Η αλήθεια είναι πως όσο κι αν αγαπώ αυτές τις γιορτινές μέρες-τις μέρες με στρας, χαμόγελα και γκλίτερ, συνάμα με θλίβουν. Αποθεώνουν πάντοτε εκείνο το αίσθημα του ανικανοποίητου. Της αναμονής, της προσμονής, του αναπόφευκτου.
Μου θυμίζουν εκείνους τους μοναχικούς ανθρώπους, τους διαφορετικούς και τους παράφρονες. Μου φέρνουν στο νου μια ματαιότητα για όλα, μια νοσταλγία για το τίποτα.
Μου θυμίζουν βλέμματα πρωτόγνωρα δανεισμένα από μιαν άλλη πιο εύπεπτη ηλικία που δεν ταιριάζουν πια στον ρου τούτης της ξιπασμένης ζωής. Βλέμματα που πίσω θα μείνουν κι άλλα που θα τσακιστούν να προφτάσουν τη νέα χρονιά μήπως και γίνουν κομμάτι της.
Μου θυμίζουν το φεστιβάλ υπεροχής που παλεύουμε να επιδείξουμε στον εαυτό μας, που οφείλουμε τάχα να παραδώσουμε στο νέο χρόνο. Ξεθωριασμένες καρδιές πίσω από στριμωγμένες ανάσες, πλάι σε κατακόκκινα στολίδια. Πώς ξεθύμαναν έτσι τα χρώματα;
Μου θυμίζουν τη γεύση σκούρας μελαγχολικής σοκολάτας που κανένας λάτρης της σοκολάτας δεν αγαπά. Κουβερτούρα.
Μου θυμίζουν μπουζάτες γκαζόζες που ξέμειναν σε γιορτινά τραπέζια. Γκαζόζες που καταναλώθηκαν από στόματα δίχως μιλιά. Σαλιωμένα επιφωνήματα μοναξιάς πριν από εξαναγκαστικά «σ ‘αγαπώ».
Μου θυμίζουν τσιγάρα αναμμένα που φέρνουν βήχες και καημούς. Λυγμούς που θα ξεψυχήσουν κάτω από άγνωστα σεντόνια, δίπλα σε ξένες ανάσες.
Μου θυμίζουν τη μοναξιά των κρεβατιών, τις τύψεις που φράζουν το λαρύγγι, τα «θέλω» που στριμώχτηκαν κι αυτά εκεί πλάι.
Κι αυτό το πρόωρο σούρουπο του χειμώνα! Φέρνει κι αυτό στο νου ένα λεφούσι σκέψεων. Ειρμούς που μόνο το σκοτάδι ξέρει να αγκαλιάζει. Γιατί εκεί θρέφεται το ανικανοποίητο, το άπιαστο, το αλλότριο. Στα πρόωρα σκοτάδια. Στα περσινά παραπτώματα.
Κι όλο λες πως φέτος θα είναι αλλιώς…Φέτος θα είναι αλλιώς!
