Το αγαπημένο μου μάθημα στο σχολείο ήταν η Γεωγραφία. Στο δημοτικό άνοιγα τους άτλαντες και χάζευα με τις ώρες. Μου άρεσε να μαθαίνω για χώρες, τη γλώσσα τους, τη θρησκεία τους, τη σημαία τους. Κι ονειρευόμουν τη στιγμή που θα μεγάλωνα και θα μπορούσα να γυρίσω τον κόσμο. Κι ενώ είχα μεγάλη δυσκολία να ξυπνήσω το πρωί για να πάω σχολείο (ή στη δουλειά όταν ενηλικιώθηκα) όταν ήταν να πάω εκδρομή ή διακοπές, ξυπνούσα από τα χαράματα και πεταγόμουν από το κρεβάτι σαν ελατήριο. Κάτι που κάνω ακόμα και τώρα. Μου άρεσαν πολύ τα ταξίδια. Στους περισσότερους φαντάζομαι. Κι αυτή η αγάπη με ακολούθησε και στην ενήλικη ζωή μου. Και προσπαθώ έστω και μία φορά το χρόνο να κάνω ένα ταξίδι στο εξωτερικό ή και εντός συνόρων.
Με τον καιρό έμαθα ότι μπορείς να ταξιδεύεις και χωρίς να μετακινηθείς σωματικά… Έμαθα ότι μπορείς να ταξιδέψεις και με τα βιβλία. Από τον Ιούλιο Βερν, τον Ντίκενς, τον Τουαίην και την Ένιντ Μπλάυτον της παιδικής μου ηλικίας μέχρι τον Κοέλιο, τον Νταν Μπράουν, τον Καζαντζάκη, τη Σώτη Τριανταφύλλου, τη Διβάνη και πολλούς άλλους Έλληνες και ξένους.
Έμαθα ότι μπορείς να ταξιδέψεις με τις ταινίες. Από τη χώρα των ξωτικών, των μάγων και των ορκς του Άρχοντα των δαχτυλιδιών, ψάχνοντας την χαμένη κιβωτό του Ιντιάνα Τζόουνς. στην βικτωριανή Αγγλία της Έμμα, στο ρομαντικό Παρίσι της Αμελί, στη Νέα Υόρκη του Γούντι Άλεν, ζώντας τον αμερικανικό εμφύλιο στο Όσα παίρνει ο άνεμος. (η αναφορά είναι ενδεικτική και οπωσδήποτε μη εξαντλητική)
Μπορείς να ταξιδέψεις με τη μουσική. Δε γίνεται να ακούσεις jazz και να μη βρεθείς νοερά σε κάποιο από τα φημισμένα jazz club της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του 20 ή του 30. Να ακούσεις country και να μη ταξιδέψεις στο Τέξας παρέα με cowboys. Να ακούσεις το liebertango και να μη μεταφερθείς αυτόματα σε κάποια γειτονιά του Μπουένος Άιρες. Να ακούσεις το Jazz suite no 2 του Σοστακόβιτς και να μη θέλεις να αρχίσεις να στροβιλίζεσαι. Να ακούσεις μπάλο και να μη νιώσεις ότι βρίσκεσαι στα νησιά του Αιγαίου με τον ήλιο να λάμπει εκτυφλωτικά και την αλμύρα της θάλασσας να σου βρέχει το πρόσωπο.
Ακόμα και οι άνθρωποι μπορούν να σε ταξιδέψουν. Να ζήσεις μαζί τους εμπειρίες, ή να κάνεις μαζί τους κουβέντες που σε πάνε ένα βήμα πιο πέρα από αυτό που ήσουν πριν τους γνωρίσεις. Να χάνεσαι στην αγκαλιά του άλλου και να νιώθεις ότι είναι σα να σταματά ο χρόνος, σα να μην υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από εσάς τους δύο. Κι όλα αυτά που σε βαραίνουν να γίνονται, έστω και για μερικά λεπτά, αστερόσκονη.
Όμως το πιο μακρύ και δύσκολο ταξίδι που (πρέπει να) κάνουμε είναι το ταξίδι προς την ανακάλυψη του εαυτού μας. Το ταξίδι της αυτογνωσίας. Έμαθα βιώνοντας μια μεγάλη απώλεια, ότι ακόμα και ο μεγαλύτερος πόνος μπορεί να είναι εξαιρετικά διδακτικός και να σε ταξιδέψει στα απύθμενα βάθη της ψυχής σου. Όταν όλες οι βεβαιότητές σου γκρεμίζονται, οι ισορροπίες χάνονται και μένεις να αιωρείσαι μετέωρος ανάμεσα στη θλίψη και στην ανάγκη επιβίωσης, αναγκάζεσαι μαζεύοντας τα κομμάτια σου, να επαναπροσδιορίσεις τις αξίες σου, να ιεραρχήσεις τις ανάγκες σου, να ξαναθέσεις τις προτεραιότητές σου, να δημιουργήσεις άλλες σταθερές.
Δεν είμαστε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε. Πολύ περισσότερο ΔΕΝ είμαστε αυτό που οι άλλοι νομίζουν ότι είμαστε. Το ποιοι αληθινά είμαστε θα το ανακαλύψουμε μόνοι μας, αν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε το επίπονο ταξίδι μέσα μας. Να αφήσουμε την ακτή από τα μάτια μας.
Κι όπως λέει και ο Καβάφης «Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς οδρόμος, γεμάτος περιπέτεια, γεμάτος γνώση» και καταλήγει «Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.»
Μουράτη Ξανθή.
16/01/2016
