Θέλω μετά λύπης μου να εκφράσω δημόσια ένα “παράπονο”. Ένα παράπονο το οποίο σχετίζεται με κάποια λάθος αντίληψη να το πω…ή καλύτερα, μια αντίληψη παρεξηγημένη.
Αφορά τον άδικα, κατακριτέο πόλεμο, που δέχονται δύο είδη μουσικής.
Δύο είδη μουσικής που προσωπικά αγαπώ ιδιαίτερα.
Θα ξεκινήσω, λέγοντας πως η μουσική είναι η ζωή μου όλη!!! Η χαρά μου, η ανάσα μου, η απόλυτη εγκεφαλική και ψυχική θεραπεία.
Ένας κόσμος διαφορετικός μακρυά από όλους και απ’ όλα.
Εκεί που χτίζεις τα δικά σου όνειρα και φιλοδοξίες και δεν ρωτάς κανέναν τι είναι σωστό και τι όχι σ’ αυτόν τον κόσμο!
Είναι εκεί, που νιώθεις ελεύθερος να νιώσεις οτι μα ότι θέλεις.
Δεν είναι λίγες οι φορές, που ενώ ακούω μουσική, έρχεται στο μυαλό μου η σκέψη, πως ακόμα κι αν δεν είχα κανέναν άνθρωπο στον κόσμο, ακούγοντας μουσική δεν θα ένιωθα ποτέ μόνη. Γιατί τα συναισθήματα που μέσα μου γεννά η μουσική, σπάνια άνθρωπος θα καταφέρει να μου τα δημιουργήσει.
Για να μη πολυλογώ όμως…
Σταματήστε σας παρακαλώ να κατακρίνετε τα διαφορετικά είδη μουσικής, επειδή εσείς τυχαίνει να ακούτε ένα είδος διαφορετικό από τον συνάνθρωπο σας, φίλο, συγγενή ή οποιονδήποτε άλλον.
Δεν είναι καθόλου σωστό να κατακρίνουμε έναν άνθρωπο ή να του βάζουμε ταμπέλες, επειδή τυχαίνει να είναι διαφορετικός σε κάποια γούστα και προτιμήσεις με εμάς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση σαφώς και αναφερόμαστε στα μουσικά γούστα.
Το παράπονο μου λοιπόν, αναφέρεται σε κάποια αντίδραση κάποιων ανθρώπων που ενώ γνωρίζουν ότι είμαι λάτρης της κλασικής μουσικής, τους φαίνεται άκρως περίεργο και εκπλήσονται, που παραλληλα μου αρέσει και σε μεγάλο βαθμό η ροκ/μέταλ μουσική.
Μα το κάθε στυλ μουσικής δημιουργεί διαφορετικά συναισθήματα μέσα σου και δεν είναι όλες οι ώρες και οι διαθέσεις ίδιες.
Θα ακούσω και κλασική και τζαζ και ροκ και λαϊκά και τα πάντα!!!
Τα πάντα!!!!!
Να διευκρινίσω και να τονίσω, πως ένας άνθρωπος που αγαπάει την μουσική, αγαπάει και όλα τα είδη της! ΟΛΑ!!! Μηδενός εξαιρουμένου!
Και ξερετε γιατι τα αγαπάει??? Γιατί αρχικά τα σέβεται.
Εκτιμώ, σέβομαι και θαυμάζω απίστευτα τον κάθε άνθρωπο, το κάθε μυαλό, που καταφέρνει να πάρει ένα πεντάγραμμο, να βάλει δέκα νότες και να δημιουργήσει μουσική.
Ένα μουσικό κομμάτι, που για σένα
φίλε/φίλη θα είναι τόσο μα τόσο σημαντικό σε μία στιγμή που θα θες να χαρείς γιατί πχ σήμερα έχεις τα γενέθλια σου, γιατί είναι καλοκαίρι και σου θυμίζει τη θάλασσα ή γιατί χώρισες και θες να κλάψεις…
Αν εσύ λοιπόν αυτό το κάνεις με ένα κομμάτι λαϊκό…κάποιος άλλος το κάνει με ένα έντεχνο, blues, ροκ, χιπ χοπ…και ούτω καθεξής.
Δεν σημαίνει όμως επίσης, πως ένας άνθρωπος, που ακούει και τον εκφράζει ένα είδος μουσικής, δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει αυτό στον ίδιο βαθμό και με δύο, τρία…εκατό είδη παραπάνω.
Μου αρέσει το παγωτό φράουλας…μου αρέσει όμως και το παγωτό σοκολάτας.
Αυτό γιατί δεν είναι περίεργο??
Καμία σχέση η μία γεύση με την άλλη.
Η καθεμία όμως, έχει την ιδιαιτερότητα της.
Άλλη γεύση η φράουλα…Άλλη η σοκολάτα.
Δεν παύουν όμως να είναι ωραίες γεύσεις παγωτών.
Κάπως έτσι θα λεγα είναι και με τη μουσική και με οτιδήποτε αφορά τα γούστα και τις προτιμήσεις του καθενός.
Το κάθε πράγμα στον κόσμο έχει την ιδιαιτερότητα του…όπως επίσης και την αξία του.
Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον, όσο μπορούμε, να μη γκρεμίζουμε τις αξίες.
Να σεβόμαστε…να δεχόμαστε και να προχωράμε μπροστά με μάτια λίγο πιο ανοιχτά και με αντιλήψεις λίγο πιο ρεαλιστικές.
Με αγάπη… Ξ.
