Πολλοί φίλοι με ρωτούν τι εννοώ τέλος πάντων με τον όρο «Αριστερά» που τόσο συχνά επαναλαμβάνω στις επιφυλλίδες της Αυγής, στην εβδομαδιαία Φωνή και στις αναρτήσεις των φιλόξενων blogs.
Καίριο το ερώτημα, οπότε σπεύδω να απαντήσω.
Όσοι φίλοι ταλαιπωρούνται χρόνια τώρα με τα γραπτά μου θα γνωρίζουν,βέβαια,ότι θεωρώ προ πολλού παρωχημένους τους όρους «αριστερά»,«δεξιά»,«κέντρο» και τους σχετικούς συνδυασμούς των.
Ήδη,από το 1980, υιοθέτησα τους όρους «κοινωνιο- κεντρικές» πολιτικές δυνάμεις,υπονοώντας εκείνες που μάχονται για το κοινωνικό συμφέρον και «αγοροκεντρικές» όσες υπηρετούν τα συμφέροντα της παγκόσμιας βουλιμικής επιχειρηματικής Ελίτ (και των κατά τόπους αντιπροσωπειών της) η οποία σακάτεψε την κοινωνική συνοχή και την Εθνική αξιοπρέπεια δεκάδων κρατών,από την Λατινική Αμερική μέχρι τις πετρελαιοφόρες νεο-αποικίες της βορείου Αφρικής και Μέσης Ανατολής και από την Ιρλανδία έως την Ελλάδα,και συνεχίζει να σπέρνει ανθρωπιστικές κρίσεις στο όνομα της δικής της ασύδοτης κερδοσκοπίας.
Για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους λοιπόν,για να συνεννοούμαστε καλύτερα χρησιμοποιώ τον όρο «Αριστερά».Καθώς είναι και λίγο δυσπρόφερτες οι λέξεις «κοινωνιοκεντρικός», «αγοροκεντρικός».
Πάντως βέβαιον είναι πως με τον όρο «Αριστερά» δεν εννοώ κάποιο συγκεκριμένο κόμμα.
Σίγουρα δεν εννοώ την σταλινική «αριστερά» που, τουλάχιστον σε θεωρητικό πεδίο, την πολέμησα με κάθε ικμάδα της σκέψης μου και με όλες μου τις δυνάμεις.
Εννοώ κάτι νέο.Κάτι καινούριο.Ότι δηλαδή απέναντι στην καταδυνάστευση αυτής της παγκόσμιας επιχειρηματικής Ελίτ που βιώσαμε οι Έλληνες και τόσοι άλλοι λαοί, σιγά σιγά,δειλά δειλά ενώνεται και συγκλίνει η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων,πέρα και πάνω από τις όποιες διαφορές τους.
Στη θέση των γνωστών εσωτερικών αντιθέσεων διαμορφώνεται σήμερα μια νέα,παγκόσμιας κλίμακας αντίθεση ανάμεσα σε ένα 5% που εκπροσωπεί την οικονομική και πολιτισμική δυναστεία και στο 95% των πολιτών του κόσμου που καθώς αφυπνίζονται αντιλαμβάνονται τα επίχειρα της βαρβαρότητας και αναζητούν διέξοδο προς τον εξανθρωπισμό,προς μια νέα κοινωνική οργάνωση που θα προτάσσει την κοινωνική συνοχή,την αειφόρο και δίκαιη ανάπτυξη,την ελευθερία της αυτοδιάθεσης,της εργασίας,της επιχειρηματικότητας και την ενσωμάτωση της ετερότητας.
Η δική μου «Αριστερά»,η κοινωνιο-κεντρική συμμαχία είναι ένας στόχος.Όχι και τόσο μακρινός,καθώς ήδη εμπνέει και συνδέει κινήματα και διανοητές σε πολλές χώρες της ΕΕ και στις ΗΠΑ.
Σε τούτη την ανοιχτή «Αριστερά»,την ανοιχτή κοινωνική συμμαχία,μπορούν να συγκλίνουν και όλες οι δυνάμεις του Ελλαδικού δημοκρατικού τόξου.Όλοι μαζί απέναντι στη βαρβαρότητα,με ένα μονάχα προαπαιτούμενο.Να απομονωθούν οι ηγεσίες που υπηρέτησαν την Ελίτ και την εγχώρια Διαπλοκή.
Μπροστά στην αμφισβήτηση της Εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας,μπροστά στο ολοκληρωτικό ψευδο-πολιτισμικό μοντέλο της αναπαράστασης,της λαμπερής βιτρίνας,της λαμπερής οθόνης που απομονώνει και αποξενώνει,της υπερανάλωσης πόρων και αγαθών,να ορθωθούν οι αδευτέρωτες Εθνικές πολιτισμικές παραδόσεις.Όχι για να αντιπαρατεθούν αλλά για να επικοινωνήσουν δημιουργικά,να συνυπάρξουν ειρηνικά .
Άρα η δική μου «Αριστερά» ή είναι πατριωτική ή δεν είναι Αριστερά.
Ή επιδιώκει την Αξιοκρατία σε όλες τις αρθρώσεις του δημόσιου βίου ή δεν είναι Αριστερά,δεν είναι κοινωνιο-κεντρική.
Και ασφαλώς είναι με τις ομάδες των ετεροτήτων και των αδυνάτων.
Είναι όμως συγχρόνως και με κείνες τις συλλογικότητες που,εκκινώντας από μια κοινή Πίστη,ενισχύουν την κοινωνική συνοχή.
Στέκει απέναντι στην θρησκειοποίηση,την δυτικότροπη ιδεολογικοποίηση της Εκκλησίας αλλά στέκει πλάι στη βιωματική λαϊκή παράδοση της μαχόμενης Εκκλησίας.
Η δική μου «Αριστερά»,δηλαδή η κοινωνιο-κεντρική συμμαχία,σέβεται και ενισχύει παντοειδώς την Εκκλησιαστική παράδοση εκατομμυρίων Ελλήνων και επιδιώκει την αγωνιστική συμπόρευση με την μαχόμενη Εκκλησία.
Συμφιλιώνει και ενώνει τους πολίτες πάνω από επιμέρους διαφοροποιήσεις και τους προετοιμάζει για την αποφασιστική σύγκρουση,την κυρίαρχη σύγκρουση με τη βαρβαρότητα,με όσους περιφρονούν τον Άνθρωπο και τις ανθρώπινες αξίες και αποθεώνουν τους Δείκτες και τα άλογα κέρδη.
Στο κοινωνιο-κεντρικό σκέλος της Νέας Αντίθεσης συγκλίνουν ευρείες κοινωνικές συμμαχίες και συναινέσεις.
Άρα μπορούμε να λέμε πως απέναντι στη βαρβαρότητα είμαστε όλοι κοινωνιο-κεντρικοί.
Απέναντι στη βαρβαρότητα είμαστε όλοι με μιαν ανθρωπινότερη Κοινωνία,συνεκτική,ειρηνική,αλληλέγγυα, είμαστε με το μέλλον των παιδιών μας που αξίζουν καλύτερους δρόμους απ’εκείνους της ξενιτιάς ή του περιθωρίου.
Με κάθε ευκαιρία,μέσα στις δικές μας συλλογικότητες (πολιτικές οργανώσεις,κινήματα,τάσεις) ο καθένας να προάγει την ιδέα της υπερκομματικής ενότητας και συνεργασίας,την αναγκαιότητα μιας ενωτικής Εθνικής επανεκκίνησης.
Να προσδώσουμε ουσία στο παλιό σύνθημα του «Ρήγα» για Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα (ΕΑΔΕ) μετονομάζοντάς την τώρα σε Εθνική Αντισυστημική Δημοκρατική Ενότητα.
Η δική μου κοινωνιο-κεντρική ιδέα είναι μια φλόγα που με καίει σαν κεράκι της Λαμπρής.
Αντί επιλόγου,σε όσους φίλους χρόνια τώρα ταλαιπωρώ με τα γραφόμενα μου,ένα πολύ μικρό αντίδωρο από το «Δοξαστικό» σε ποίηση και μουσική του Μίκη,από αυτόν τον συγκλονιστικό ύμνο της Εθνικής Συμφιλίωσης,με την αλληγορία ενός γάμου μεταξύ των αντιπάλων της αδελφοκτόνας τραγωδίας που ακόμα βασανίζει την Πατρίδα.
« Ενωθείτε βράχια βράχια
Ενωθείτε χέρια χέρια
(………………………….)
Σήμερα παντρεύουμε τον Ήλιο,
τον Ήλιο με τη νύφη τη μονάκριβη
την Πασχαλιά.
Πολυχρόνιος ημέρα ,
τη Υπερμάχω , τη Υπερμάχω.
