Πολύ λεπτό σημείο .Όταν η αγανάκτηση κοινωνικών ομάδων , χωρίς σοβαρό πολιτικό λόγο , προσλαμβάνει τον χαρακτήρα εκτονωτικής υπερβολής .
Υπερβολή που εκφράζεται είτε με πράξεις αδικαιολόγητης βίας , είτε με συμβολικές προκλήσεις .
Στην προσπάθεια τους να προσβάλουν την συστημική τάξη (παντοειδή τάξη) περιορίζονται σε δράσεις αισθητικής ή εθιμικής πλέον προσβολής και εκτόνωσης .
Παιδαριώδεις και ορισμένου χρόνου και έντασης συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής , επιτοίχια επικοινωνιακή ρύπανση , άσκοπες καταστροφές , ενδυματολογικές υπερβολές κ.ο.κ , που κάθε άλλο παρά ανατρεπτικές μπορούν να θεωρούνται .
Πρόκειται για θέαμα επαναλαμβανόμενο , σχεδόν προγραμματισμένο .
Ίδιες περιοχές , ίδιοι χρόνοι , ίδια ιεροτελεστία .
Στην αρχή οι προκλήσεις . Σε λιγότερο από τριάντα λεπτά η κλιμάκωση . Υποχωρούν προσωρινά οι δυνάμεις καταστολής , λαμπαδιάζουν δυο τρεις κάδοι απορριμμάτων , ίσως και ένα αδέσποτο αυτοκίνητο , θριματίζονται μερικές βιτρίνες.
Αντεπίθεση των δυνάμεων , αψιμαχίες , σύντομες εναλλαγές επίθεσης , υποχώρησης και πάλι επίθεσης , έως την οριστικήν υποχώρηση .
Θεατρικό δρώμενο , μιας πράξης , χωρίς διάλειμμα , με μόνιμους θεατές τα τηλεοπτικά συνεργεία και μόνιμα θύματα
τους «μπάτσους φασίστες δολοφόνους» , τους «φασίστες» μικρέμπορους της γειτονιάς και όλους τους υπόλοιπους Έλληνες «φασίστες δολοφόνους» που φταίνε γιατί αναπνέουν και δημιουργούν μέσα σε τούτη την «φασιστική» μπαμπέσα κοινωνία .
Δεν θα είχε νόημα να ασχοληθεί κανείς με το φαινόμενο εάν επρόκειτο για χωρική ιδιαιτερότητα μιας αθηναϊκής πλατείας. Φοβάμαι ότι προσέλαβε διαστάσεις μοντέλου σε όλα τα μεγάλα , τουλάχιστον , αστικά , ακαδημαϊκά και ποδοσφαιρικά ( ενίοτε και καλαθοσφαιρικά ) κέντρα.
Ασφαλώς και είναι δείκτης υγείας η αμφισβήτηση . Ακόμα κι όταν εκφράζεται με έντονο τρόπο, και την χαίρεται κανείς σε όλες τις δημοκρατίες του κόσμου . Αλλά αυτή η ανεξέλεγκτη καταστροφική μανία ( που κάποτε στοιχίζει και ανθρώπινες ζωές) αποτελεί όχι μόνον άλλη μιαν ελλαδική πρωτοτυπία , αλλά εξελίσσεται σε επικίνδυνη επιδημία και πολιτική στρέβλωση .
Μέσα σε τούτη την παραζάλη , απομονώνονται οι όντως οργανικοί διανοούμενοι για να αποθεωθούν λογής τσαρλατάνοι , των οποίων η ασυνάρτητη , ανερμάτιστη , προκλητική , δήθεν αριστερή ριζοσπαστική σκέψη προσπαθεί να μιμηθεί και να κολακεύσει τις εκτονωτικές διαθέσεις των ακροατηρίων .
Η αλητεία ( όχι βέβαια με την μορφή της κοινωνικής αστοχίας που υπερνικάται , όπως ανεπανάληπτα παρουσιάζεται από τον Ντίκενς , αλλά με την αναίδεια του νεόπλουτου τσογλανιού ) γίνεται modus operandi και αναγνωριστικό σημείο της νέας «ριζοσπαστικής» επαναστατικότητας .
Θεωρώ στιγμή γένεσης του φαινομένου την σύντομη μεταβατική περίοδο από την χούντα στην Δημοκρατία . Εκείνη την περίεργη εποχή αμηχανίας από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου έως τις πρώτες ελεύθερες φοιτητικές συνελεύσεις του 1975-76.
Τότε που το ναιολαιίστικο κίνημα όντως αυτονομήθηκε από τις πολιτικές ηγεσίες της εποχής , ιδίως δε τις αριστερές ηγεσίες , οι οποίες δεν κατάφεραν να ελέγξουν την κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση των νέων και ξεπεράστηκαν .
Με το ίδιο αίσθημα αμηχανίας και , αν θέλετε , βολικής υποταγής , οι ίδιες ηγεσίες άφησαν το πανεπιστημιακό πεδίο ελεύθερο στην «επαναστατική» βουλιμία του παρθένου νεολαιίστικου κινήματος , χωρίς πολιτικό σχεδιασμό , χωρίς αξιακά πρότυπα και στρατηγικά οράματα , έρμαιο του «επαναστατικού» μιμητισμού των νέων ( γιατί περί αυτού επρόκειτο) καθώς αναβίωναν (μιμούμενοι) την αιματηρή εξέγερση των ινδαλμάτων τους του 1973 κατά της χούντας , τώρα σε συνθήκες δημοκρατίας .
Ίσως αυτή η υπαρξιακή ανάγκη αναπαράστασης (κυριολεκτικά ιδεοληπτική και ψυχοθεραπευτική) συντηρεί και διαιωνίζει το φαινόμενο των «επαναστατικών θεατρικών δρώμενων» το οποίο προσπάθησα να περιγράψω .
Έτσι που η διεκδίκηση να στερείται διεκδικούμενων .
Μια εικονική πραγματικότητα κυριαρχεί στη θέση αληθινών αντιθέσεων. Η εξέγερση γίνεται αυτοσκοπός και η έφοδος δεν χρειάζεται κάποιον συγκεκριμένο αντίπαλο , κάποιο θερινό ή χειμερινό ανάκτορο . Γίνεται κατά παντός υπευθύνου. Κατά παντός λελογισμένου ως υπευθύνου .
Νομίζω πως μόνον η πολιτική πράξη των κοινωνιο-κεντρικών δυνάμεων , των έργω ανατρεπτικών πολιτικών δυνάμεων μπορεί να αποκαλύψει την κωμικοτραγικότητα των «επαναστατών χωρίς αιτία» , να αναδείξει τα πραγματικά πεδία σύγκρουσης και , έτσι , να ξεχωρίσει τα θεατρικά δρώμενα από την Πολιτική Πράξη.
Απόσπασμα από το δοκίμιο «Αριστερά της «Αριστεράς»», το νέο βιβλίο του Νίκου Δόικου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ.
