Κάθεται και κοιτάζει τον άδειο δρόμο… Κάποτε όλο εκείνο το μέρος έσφυζε από ζωή… Μια ολόκληρη κοινωνία ζούσε εκεί, έβγαζε τα προς το ζειν… Ήταν ο κόσμος της Ζωοδόχου Πηγής.
Το σημείο – κόμβος όπου σταματούσαν οι διερχόμενοι οδηγοί για λίγο ξεμούδιασμα, για δροσερό νερό, για καλό φαγητό…
Είναι πράγματι αντιφατικό, αλλά να που η πρόοδος έχει και μια άλλη όψη…
Η Ζωοδόχος Πηγή, όπως και πολλά άλλα σημεία ανά την Ελλάδα που λειτουργούσαν σαν ενδιάμεσοι σταθμοί στο παλιό οδικό δίκτυο, αποτελούν πλέον φαντάσματα του παρελθόντος… “Θύματα” των εξελίξεων…
Η Εγνατία οδός είναι πλέον ένας “κλειστός” δρόμος με περιορισμένα και συγκεκριμένα σημεία στάσης. Και κυρίως είναι ένας σύγχρονος δρόμος χωρίς μεγάλη προδιάθεση για…στάσεις…
Μεσημέρι μια ηλιόλουστης Δευτέρας του Δεκέμβρη, μετά από ένα δύσκολο ρεπορτάζ στο τελευταίο τούνελ πριν τα διόδια Πολυμύλου, κοίταξα δεξιά μου σχεδόν νοσταλγικά. Κάποια χρόνια πίσω, τότε που η διαδρομή προς τη Δυτική Μακεδονία ήταν ένα ταξίδι που απαιτούσε αντοχή, γερά νεύρα, μεγάλη προσοχή, αλλά και μια άγρια ομορφιά…
Δεν ήταν παίξε – γέλασε να περάσεις την Καστανιά. Ειδικά το χειμώνα…
Από τις πρώτες ανηφόρες, φιλόξενα μαγαζιά και υπαίθριοι πωλητές ήταν η συντροφιά στην όποια στάση… Για φαγητό, καφέ, ντόπια γνήσια προϊόντα και πολύτιμες πληροφορίες για την κατάσταση του δρόμου…
Η Ζωοδόχος Πηγή ήταν το κέντρο της διαδρομής.
Ζεστές γωνιές το χειμώνα, φιλόξενοι άνθρωποι, δροσιά του καλοκαίρι, δροσερό νερό,,,, Μια πολύτιμη ανάσα για τη συνέχεια…
Σήμερα η Ζωοδόχος Πηγή είναι ένα μέρος – φάντασμα του παρελθόντος…
Η Εγνατία στο βάθος απόμακρη και ο κόσμος βιαστικός, ούτε που το σκέφτεται να περάσει από την “δραματική” Καστανιά με τον στενό, φιδωτό δρόμο, τις απότομες στροφές….
Όλη εκείνη η κοινωνία χάθηκε σε μια νύχτα… Μείνανε κάτι λίγοι στην αρχή, μέχρι που άνοιξε εντελώς η Εγνατία και δόθηκε σε κυκλοφορία και για τα φορτηγά…
Πάνε δέκα χρόνια από τότε… Δέκα χρόνια που αφήνουνε καθημερινά τα σημάδια του χρόνου σε ένα από τα πιο “φημισμένα” σημεία της διαδρομής προς τη Δυτική Μακεδονία…
Ο φύλακας της Ζωοδόχου Πηγής
Ο Μανώλης Κεφαλάς κάθεται και κοιτάζει τον άδειο δρόμο…
“Δε με πειράζει τόσο αυτό, όσο που βλέπω γύρω, τα πάντα ερημωμένα”…
Δεν μένει εκεί επειδή δεν έχει που να πάει…Δεν φεύγει γιατί το πονάει το μέρος…
“Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ έζησα…”….
Πριν περισσότερο από 50 χρόνια οι “παλιοί” ένιωθαν ότι θα έρθει κάποια μέρα που η Ζωοδόχος Πηγή θα γίνει ένα μέρος – φάντασμα…
“Είχαν έρθει κάτι μηχανικοί, μάλλον Γάλλοι ήταν, το 1961 και μετρούσανε… Τότε είχε πει ο παππούς μου ότι μια μέρα αυτό το μέρος θα χαλάσει…Δεν τον πιστεύαμε τότε… Και να που ήρθε αυτή η μέρα”…
Ο Μανώλης ο Κεφαλάς δεν έφυγε… Ούτε θα φύγει από το μέρος… Έμεινε… Είναι πλέον ο φύλακας της Ζωοδόχου Πηγής…
Όπως λέει, κυρίως τους χειμερινούς μήνες ενημερώνει τις υπηρεσίες, τόσο της Ημαθίας, όσο και της Κοζάνης, για την κατάσταση που επικρατεί στο δρόμο, στα δύσκολα σημεία…
Ένας πραγματικό “φύλακας”…
Ξεκινάει κάθε πρωί, χειμώνα – καλοκαίρι…
Κάνει τις απαραίτητες ετοιμασίες και ….κοιτάζει τον άδειο δρόμο….
Όποιος σταματήσει θα βρει μια φιλόξενη γωνιά, μια φιλική εξυπηρέτηση, μια φιλική κουβέντα…
Γιατί πάντα αυτό ήταν η Ζωοδόχος Πηγή. Και αυτό παραμένει…. Έστω κι αν δεν περνάει πλέον κανείς….
Ρεπορτάζ: Δ. Καρολίδης
ΥΓ. Τη διαδρομή την είχαμε κάνει με τον Βίλη τον Γαλανομάτη, πριν δέκα χρόνια… Χωρίς κάμερες τότε… Σε ένα μοναδικό αφιέρωμα για την εφημερίδα “Βέροια”.
Από τότε είχα πει ότι πρέπει να ξαναπάω… Περάσανε δέκα ολόκληρα χρόνια από τότε…
