Δεν γίνεται έτσι “σύντροφοι” …

 

 – Αυτή τη φορά το πράγμα δεν είναι στημένο. Δεν είναι ότι μας φόρτωσαν ένα σωρό ενοχές και φταιξίματα οι γραφειοφασίστες των Βρυξελλών και το διευθυντήριο του Βερολίνου μαζί με την εγχώρια διαπλοκή, προκειμένου να σώσουν τα τραπεζικά παράσιτα που συνεχίζουν να πίνουν το αίμα των Ελλήνων (και όχι μόνο) πολιτών. Αυτή τη φορά δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν ξέραμε. Είναι δική μας υπόθεση ως λαός, αν υπάρχει πράγματι “λαός”, τουλάχιστον με την κλασική έννοια.

 

Ναι, την πρώτη φορά ο Τσίπρας μπορούμε να πούμε ότι μας πούλησε φούμαρα. Τη δεύτερη όμως; Τα πράγματα δεν ήταν ξεκάθαρα; Δεν ξέραμε ότι τελικά παραδόθηκε άνευ όρων στις ύαινες της ευρω-δικτατορίας; Δεν έγιναν πράματα και θάματα με τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, με τα στελέχη που ήθελαν να πολεμήσουν, να φεύγουν σχηματίζοντας τη ΛΑΕ; Με ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας και άλλες συνιστώσες να εγκαταλείπουν το κόμμα; Όλα αυτά δεν αποτέλεσαν τρομακτικές αλλαγές και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;

 

Δεν είναι θέμα δικαιολογίας της στάσης του Τσίπρα. Το θέμα είναι εμείς, ως “λαός” πως αντιδράσαμε. Είπαμε το μεγάλο “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα με μια απίστευτη τρομοκρατική προπαγάνδα και με κλειστές τράπεζες και μετά τι; Τι δικαίωμα δώσαμε βάζοντας πέντε καθαρά μνημονιακά κόμματα στη βουλή και αφήνοντας έξω, χωρίς ούτε έναν βουλευτή τη ΛΑΕ;

 

Βγαίνουν διάφοροι όψιμοι Αριστεροί και μιλάνε για τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι δεν είναι αυτή Αριστερά κ.λ.π. Τώρα την ανακάλυψαν την Αριστερά; Τώρα κατάλαβαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταλλαχθεί σε σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα; Ξαφνικά η Αριστερά έγινε για λίγο της μόδας. Εναποθέσαμε τις ελπίδες μας στον Τσίπρα και ποντάραμε όλα τα λεφτά μας πάνω του, σαν να βρισκόμασταν στο καζίνο. Άραγε αναρωτηθήκαμε ποτέ εμείς τι σημαίνει Αριστερά; Ποια πρέπει να είναι η δική μας η στάση; Κάναμε ποτέ πραγματικά την αυτοκριτική μας;

 

Από την άλλη είναι και οι φιλοπάτριδες-αντινεοταξίτες, συχνά απροσδιορίστου ιδεολογικού προσανατολισμού, που πράγματι μπορεί να έχουν καλές προθέσεις και κράζουν τον Τσίπρα που κορόϊδεψε τον “καημένο” τον λαό. Καταρχήν υποτιμούν τον ίδιο το λαό που τόσο αγαπάν λέγοντας κάτι τέτοιο, αλλά είναι και λίγο στην “κοσμάρα” τους, θεωρώντας ότι ο σημερινός Έλληνας έχει την συναίσθηση του “λαού”. Ότι ο “λαός” στην σύγχρονη Ελληνική κοινωνία είναι ένα συμπαγές πράγμα, απόλυτα συνειδητοποιημένο και έτοιμο να ριχτεί στη μάχη του ταξικού πολέμου.

 

Δυστυχώς δεν είναι και το απέδειξε. Και για να είμαστε ειλικρινείς, το 62% που ψήφισε “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα είναι λίγο, πολύ λίγο γι’αυτά που ζούμε. Γιατί το υπόλοιπο 38% που ψήφισε “ΝΑΙ” είναι πολύ, πάρα πολύ, επίσης γι’αυτά που ζούμε. Και από αυτό το 62%, πόσοι άραγε πήγαν αποφασισμένοι για όλα; Πόσοι πήγαν όχι από θυμό και αγανάχτηση, αλλά συνειδητοποιημένα, έτοιμοι να εγκαταλείψουν το ευρώ, έτοιμοι για πραγματικό πόλεμο με την ευρω-δικτατορία; Πολύ λίγοι. Και αποδείχθηκε άλλωστε λίγο αργότερα στις εκλογές.

 

Μετά από δεκαετίες “ιδεολογικής αδράνειας” πέσαμε μέσα στη θύελλα της κρίσης. Τις απολιτίκ γενιές που εξέθρεψε το σύστημα, τις κάνει τώρα μια χαψιά. Γιατί αντιλαμβάνονται την Αριστερά ως ποντάρισμα στο χρηματιστήριο. Ως μια νέα τάση της μόδας. Ένα μεγάλο μέρος της λούμπεν μικροαστικής τάξης είναι έτοιμη να θυσιαστεί στην καρμανιόλα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μην τυχόν και χάσει το πολύτιμο ευρώ της. Γιατί δεν έχει καν συναίσθηση του ταξικού πολέμου που διεξάγεται εναντίον της. Λογικό, μετά από τόσες δεκαετίες κατανάλωσης τόνων απολιτίκ σάλτσας που παράχθηκε στα τερατώδη μιντιακά εργοστάσια του συστήματος.

 

Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του “λαού” αντιλαμβάνεται τον αγώνα αποκλειστικά με όρους διαδήλωσης στους δρόμους. Ότι δηλαδή γινόταν εδώ και χρόνια και πολύ πριν από την κρίση. Θα βγει, θα διαδηλώσει, θα φάει το ξύλο, τα χημικά και μετά τι; Την άλλη μέρα πάλι στην ουρά της τράπεζας.

 

Η λούμπεν μικροαστική τάξη, που τώρα εξοντώνεται συστηματικά από τα κέντρα εξουσίας της ευρω-δικτατορίας, το μόνο πράγμα που είχε μάθει τόσες δεκαετίες, είναι να μιμείται την άρχουσα τάξη. Να ονειρεύεται την κατάληψη των σαλονιών της μεγαλοαστικής τάξης με όρους που έθετε αποκλειστικά η κυρίαρχη κουλτούρα. Ήταν ποτέ δυνατόν; Αφού τα εργαλεία επιβολής αυτής της κουλτούρας κατασκευάστηκαν από την ίδια τη μεγαλοαστική τάξη, ακριβώς για να εξασφαλίσει την κυριαρχία της. Ένα τέτοιο βασικό εργαλείο είναι και το ευρώ. Το είχε περιγράψει με εξαιρετικό τρόπο ο Δήμος Μούτσης πριν από χρόνια σε κάποιους στίχους του: “Και όπως είναι φυσικό η μεσαία τάξη, θέλει λιγάκι κι´ αυτή να διατάξει, να γίνει άρχουσα δηλαδή …”, έχοντας την ψευδαίσθηση πως έχει πραγματική πολιτική θέση και άποψη μέσα από το “βαθυστόχαστο” συμπέρασμα πως “για όλα φταίνε οι γκόμενες …”.

 

Η ταξική συνείδηση των λούμπεν μικροαστών ισοπεδώθηκε πριν καν εμφανιστεί. Έτσι, η βάρβαρη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα τους καταπίνει τώρα με φρενήρη ρυθμό και χωρίς έλεος. Ποιος είναι ο “λαός”; Οι “μένουμε Ευρώπη”; Οι όψιμοι Αριστεροί; Οι φιλοπάτριδες; Οι μικρομεσαίοι που εξοντώνονται από τις πολυεθνικές και το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά συνεχίζουν να τα χώνουν στο “κακό δημόσιο” όπως έμαθαν από την προπαγάνδα του τραπεζομιντιακού κατεστημένου; Οι αμετανόητοι Δεξιοί που περιμένουν την επάνοδο της ΝΔ, ακόμα και αν ο Κούλης τους αποτελειώσει με συνοπτικές διαδικασίες για χάρη των εγχώριων “αφεντικών” και της ευρω-δικτατορίας; Οι αμετανόητοι νεοφιλελέδες που περιμένουν τον Κούλη ως τον Μεσσία που θα συντρίψει το “κακό δημόσιο” και θα φέρει την “ευλογία” της ελεύθερης αγοράς; Ή μήπως αυτοί που στ’αλήθεια πιστεύουν πως η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει μέσα στο ευρώ, όπως πιστεύει και ο Τσίπρας, αλλά και ένα σημαντικό κομμάτι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς;

 

Δεν γίνεται έτσι “σύντροφοι”. Έχουμε πόλεμο, πάρτε το χαμπάρι, χωνέψτε το, έστω και τώρα. Δεν γίνεται αγώνας χωρίς έστω έναν υποτυπώδη κοινό προσανατολισμό. Και κυρίως, δεν γίνεται αγώνας χωρίς αποφασιστικότητα και ρίσκο. Δεν γίνεται και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος. Δεν γίνεται ευρώ και ελευθερία, ευρώ και κράτος πρόνοιας, ευρώ και μισθοί/συντάξεις αξιοπρέπειας, ευρώ χωρίς ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας. Απλά, δεν γίνεται …