«Ο έρωτας είναι η απόλυτη ένωση ψυχής και σώματος. Αν χωρίσεις το σώμα από την ψυχή, κάνεις κάτι που μοιάζει με θάνατο» , είχα διαβάσει κάποτε.
Δεν θυμάμαι ακριβώς που και πότε το διάβασα.
Το μόνο που θυμάμαι είναι πως μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση για την μεγάλη αλήθεια που περικλείει μέσα της αυτή η φράση.
Ζούμε στην εποχή του πλαστικού φαγητού, της πλαστικής φιλίας και του πλαστικού έρωτα.
Ενός «έρωτα» που περισσότερο μοιάζει με franchise ταχυφαγείων κι έχει απωλέσει κάθε ίχνος ρομαντισμού και μαγείας.
Ένα αέναο παιχνίδι εξουσίας και μια συνεχής πάλη ενός συμπλέγματος γυμνών σωμάτων.
Το σώμα κυριαρχεί και η ψυχή απουσιάζει.
Μια άνιση μάχη καταδίκης του έρωτα στην οποία αναγράφεται με πηχυαία γράμματα η ημερομηνία λήξης.
Θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς πως ο έρωτας αναλώνεται με την ταχύτητα ενός γιαουρτιού;
Αν μπορούσες, δεν θα τολμούσες να εμπλακείς σε αυτή τη διαδικασία.
Να πεθαίνεις και να μην βρίσκεται κανείς να σου το πει.
Ο θάνατος του έρωτα οδηγεί στην οργή, η οργή σε θλίψη και η θλίψη σε εμμονή.
Ποιός είναι αυτός που τόλμησε να απορρίψει εσένα;
Άραγε η άλλη είναι ωραιότερη, πιο νέα, πιο λαμπερή;
Ούτε στιγμή δεν περνά από το μυαλό σου πως μόνο με τις σκέψεις σου αυτές προσδίδεις στον έρωτα ιδιότητες ύλης και κατά συνέπεια φθοράς.
Τον απεχθάνεσαι, αλλά αρχίζεις να τον ζηλεύεις.
Επειδή στο όστρακο της απομόνωσης που σφράγισες το μυαλό σου, είναι ο μόνος που έχεις.
Πας με άλλον και σε ζηλεύει. Πάει με άλλη και τον ζηλεύεις.
Ο ένας κτήμα του άλλου.
Νιώθεις να σε καίει η επιθυμία να τον εκδικηθείς.
Όμως δεν ξέρεις πως η ρεβάνς σου δεν έχει αντίκρυσμα, είναι άκυρη.
Μια λευκή ρεβάνς που δεν αφορά σε κανέναν.
Ούτε καν εσένα.
Δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα. Πόσο μάλλον να τ’αλλάξεις.
Μερικές φορές, οι αλήθειες που δεν μπορείς να αλλάξεις, καταλήγουν να αλλάζουν αυτές εσένα και σε βοηθάνε να ωριμάσεις.
Αυτό είναι και το μυστικό. Να ωριμάσεις συναισθηματικά και να αγαπήσεις με την ψυχή σου πρώτα εσένα.
Καθώς κοιτάς πίσω στη ζωή σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι πολλές φορές όταν νόμιζες ότι είχες χάσει κάτι καλό στην πραγματικότητα κατευθυνόσουν προς κάτι καλύτερο.
Στην αναγνώριση και κατάκτηση του ίδιου σου του εαυτού.
Άρια Σωκράτους: Με βάφτισαν Αριάδνη αλλά προς μεγάλη απογοήτευση του μπαμπά μου όλοι με φωνάζουν Άρια. Ιδιόρρυθμη, ανεξάρτητη, κάποτε μυστηριώδης και πάντοτε παρορμητική. Ένα ιδιόμορφο κράμα ανθρώπου, απόρροια ενός τρομερά δύσκολου τοκετού τα χαράματα μιας υγρής μέρας κάποιου Αυγούστου. Με σπουδές Επικοινωνίας και ΜΜΕ, μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις και σεμινάρια μετάφρασης, προσφάτως μετανάστευσα στις ΗΠΑ και ψάχνω τον δικό μου δρόμο κάπου μεταξύ 5ης και 6ης Λεωφόρου της Νέας Υόρκης, που είναι για μένα μια πόλη συνώνυμη του πάθος.
Όταν δεν ονειρεύομαι, μεταφράζω, γράφω, κάνω πολλή γυμναστική και διαβάζω λογοτεχνία. Οι μεγάλες μου λογοτεχνικές αδυναμίες είναι ο Ντοστογιέφσκι, ο Κούντερα και ο Γιάλομ. Μότο μου «Να κάνεις αυτά που νομίζεις πως είναι σωστά, έστω κι αν κάνοντας αυτά πρόκειται να σε κακολογήσουν. Γιατί ο όχλος είναι κακός κριτής κάθε καλού πράγματος.» (Πυθαγόρας) Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «Της Μοίρας παιχνίδια» από τις εκδόσεις Δυάς. Περισσότερες πληροφορίες θα βρεις στην προσωπική μου ιστοσελίδα ariasocratous.com
