Είχα την τύχη να μένω στη γειτονιά της Τόκα, που ήταν στο επίκεντρο του Καρναβαλιού
Σίγουρα όλοι γνωρίζουν λίγο ή πολύ τι είναι το καρναβάλι. Αρκετοί είναι αυτοί που έχουν βιώσει την αίσθηση του καρναβαλιού συμμετέχοντας σε αυτό. Πόσοι όμως γνωρίζουν για τοαπολαυστικό καρναβάλιστην πόλη της Καστοριάς που πραγματοποιείται στις 6- 7- 8 Ιανουαρίου;
Τα Ραγκουτσάρια λοιπόν όπως παραδοσιακά ονομάζονται τα καρναβάλια της Καστοριάς, αν και είναι ένα είδος Καρναβαλιού για μένα πάντα θα ξεχωρίζουν όχι γιατί πραγματοποιούνται στις αρχές του Ιανουαρίου, αλλά για αυτή τη μοναδικότητα κεφιού και διασκέδασης που προσφέρουν. Τα Ραγκουτσάρια απαρτίζουν την αναβίωση των αρχαίων Διονυσιακών τελετών. Με βάση τους ντόπιους το καρναβάλι αυτό έχει ως στόχο να ξεχαστούν τα προβλήματα της χρονιάς που πέρασε.
Σαν Καστοριανή στην ζωή μου σίγουρα δεν είναι μόνο το καλοκαίρι που μου ξυπνά ωραίες αναμνήσεις. Ο Ιανουάριος πάντα με βοηθά τόσο να δημιουργήσω καινούργιες και όμορφες στιγμές στο ξεκίνημα του νέου χρόνου, όσο και να διώξω τις άσχημες αναμνήσεις γιορτάζοντας μέσω των καρναβαλιών το κλείσιμο τον εορτών. Μου δίνει πάντα μία χαρά ελευθερίας και μία αγαλλίαση καλοπέρασης.
Ιανουάριος του 1997 ήταν. Ο πρώτος Ιανουάριος που με θυμάμαι να συμμετέχω σε αυτό. Το κρύο τσουχτερό. Ο ήχος των χάλκινων να ακούγεται στους δρόμους από τις 5 το απόγευμα, πριν καν προλάβει να νυχτώσει. Και εγώ θυμάμαι τη μαμά μου να τρέχει μετά τη δουλειά να με ντύσει με την ολοκαίνουργια στολή ποντικιού που μου είχε αγοράσει για να προλάβει να με πάρει και μένα μία βόλτα. Αφού με έντυσε ξεκίνησε να με βάφει κάνοντάς μου μουστάκια, κόκκινη μυτούλα, μεγάλες βλεφαρίδες για να γίνω ένα σωστά ολοκληρωμένο καρναβάλι. Σαν ποντικάκι θυμάμαι να βολτάρω χορεύοντας στην αγκαλιά της μαμάς μου στην Μητροπόλεως και στα στενάκια της. Τα όργανα να παίζουν δυνατά. Δεν μπορώ να ξεχάσω ακόμη εκείνο το κλαρίνο να παίζει στο αυτί της μαμάς μου χωρίς τέλος.
Και είχα την τύχη να μένω σε αυτή τη γειτονιά της Τόκα, που ήταν στο επίκεντρο του Καρναβαλιού. Έτσι άκουγα από νωρίς τις παρέες που περνούσαν και από τις δύο πλευρές του σπιτιού μου. Και ένιωθα πάντα τόσο ανυπόμονη για να βγω και εγώ στους δρόμους. Και έτσι μεγαλώνοντας, μεγάλωνε και η αγωνία μου για τις μέρες αυτές. Και όλη αυτή η αγωνία χαράς και ανυπομονησίας συνεχίζει να υπάρχει αναλλοίωτη μέσα μου.
Θυμάμαι όλα αυτά τα χρόνια να διασκεδάζουμε με αυτό τον παραδοσιακό τρόπο, τον ίδιο ακριβώς που διασκέδαζαν και οι παππούδες μας. Με τους ίδιους ήχους, στους ίδιους δρόμους, στα ίδια στενά. Χαρούμενα πρόσωπα παντού με μάσκες ή χωρίς.
Φίλοι και γνωστοί, να μένουν στους δρόμους μέχρι το πρωί. Να τραγουδούν και να διασκεδάζουν χωρίς να τους απασχολεί το κρύο, παρέα με κρασί και πολύ κέφι. Η νύχτα κάθε φορά να γίνεται μέρα από τον κόσμο, τα τραγούδια, τα πυροτεχνήματα. Ο ήχος του κλαρίνου και του τυμπάνου να ηχεί σε ολόκληρη την πόλη. Μία πόλη που ξάγρυπνα από κέφι τις μέρες αυτές. Μία πόλη που παίρνει πνοή, ζωντάνια και ενέργεια από το Καρναβάλι της.
Αξίζει, πραγματικά να επισκεφτεί κανείς την πόλη της Καστοριάς τις μέρες αυτές γιατί τα Ραγκουτσάρια είναι τόσο ξεχωριστά που μπορούν όχι μόνο να συνεπάρουν τους ντόπιους αλλά και κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας, επαγγέλματος.
Αν έχεις τη δυνατότητα μη χάσεις αυτή την ευκαιρία.
