Ήταν αρχές το απόγευμα και ανέβηκα στην επάνω αγορά. Βρέθηκα μπροστά σε μια φρικτή σκηνή. Τέσσερις πολίται κρατούσαν μια καφέ σκούρα κουβέρτα, από την οποία έσταζαν σταγόνες αίματος. Μέσα στην κουβέρτα βρισκόταν μία εβραία γυναίκα που εκείνη την ημέρα έφερε στον κόσμο ένα παιδί, η οποία βογκούσε από τους πόνους. Ένας λοχίας Γερμανός είχε περασμένο από το λουρί του κράνους στο χέρι του, το κράνος γεμάτο με χρυσά νομίσματα και μπιζού. Απολιθώθηκα τελείως από το φρικτό θέαμα. Και κάποια στιγμή μου έδωσε το τέρας αυτό μια κλωτσιά με την μπότα του, που πόνεσα αφάνταστα. Εκείνη την στιγμή μια περίεργη ουσία παρουσιάστηκε στο στόμα μου. Έμοιαζε σαν αίμα. Τον έχω μπροστά μου ακόμα που διασκέδαζε με τον πόνο που με προκάλεσε. Εάν είχα ένα πιστόλι ακόμα και μαχαίρι θα τον χτυπούσα και θα ήταν για μένα η τελευταία ημέρα της ζωής μου από τα τέρατα του Χίτλερ. Από την ανηφορική ούλτσα που λέμε στην Καστοριά, που στην γωνία κάτω στο Τσαρσί ήτο το σπίτι του μακαρίτη Ιωάννη Δούμα και της Αθήνας, μετέφεραν την πονεμένη αυτή γυναίκα στο σπίτι του Βαλαλά στο γκέτο που είχαν συγκεντρώσει όλους τους Εβραίους.
Απομνημονεύματα ενός καστοριανού παιδιού της πιάτσας (1937-1957)
Λυκούργος Α. Συνόπουλος
Από το facebook της Σουλτάνας Ζορπίδου
