Διαβάζοντας τώρα τελευταία το βιβλίο του Tom Robbins «Το άρωμα του ονείρου» έπεσα πάνω στην ιστορία του Αλομπάρ.
Ο Αλομπάρ κυβερνούσε ένα βασίλειο τα πρώτα χρόνια της εμφάνισής του Χριστιανισμού.
Σ’ αυτό το βασίλειο, ο βασιλιάς οριζόταν από τους υπόλοιπους με κριτήριο τη ρώμη και την ευρωστία του. Ο χρόνος παραμονής του στο θρόνο δεν καθορίζονταν από τα κατορθώματά του στη μάχη ή πόσο συνετά κυβερνούσε. Αυτό που καθόριζε το πόσο καιρό θα παρέμενε στην εξουσία αλλά και τη ζωή –καθώς όταν τέλειωνε η θητεία του θανατώνονταν- ήταν η εμφάνιση της πρώτης άσπρης τρίχας ή ρυτίδας και το πόσο οι επιδόσεις του στο κρεβάτι παρέμεναν ικανοποιητικές για όλες τις συζύγους του.
Τα παραπάνω σημάδια θεωρούνταν συμπτώματα παρακμής και εξασθένισης των δυνάμεων του εκάστοτε βασιλιά , ο οποίος έπρεπε να θανατωθεί για να περάσει η ψυχή του στον επόμενο διάδοχο.
Ο βασιλιάς της ιστορίας, λοιπόν, όταν η πρώτη άσπρη τρίχα εμφανίστηκε δεν περίμενε καρτερικά τη μοίρα του. Αποφάσισε να μη δεχτεί αδιαμαρτύρητα το τέλος του: «μ’ έχει κυριέψει, λέει ο Αλομπάρ, η επιθυμία να είμαι κάτι περισσότερο. Κάτι που ο αντίλαλός του να μπορεί να καταπνίξει το κροτάλισμα του θανάτου» . Αποφασίζει να ξεγελάσει τους υπηκόους του, σκηνοθέτησε τον θάνατο και την ταφή του και ξεκίνησε μόνος προς αναζήτηση άλλου σκοπού στη ζωή του έχοντας την πεποίθηση πως η ζωή δεν είναι μόνο ένα δημόσιο φαινόμενο αλλά και μια μοναχική περιπέτεια.
Μπορεί λοιπόν η ύπαρξη να επαναπροσδιοριστεί;
Ο ήρωας της ιστορία πίστευε πως ναι. Παρόλο που το μόνο που είχε μάθει ήταν να είναι βασιλιάς, δεν έμεινε σε αυτό. Ακολούθησε την καρδιά του και πίστεψε κάτι που μέχρι τότε ήταν αδιανόητο, πως ο άνθρωπος δηλαδή μπορεί να γίνει πολλά περισσότερα του ενός πράγματος. Μπορεί να γίνει οτιδήποτε. Αποφάσισε να πεθάνει όποτε βολεύει τον ίδιο και απέκτησε ένα καινούργιο πάθος, το πάθος να είναι ο εαυτός του και να γίνει κάτι περισσότερο απ’ αυτό που ήταν πριν.
Δυστυχώς ακόμη και σήμερα που οι επιλογές είναι απείρως περισσότερες, η ψυχολογία και η φιλοσοφία έχουν ανοίξει διάπλατα τους ορίζοντες και η ατομική ελευθερία έχει κατοχυρωθεί, οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να είναι μόνο ένα πράγμα στη ζωή τους είτε αυτό είναι καλοί σύζυγοι, καλοί εραστές, καλοί γονείς, καλοί στη δουλειά τους και ούτε κάθε εξής.
Σε μια εποχή με άπειρες δυνατότητες να εξελίξεις τον εαυτό σου και να καλλιεργήσεις τις όποιες προσωπικές ικανότητες έχεις, υπάρχει μεγάλος αριθμός ανθρώπων μου μένει στο ένα πράγμα που κάποιος κάποτε του είπε πως μπορεί να είναι.
Ποιoς είπε πως το να είσαι καλός ή εξαιρετικός σε ένα πράγμα είναι από μόνο του αρκετό; Πότε σταμάτησε η επιθυμία να γίνεις κάτι άλλο, κάτι παραπάνω, κάτι που θα αποτελεί προσωπική επιλογή και αναζήτηση του εαυτού πέρα από τις κοινωνικές συμβάσεις και το επίπλαστο φαίνεσθε;
Σε μια κοινωνία που μαίνεται για την ομαδική ελευθερία, την ελευθερία των λαών και των πολιτών, πολλοί από τα άτομα που απαρτίζουν τις παραπάνω ομάδες έχουν οι ίδιοι φυλακίσει τις ικανότητες τους και επιλέγουν να κρύβονται πίσω από την μάζα αναβάλλοντας τη μετωπική σύγκρουση με την εσωτερική αλήθεια τους.
Γιατί η αλήθεια είναι πως σε ένα κόσμο που σου δίνει τη δυνατότητα να είσαι πολλά διαφορετικά πράγματα, πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να είναι ένα και μάλιστα καθόλου μοναδικό αφού υπακούει όχι σε όσα ορίζει ο ίδιος τους ο εαυτός αλλά «οι άλλοι» γενικά και αόριστα. Οι ικανότητες του ανθρώπου είναι τόσο τρομακτικά μεγάλες και παρόλα αυτά πολλοί καλλιεργούν το μικρότερο δυνατό ποσοστό.
Όμως πως ζητάς να πας παρακάτω όταν ο ίδιος μένεις στάσιμος; Η φυγή, το απρόβλεπτο της ζωής και του θανάτου, η ένταση της στιγμής είναι το ρίσκο οποιασδήποτε αναζήτησης. Όπως σωστά γράφει Ο Ρόμπινς : Θέλει θάρρος για να απορρίψει κανείς τις ευλογίες και την ασφάλεια της κοινωνίας και να ερωτοτροπεί με τις απρόβλεπτες εκστάσεις της μοναχικής ψυχής. Θάρρος και θέληση. Εσύ… θέλεις;
