Κοίτα πάλι φέτος που δεν ξεγέλασα το χρόνο και μου φόρτωσε έναν ακόμα στην πλάτη.
Και άντε να σκεφτώ μια πονηριά να σκαρώσω, ένα ψέμα. Δεν ξεγελιέται.
Μαμά μεγαλώνω. Σταμάτησα να κρεμιέμαι από τα κάγκελα, δεν κινδυνεύω. Ούτε θα ανακατευτώ με το αλεύρι. Μαμά κοίτα, τα πόδια μου δεν είναι τόσο αδύνατα πια και τα γόνατά μου δεν έχουν πληγές. Τις πληγές τώρα τις μετράω με τα σημάδια στην καρδιά μου.
Μαμά κι άλλο μεγάλωσα από πέρυσι. Δεν κουβαλάω την πελώρια σακά μου, ούτε έχω μιαν ακόμα άσκηση να λύσω. Τώρα λύνω προβλήματα. Προσπαθώ τουλάχιστον. Κι αυτό με μεγαλώνει κι άλλο.
Σταμάτησα να βγαίνω στη γειτονιά. Δεν έχω γειτονιά. Ένα αμάξι έχω που γίνεται το ποδήλατό μου.
Μαμά, δες πόσο μεγάλωσα. Λαχταρούσα να βγάλω γένια και τώρα ξεχνάω να αγοράσω ξυραφάκια. Μαμά μεγάλωσα και τα μαλλιά μου πέφτουν. Το μέτωπό μου σχηματίζει ρυτίδες, ξέρεις από αυτές που προσπαθώντας να ακούσω καλά τον άλλο, σηκώνω τα φρύδια μου. Λες και μου υποσχέθηκαν πως όταν ανοίγω τα μάτια μου περισσότερο, τα αυτιά μου ακούνε καλύτερα. Μαμά, ήμουν πάντα ο φασαριόζος και τώρα σιωπώ προσπαθώντας να ακούσω. Μεγαλώνω και θέλω να ακούω δυνατότερα.
Δεν μπορώ να σου δείξω μαμά άλλη μία καταπληκτική βουτιά στη θάλασσα. Τώρα ψάχνω τις θάλασσες που θα με πάρουν μαζί τους.
Μαμά μεγάλωσα και ξέρω πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Μπορεί και να υπάρχει. Δεν θα αμφισβητήσω ούτε την ύπαρξή του, ούτε την απουσία του.
Μαμά, μεγάλωσα μα δώρο θέλω. Κι ας λέω πως δεν χρειάζομαι τίποτα.
Μαμά, όσο μεγαλώνω, τόσο χώρο κάνω γι’ αυτό το μικρό παιδί που έχω μέσα μου. Και φέτος λέω να το πάρω και να παίξουμε παρέα.
“Μικρές ιστορίες για μεγάλους”
Βασίλης Κιοσσές
