Ω το ακίνητο σώμα Σου χυμένο στα λευκά σεντόνια και τ’ απλωτά μαλλιά Σου απάνω στο προσκεφάλι και τα χλωμά Σου χείλη που κάτι θέλαν να πουν και δεν μπορούσαν !
Όλες οι ίνες του κορμιού μου φιλούσαν κι αγαπούσαν μέσα μου. Κι όταν στα βάθη του κρεββατιού εκεί που μας χαμογελούσε κάποιος Θεός, σ’ έσφιξα μ’ όλο τον θρίαμβο των πόθων μου κι εδέθηκα μαζί Σου, σφιχτά σφιχτά κι άκουσα τα βλέφαρα Σου να σπαρταρούν και ν’ αγωνιούν κάτω από τα χείλη μου, ένοιωσα πως συνέλαβα την αιωνία Χίμαιρα, πώς σπαρταρούσε μέσα στην αγκαλιά μου αιχμάλωτη η ευτυχία και η αιωνιότητα των μεγάλων φρικιάσεων.
Σ’ εκύταξα κ’ ήσουν χλωμή και ώμορφη και μυστηριώδης. Κι έγονάτισα μπροστά Σου εκεί, στα βάθη του κρεβατιού κι έσμιξα τα χέρια μου απάνω στην κούραση και στη χλωμάδα του κορμιού σου ώ Ιέρεια της Ηδονής και της Αγάπης και ω Δημιουργός των στιγμιαίων Αίωνιοτήτων !
Κι ένοιωσα πως κάποιο μυστήριο ετελείτο μέσα Σου. Μια αίγλη χυνότανε από τα κλειστά Σου μάτια κι ένας φωσφορισμός έγλυφε κι εχάδευε τα μεριά Σου. Και είπα : Ω ιέρεια, των Πόθων και των Λιποθυμιών, Συ μόνη μπορείς να παρηγορήσεις και να θανατώσεις την ψυχή μου.
«Δύο μαστοί Σου ώς δύο νεβροί δίδυμοι δορ κάδος οι νεμόμενοι εν κρίνοις έως αν διαπνεύση η ημέρα και κινηθώσιν αι σκιαί… Τι εκαλλιώθησαν μαστοί Σου, αδελφή μου, τί εκαλλιώθησαν οι μαστοί Σου από οίνου και όσμή ιματίων Σου υπέρ πάντα τα αρώματα ; Κηρίον αποστάζουσι χείλη Σου νύμφη, μέλι και γάλα υπό την γλώσσάν Σου, και οσμή ιματίων Σου ως οσμή Λιβάνου. Κήπος κεκλεισμένος, αδελφή μου νύμφη, κήπος κεκλεισμένος, πηγή εσφραγισμένη. Αποστολαί Σου παράδεισος ροών μετά καρπού ακροδρύων, κύπρος μετά νάρδων, νάρδος και κρόκος, κάλαμος και κινάμωμον μετά πάντων ξύλων του Λιβάνου, σμύρνα Αλώθ μετά πάντων πρώτων μύρων. Εξηγέρθητι βορρά και έρχου νότε και διάπνευσον κήπόν μου και ρευσάτωσαν αρώματά μου. Καταβήτω αδελφιδός μου εις κήπον αυτού και φαγέτω καρπόν ακροδρύων αύτού».
Ν.Καζαντζάκης – “‘Οφις και κρίνο” (1906)
Το Όφις και Κρίνο συγκαταλέγεται στα πρώτα λογοτεχνικά έργα του Έλληνα συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη. Το βιβλίο γράφτηκε το 1905 – πιθανόν στο Ηράκλειο – αποτελώντας έτσι, το πρώτο βιβλίο του Καζαντζάκη. Ο ίδιος ο συγγραφέας, αργότερα, θα έχει αλληλοσυγκρουόμενα αισθήματα για το έργο του. Ο συγγραφέας ήταν μόλις 20 ετών όταν το ολοκλήρωνε και το βιβλίο εκδόθηκε υπό το φιλολογικό ψευδώνυμο, “Κάρμα Νιρβαμή”. Το βιβλίο έχει τη μορφή του ημερολογίου και περιγράφονται σ’ αυτό, οι νεανικές ανησυχίες του Καζαντζάκη για τη ζωή και τον θάνατο, τη γυναίκα και τον έρωτα.
