιτική θέση και λόγο, όχι όμως πολιτικάντικο. Όχι προπαγανδιστικό. Το αστείο είναι προφανές από το ίδιο το έργο. Ο κορμός αφορά το ότι ο πλούτος είναι συλλογική ευθύνη και όχι ατομική, δεν αφορά δηλαδή την τσέπη του καθενός. Δεν είναι μόνο το χαρτονόμισμα είναι η παιδεία και η τέχνη».
Στην παιδεία πάντως τελευταία αμφισβητείται η σημασία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας…
«Ναι, αυτό γίνεται γιατί την φοβόμαστε. Όταν δεν ξέρουμε κάτι το φοβόμαστε και προσπαθούμε να το αποφύγουμε. Αν ασχοληθεί κάποιος θα έρθει και σε επαφή με έναν πολύ διαφορετικό κόσμο και θα ανακαλύψει πολλά πράγματα όπως και τα «σουσούμια» των σημερινών που είναι εμφανή. Δημαγωγία, αυταρχισμοί, περίεργες συμπεριφορές…»
Σου λείπει η τηλεόραση;
«Όχι, δεν μου λείπει. Τα έχω χορτάσει όλα αυτά. Αν φυσικά προκύψει κάτι που να με ενδιαφέρει θα το δω. Αλλά δεν καίγομαι. Δεν μπορώ πια να δουλεύω τόσες ώρες πλέον…»
Η δημοσιότητα και η αναγνωρισιμότητα είναι θετικό ή αρνητικό στοιχείο;
«Αν το χειρίζεσαι θετικά και σέβεσαι την δημοσιότητα και αυτούς που σου την έδωσαν ναι. Φυσικά σημαντικό είναι και το αν την αξίζεις. Γιατί υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι οι έγιναν δημόσια πρόσωπα υπόπτου προελεύσεως».
Και στον δικό σας τον χώρο δεν έγιναν λάθη;
«Ναι, υπήρξε για παράδειγμα οι δεκαετίες των επιχορηγήσεων. Όταν κάποιος επιχορηγείται τριάντα χρόνια δεν έχει πιάσει ρίζα, δεν διαμόρφωσε κοινό δε σημαίνει κάτι; Κάποιοι, όχι, δεν το έκαναν. Ήταν υπερβολή και ακόμη και σήμερα γίνονται υπερβολές, γίνονται βεβιασμένα πράγματα. Σε κάμποσο καιρό πιστεύω θα ηρεμήσει η κατάσταση. Πρέπει να ξανακοιτάξουμε τα πράγματα από την αρχή. Το πρόβλημα είναι ότι έπαψαν οι πολιτικοί να είναι πρότυπα, να δίνουν παραδείγματα. Δεν είναι παράδειγμα κανείς ούτε για νέους ούτε για μεγάλους. Στον αθλητισμό υπάρχει ο Δημήτρης Διαμαντίδης, πραγματικά σπουδαίος με φοβερό επαγγελματισμό και δημόσια εικόνα. Από τους καλλιτεχνίζοντες πολυλογάδες και τους πολιτικούς ποιος του μοιάζει; Κανείς. Στην πολιτική και στην τέχνη δεν υπάρχει Δημήτρης Διαμαντίδης».
Σε έχει απασχολήσει το θέμα αποχώρηση;
«Όχι, δεν είναι κάτι που έχω σκεφτεί. Αν έλθει η ώρα όμως να το κάνω, θα το κάνω, δεν το φοβάμαι».
