Συμβαίνει κάθε 50-100 χρόνια, δεν ξέρω ακριβώς, οι πόλεις και οι χώρες να γεννάνε και να αναθρέφουν ανθρώπους που η πορεία της ζωής τους, τα κατορθώματά τους και η προσωπικότητά τους να νοηματοδοτούν και τη ζωή των υπολοίπων. Είναι περιπτώσεις ιδιάζουσες που, καθώς περνούν τα χρόνια και αποδεικνύουν τη σπουδαιότητά τους, εντάσσονται στη σφαίρα του ανεπανάληπτου. Η Καστοριά ευτύχησε να γεννήσει και να μεγαλώσει έναν τόσο σπουδαίο άνθρωπο. Τον Δημήτρη Διαμαντίδη.
Ίσως κανείς δεν υποψιαζόταν ότι το ψιλόλιγνο παιδί από την συνοικία του λόφου της Καλλιθέας, που δεσπόζει επιβλητικά πάνω από τη λίμνη, θα κατάφερνε να αντικρίζει τον κόσμο πάντα από κορυφές, όπως στην παιδική του γειτονιά. Ότι μια τόσο παραμελημένη επαρχία θα μπορούσε να εμπνεύσει και να πυροδοτήσει το όνειρο ενός πιτσιρικά. Μα ο Σίλερ έλεγε πως «το θαύμα μέσα σου εκτείνεται όταν το περιβάλλον σε πιέζει ασφυκτικά». Πόσο μάλλον για εκείνες τις μοναδικότητες που προανέφερα!
Κι έτσι έγινε ακριβώς. Ο Δημήτρης έγινε σύνθημα στα χείλη όλης της Ελλάδας. Τιμήθηκε και διακρίθηκε όσο ελάχιστοι. Πέτυχε σπουδαίες νίκες, κατέκτησε την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο όλο! Κέρδισε τα πάντα! Δεκάδες τίτλους, δεκάδες διακρίσεις !
Όμως τα κύπελλα και οι τίτλοι εμπεριέχουν και κάποια ματαιότητα. Κι άλλωστε, για να παραφράσω και έναν στίχο, «Χωρίς ήθος αν ζεις/ το χρυσάφι της γης/ και όλα τα τρόπαια/ είναι αποτρόπαια/ θα δεις».
Μεγάλοι αθλητές περάσανε πολλοί. Σπουδαίοι εντός τεσσάρων γραμμών. Άφταστοι. Το τρόπαιο του ήθους και της αξιοπρέπειας το κέρδισε ένας μια για πάντα. Μετριόφρων στις επιτυχίες, ταπεινόφρων στις αποτυχίες, λιγομίλητος, αλτρουιστής, γενναιόδωρος με τους συμπαίκτες του και ποτέ μα ποτέ υπερόπτης. Τίποτα πιο πάνω απ’ το συλλογικό καλό. Η προσωπική διάκριση προς όφελος του συνόλου. Μακάρι οι αρχές του να είχαν έναν ελάχιστο αντικατοπτρισμό στην κοινωνία.
Δημήτρη, κάθε φορά που σηκωνόσουν για σουτ, εμείς οι Καστοριανοί σουτάραμε όλοι μαζί σου! Στα χαμόγελα της επιτυχίας σου χαμογελούσαμε κι εμείς μαζί σου. Στις δύσκολες στιγμές σου πονούσαμε κι εμείς μαζί σου! Ιδρώναμε κι εμείς σε κάθε σου προσπάθεια. Και στο τέλος πάντα μας αποζημίωνες με τον καλύτερο τρόπο. Ξέρω ότι δεν σου αρέσουν οι μεγαλοστομίες. Μα σήκωσες την Καστοριά ψηλά και σου χρωστάμε ένα ευχαριστώ τώρα που τελειώνεις. Όχι τόσο για τα τρόπαια. Αλλά για κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό.
Γιατί ενέπνευσες κι άλλους πιτσιρικάδες. Γιατί έδειξες τον δρόμο στις επόμενες γενιές. Γιατί έσωσες τον χαμένο χρόνο ενός εφήβου και του έδειξες την χρήσιμη επιλογή. Γιατί μπορεί κ αυτός εξαιτίας σου τώρα να ονειρεύεται το δικό του θαύμα.
Μακάρι να μην τελείωνε ποτέ το ωραίο ταξίδι που μας χάρισες. Μα τώρα που ήρθε αυτή η στιγμή υποψιάζομαι μια φράση που θα βγαίνει απ’ τα στόματα όλων:
«Ήταν ο Γκάλης και ο Διαμαντίδης».
Στην Καστοριά, θα το λέμε αντίστροφα.
