Ο ακαδημαϊκός κόσμος όλων των ειδικοτήτων, ο συνήγορος του παιδιού, γυναικείες οργανώσεις, η Εκκλησία της Ελλάδος, κοινωνικοί φορείς, έχουν ταχθεί υπέρ της κοινής ανατροφής των παιδιών από τους δύο γονείς τους είτε αυτοί είναι παντρεμένοι είτε όχι, είτε ζουν μαζί είτε όχι. Σήμερα μόνο ο νομικός κόσμος αντιδρά στον εκσυγχρονισμό.
Ο νομικός κόσμος μάλιστα εξανίσταται και υποστηρίζει σθεναρά ότι είναι άλλη μία διεθνής τάση, αταίριαστη για τα ελληνικά δεδομένα, για την οποία η ελληνική κοινωνία είναι ανώριμη, ανέτοιμη να δεχθεί τέτοιους δυτικούς νεωτερισμούς: «είναι εκτός πραγματικότητας όποιος αποπειράται να εισάγει τέτοιους ανεδαφικούς και ανυπόστατους όρους στην ελληνική κοινωνία. Σαθρές ανοησίες», σαν να σου λένε…
Να συνεχιστεί η νομολογιακή παράδοση. Στην Ελλάδα είμαστε παραδοσιακοί, macho. Το παιδί να δίνεται στον ένα γονιό (97% στην μητέρα). Μπορεί βέβαια να δοθεί και στον πατέρα… Κοινός τόπος και παρανομαστής και στις δύο περιπτώσεις, ο γονικός ακρωτηριασμός των παιδιών. Αυτόν τον παράγοντα ποιος τον εξετάζει και τον συνυπολογίζει;
Τα λεφτά όμως πατριώτη; Τα λεφτά, από την αντιδικία που θα προκύψει από τα κατώτερα πάθη των γονέων-πρώην συζύγων, πολλά… Την αντιδικία που πολλές φορές τροφοδοτείται και υποδαυλίζεται, πυροδοτώντας τα πάθη, πολύ αποτελεσματικά – κατά το δοκούν – χωρίς ψήγματα ενδιαφέροντος για τα παιδιά (τα παιδάκια; Παιδιά εσείς δεν έχετε;)
Ουαί και αλίμονο στον αθώο άμαχο πληθυσμό… Σε έναν πόλεμο πικραμένων και ματαιωμένων συζύγων, ό,τι όπλο έχει ο καθένας θα το χρησιμοποιήσει.
…”Μα οι ίδιοι οι γονείς, γονείς-σύζυγοι έρχονται ήδη με εχθρικές διαθέσεις”. Στάση Πόντιου Πιλάτου., νίψις χειρών, συμπεριφορά άγνοιας… Άγνωστο το έργο, η αρχή, η συνέχεια και το τέλος του…
Ποιο τέλος δηλαδή; Οι σύζυγοι εκτροχιασμένα τρένα… Ο πατέρας, από το άδικο που τον πνίγει – λόγω έλλειψης του παιδιού του – πιέζει, σπρώχνει και παρενοχλεί την μητέρα, για περισσότερη γονική επαφή. Η σύζυγος-μητέρα αντιδρά, εξαπολύει ψευδώς, σωρεία ανήθικων & αηδιαστικών κατηγοριών σε βάρος του πατέρα. Προεξάρχουσα του χορού των κατηγοριών του παραληρήματος και τη παράνοιας, η κατηγορία ότι ο πατέρας ασκεί σωματική-σεξουαλική κακοποίηση στο παιδί του και τα γνωστά συνοδευτικά… Αποκλείεται η επικοινωνία. Ο σύζυγος – πατέρας αντεπιτίθεται, αρνείται να καταβάλλει διατροφή, τραμπουκάρει, απειλεί, βιαιοπραγεί (λέμε τώρα…), οι μηνύσεις βροχή, χρήματα πεταμένα και τα δικαστήρια δεν έχουν ΤΕΛΟΣ… Και εμείς τα παιδιά; Τα παιδιά πού βρισκόμαστε σε όλον αυτόν τον Αρμαγεδώνα; Γι΄ αυτό, είναι ώριμη η κοινωνία σας; (Μάλλον ναι).
Με την νεοεισαχθείσα έννοια της συνεπιμέλειας, που είναι αδύνατον (!), δεν πρέπει (!) όπως υποστηρίζεται, η ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί και να εφαρμόσει, η κάθε υπόθεση διαζυγίου θα τελείωνε, με 500€ (έκαστος). Έτσι όμως τα λεφτά, παύουν να είναι πολλά πατριώτη… Δυσοίωνο, όμως έτσι και το μέλλον τους, από τα αν και πολλά συνεχώς αυξανόμενα και συγκρουσιακά διαζύγια, όπου στην μέση υπάρχουν παιδιά.
Οι δικαστές άραγε, που βρίσκεστε σε όλο αυτό?…
Το παιδί του Αρμαγεδδώνα
