Εδώ και καιρό, οι ταινίες του Γούντι Άλεν είναι σαν κάτι δεδομένο. Χαίρουν κυμαινόμενης εκτίμησης ενώ πού και πού κάποια ( πχ Θλιμμένη Τζασμιν) ξεχωρίζει γενικώς και παιρνει και καμια υποψηφιότητα για βραβεία, ο δε ίδιος φαίνεται να έχει κατακτησει μια μονιμη θέση στις καρδιές των σινεφίλ.
Προσωπικά, είχα μια πρωτη περίοδο επαφής με τις ταινίες του αρκετά μικρός, που ξεκίνησε με την Annie Hall και όλες αυτές που είχαν προηγηθεί τις είδα αμέσως μετά, περίοδος ενθουσιασμού ( ακόμη ταινίες σαν τον Υπναρα, το Love and death, το Πάρε τα λεφτά και τρεχα, τις αγαπώ ιδιαίτερα), που συντηρήθηκε με Μανχάταν και Stardust memories ( αν και πια οι ενστάσεις μου για το Μανχάταν είναι αρκετές), αλλά απο το Πορφυρό ρόδο του Καιρου και μετά συνήθως απογοητευομουν νιώθοντας τις περισσότερες φορες ενα αίσθημα ξαναιδωμενου που λειαινοταν απο το κλιμα θαλπωρής με το οποίο οι ταινίες του ηταν ντυμένες, αλλά τονιζόταν απο την πρωτοφανή εμμονή του να αυτοβιογραφειται, με εναν τροπο εντελώς ναρκισσιστικο, που εδινε έδαφος για ταυτίσεις ειδικα καθώς επικεντρωνόταν στις ερωτικες σχέσεις και τη συνεχή συνάντηση με νέους έρωτες ( κρυφή επιθυμία των πάντων).
Προσπερνώντας τις μιμήσεις του αγαπημένων σκηνοθετών και συγγραφέων, συμπεριλαμβανομένου και του αδιαφορου Match point, αλλά με φωτεινές στάσεις όπως το Crimes and misdemeanors και μερικά αλλά, φτανω στο Everything works, απο το οποίο και μετα παρακολουθώ τις ταινίες του γενικά πιο ευχάριστα ( με εξαιρέσεις, όπως η Θλιμμένη Τζασμιν η εκεινο- απο τα χειρότερα του- με τον Γιοακίμ Φοίνιξ, που μου άρεσαν λιγότερο). Και φτάνω στο Wonder wheel:
Απο τη μια πρόκειται για μια τυπική επανάληψη γουντυαλλενικων θεμάτων, που λειτουργουν σαν άλλοθι για οτιδήποτε κανει στην προσωπική του ζωή ( την οποία αναπαράγει ελάχιστα μεταμφιεσμένη ξανά και ξανά σα να λεει είμαι ρομαντικός πανω απ’ όλα , τι να κάνουμε;), απο την αλλη υιοθετείται μια σκηνοθετική προσέγγιση που εισάγει νέα στοιχεία.
Οι διάλογοι θυμιζουν θεατρικό, συχνα οι ήρωες καδραρονται για αρκετό χρόνο καθώς μιλούν, και υπαρχουν αλλαγές φωτισμού που δεν ακολουθούν εντελώς συγκεκριμένη λογική, ενω τα τραγούδια είναι λίγο περισσότερο σηματοδοτημένα απο συνήθως.
Τέλος , κατα τη γνώμη μου, το σενάριο είναι απο τα πιο ευφυή και σφιχτοδεμένα του που θυμάμαι, οι ερμηνείες εξαιρετικες χωρίς να εγκλωβίζονται στην αναπαραγωγή της δικής του μιμικής, και, κυρίως, υπάρχει μια βαλβίδα διαφυγής προς αλλη κατευθυνση, που είναι ο μικρός πυρομανης με τον οποίο και τελειώνει η ταινία.
Ελπίδα για μια αυτογνωσία που έρχεται όψιμα η μια ακόμη ναρκισσιστική εκδίπλωση;
Μέσα απο μια θέαση με πολλη αμφιταλαντευση καταληγω πως το Wonder wheel είναι μια απο τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του και αξίζει να μην ειδωθεί μονο σαν μια ακόμη ταινία του Γούντι Αλλεν.
Νίκος Οικονομίδης
