“Νωρίς το πρωί κατηφορίζοντας την Αγίου Αθανασίου. Χωρίς να το αντιληφθώ, πέφτει από τα χέρια μου το γαλάζιο κασκόλ που κρατούσα. Απομακρύνομαι με γοργό βήμα και διασχίζω τρέχοντας το δρόμο αγχωμένη για την αργοπορία μου. Δευτερόλεπτα αργότερα, νιώθω και ακούω το λαχάνιασμα ενός νεαρού που τρέχει κι εκείνος πίσω μου αλλά δεν δίνω σημασία και συνεχίζω. Με φτάνει και αγγίζοντας με διακριτικά, μου δίνει το κασκόλ μου χωρίς να μιλά. Τον ευχαριστώ με τα λόγια μου να βγαίνουν χείμαρρος, σχεδόν τραγουδιστά, χαμογελώντας του και κρατώντας το κασκόλ στα χέρια μου. Κι εκείνος απλά μου χαμογελούσε χωρίς να λέει λέξη αλλά κοιτώντας χαμηλά, με φανερή ντροπή. Όταν σήκωσε το κεφάλι του, μου …απάντησε στη νοηματική.
Ποτέ δεν θα μάθω τι μου είπε όμως δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που έδειξε το κασκόλ και τα μάτια μου και χαμογέλασε. Του έπιασα το χέρι και το έσφιξα με θέρμη κι εκείνος πάλι έσκυψε το κεφάλι ντροπαλά.
Φεύγοντας, τύλιξα το λαιμό μου με το κασκόλ και γύρισα να τον χαιρετήσω και εκείνος ανταποκρίθηκε με χαμόγελο και χαιρετισμό. Γιατί ακόμα κι αν δεν μπορείς να πεις αυτό που θες με λόγια, ένα γλυκό χαμόγελο, μια ζεστή ματιά και μια ευγενική κίνηση μπορούν να φέρουν τους ανθρώπους πιο κοντά και πιο αληθινά. Έτσι λέω…”
Ανάρτηση συμπολίτισσάς μας στο Facebook
